หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 171

“เป็นเกียรติที่ได้พบครับคุณหลี่”

“ประธานลู่ ฉันชื่อฟางเจียเจีย คุณไม่รู้จักฉัน แต่ว่าฉันได้ยินชื่อเสียงของคุณมานานแล้ว”

“เป็นเกียรติมากครับ คุณฟาง”

“ประธานลู่ ฉันชื่อจงเสี่ยวหงค่ะ เหมือนกับฟางเจียเจียเลย คุณโด่งดังมาก ฉันเคยเห็นคุณในข่าวหลายครั้ง ไม่คิดเลยว่าจะโชคดีได้เจอตัวจริงอย่างนี้”

“เป็นเกียรติจริงๆ ครับ คุณจง”

หลังจากทักทายกันเรียบร้อยแล้วเราก็เริ่มสั่งอาหาร

พวกเธอเป็นคนคุยเก่ง ขณะที่ลู่จือสิงหันไปมองเป้ยเปย ฉันก็คุยกับหลี่เจียนีและพวกเธอเกี่ยวกับเรื่องที่บริษัท

อยู่ๆ จงเสี่ยวหงก็ขยิบตาให้ฉัน “ซูยุ่น ฉันจะเล่าอะไรให้ฟัง ตอนแรกผู้จัดการฝ่ายการตลาดเขาตั้งใจจะตามหาคุณ แต่หลี่เจียนีบอกว่าฉีซิ่วหรานกำลังตามหาคุณอยู่ เขาเลยจากไปอย่างโกรธๆ”

ฉันเลิกคิ้ว “ฉันไม่เห็นรู้เรื่อง พวกคุณอย่าพูดเล่นสิ”

“พูดเล่นที่ไหน ถ้าไม่เชื่อคุณลองถามเจียนีสิ”

ฉันเหลือบมองลู่จือสิงที่กำลังก้มหน้าก้มตาป้อนอาหารให้เป้ยเปยอยู่ข้างๆ

ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ฉันได้ยินมาว่าท่านรองประธานกำลังจะลาออก เป็นเรื่องจริงหรือ?”

“ดูเหมือนจะใช่นะ ได้ยินมาว่าท่านรองประธานจะออกไปเปิดกิจการของตัวเอง”

“อ๋อ... มิน่าล่ะ”

ฉันค่อยโล่งใจเมื่อเปลี่ยนหัวข้อสนทนาได้

“ซูยุ่น คุณรู้ไหมว่าตอนที่คุณเพิ่งเข้ามาทำงานน่ะ หวังรั่วหลินบอกทุกคนไปทั่วว่าคุณเป็นนักไต่เต้า ตอนนั้นฉันยังคิดเลยว่ามันคงเป็นการเอาคนไม่มีความสามารถเข้ามาทำงานอีกแล้ว!”

ฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้เลยจริงๆ ฉันรู้แค่ว่าตอนที่เข้าไปทำงานที่บริษัท ดูเหมือนจะมีเพื่อนร่วมงานผู้หญิงบางคนที่ไม่พอใจฉันเอามากๆ “หวังรั่วหลินคือใครเหรอ?”

ฟางเจียเจียมองฉันแล้วหัวเราะ “ยังไงคุณก็ชนะแล้วละซูยุ่น เธอมองว่าคุณเป็นศัตรู แต่คงคิดไม่ถึงว่าคุณจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นใคร”

ฉันมึนๆ เพราะไม่รู้อะไรสักนิด “คุณก็รู้ว่าทุกวันหลังเลิกงานฉันต้องกลับบ้านไปดูแลเป้ยเปย ฉันไม่ได้ไปสังสรรค์กับพวกคุณ ก็เลยไม่ค่อยรู้อะไรเลย”

“โชคดีแล้วที่คุณไม่ได้ไป คุณไม่รู้หรอกว่าหวังรั่วหลินชอบงานสังสรรค์สุดๆ แผนกไหนมีปาร์ตี้เธอไปหมด พวกเรารำคาญเธอกันทั้งนั้น แต่ไม่รู้จะไล่เธอยังไงดี!”

หลังจากคุยกันนานกว่าสองชั่วโมงฉันก็เห็นว่าเป้ยเปยหลับไปแล้ว จึงบอกให้ลู่จือสิงพาเป้ยเปยกลับบ้านไปก่อน

เมื่อลู่จือสิงพาเป้ยเปยกลับไปแล้ว ในตอนบ่ายพวกเราก็หาร้านใหม่เพื่อนั่งคุยกันสบายๆ

พรุ่งนี้ฉันต้องขึ้นเครื่องบินตอนบ่าย วันนี้จึงไม่จำเป็นต้องรีบกลับนัก

“ซูยุ่น ไหนๆ พรุ่งนี้คุณก็ต้องไปแล้ว วันนี้อย่ารีบกลับเลยนะ ไปเที่ยวที่บาร์กับพวกเราก่อนดีกว่า”

บอกตามตรงว่าตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเข้าบาร์เลยสักครั้ง เมื่อฟางเจียเจียชวนขึ้นมาแบบนี้ฉันก็อยากรู้อยากเห็นขึ้นมา แถมฉันไม่มีเพื่อนที่เมือง A เลย หลังจากกลับไปฉันคิดว่าคงไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้วแน่ๆ

หลังจากลังเลอยู่ชั่วอึดใจฉันจึงพยักหน้า “โอเค!”

ขณะกำลังเดินออกจากร้านอาหาร ลู่จือสิงก็โทรมาถามฉันว่าจะกลับกี่โมง

เขาต้องห้ามไม่ให้ฉันไปที่บาร์อย่างแน่นอน ฉันจึงต้องบอกไปว่าพวกเธอจะไปที่ร้านคาราโอเกะ พอเขาถามว่าจะเลิกเมื่อไหร่ฉันก็ได้แต่ตอบไปว่าไม่รู้

ฉันวางสายแล้วรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก

หลี่เจียนีเข้ามาโอบฉันไว้ “ว้าวซูยุ่น คุณเริ่มโกหกเป็นแล้ว แต่ถ้าถูกลู่จือสิงจับได้ละก็ คุณแย่แน่!

เธอยิ้มนิดหนึ่ง “คุณจะไปเต้นหน่อยไหม”

ฉันมองไปที่ฟางเจียเจียและจงเสี่ยวหงที่กำลังสนุกสนานอยู่บนเวทีแล้วรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ดีกว่า ฉันไม่ค่อยชินที่ต้องอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายขนาดนี้”

เธอยิ้มให้ “งั้นคุณดื่มไวน์สักแก้วไหม ไวน์ที่นี่ดีกรีต่ำ คุณมาที่นี่ทั้งทีจะเอาแต่นั่งเฉยๆ ก็กระไรอยู่”

เธอพูดถูก ดังนั้นฉันจึงสั่งไวน์ดีๆ มาหนึ่งแก้ว

หลังจากที่ฉันนั่งคุยกับหลี่เจียนีไปหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ ฟางเจียเจียและจงเสี่ยวหงก็กลับมาพร้อมกับหายใจอย่างเหนื่อยๆ “ซูยุ่น คุณไม่ขึ้นไปเต้นบ้างเหรอ”

ฉันส่ายหน้ายิ้มๆ “ไม่ดีกว่า ฉันเต้นไม่เป็น”

“น่า... ไม่เห็นจำเป็นเลย แค่ขึ้นไปแล้วขยับไปมาเป็นใช้ได้”

ฉันได้แต่ยิ้มโดยไม่พูดอะไร

เรายังนั่งกันอยู่ที่นั่นจนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปถึงห้าทุ่มครึ่ง และลู่จือสิงก็โทรมาหาฉันถึงสองครั้ง

ฟางเจียเจียและจงเสี่ยวหงมองมาที่ฉันแล้วหัวเราะ “แหมๆๆ ประธานลู่นี่เข้มงวดจริงๆ แต่นี่ก็ค่อนข้างดึกแล้ว เรากลับกันเลยดีกว่า”

ฉันพยักหน้าพร้อมกับหยิบกระเป๋าและลุกขึ้น

พวกเรามาที่บาร์เพื่อมาผ่อนคลาย และเพราะว่าเราสี่คนมีแต่ผู้หญิงจึงไม่ได้ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์กันมากนัก

แต่ว่าคนอื่นนั้นต่างออกไป เพียงแค่ลุกออกจากที่นั่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกใครบางคนชนเข้า

เป็นผู้ชายสองคนซึ่งเห็นได้ชัดว่าเมามากแล้ว “พวกคุณเดินกันยังไงไม่ดูตามาตาเรือ?!”

พวกเราไม่อยากก่อเรื่องจึงก้มหน้าขอโทษ แต่ผู้ชายหนึ่งในนั้นกลับจับฉันเอาไว้ “จะไปไหน ฉันอนุญาตให้พวกเธอไปแล้วหรือไง?”