หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 193

ฉันดึงเซี่ยฉิงไว้ได้ก่อน เธอหนีไม่ได้มองมาที่ฉันด้วยสีลำบากใจ

ฉันรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ พูดอย่างสบายๆว่า”ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่อยากฟังเท่านั้นเอง พูดมาให้ฟังหน่อย”

“ซูยุ่นฉันรู้สึกว่าเรื่องนี้ฉันเป็นคนพูดอาจไม่ดีสักเท่าไร เธอลองไปถามประธานลู่ดีไหม?”

ฉันหึเบาๆ”เธอไม่พูดก็ได้ ฉันก็จะบอกกับลู่จือสิงว่าเธอให้ฉันถามเขาเอง”

“อย่าอย่าอย่า ฉันละยอมใจเธอ ฉันพูดๆ!”

ฉันรู้ว่าซ้างชิงกลัวอะไร ยิ้มแล้วปล่อยมือ”หามุมที่เงียบๆแล้วเล่าให้ฉันฟัง”

ดูท่าทางแล้วซ้างชิงก็รู้ว่าเธอเอาฉันไม่ลง ตามฉันมาโดยไม่พูดอะไร นั่งลงที่โซฟาจากนั้นเธอก็พูดกับฉัน

”ฉันพูดให้เธอเข้าใจก่อนนะ เรื่องที่ฉันจะพูด ฉันแค่ได้ยินมา อาจไม่เป็นจริง! ฉันรู้สึกว่าไม่จริง เพราะคนอย่างหลินม้งซา เรื่องที่พูดออกมาไม่มีอะไรที่เป็นจริง”

“เออหน่าา ฉันรู้ ไม่ต้องพูดเยอะ เธอแค่เล่ามาให้ฉันฟังก็พอ”

ซ้างชิงมองฉันด้วยสายตา ฉันรู้สึกไปไม่ถูก “พอแล้ว เธอรีบพูดมา ต้องขนาดนี้ไหมฉันไม่ได้จะกินเธอซักหน่อย ”

เธอทำปากแล้วพูดว่า”ปีก่อน บริษัทเราร่วมมือกับบริษัทเฟิงเหิง พอดีว่าหลินเมิ่งเซียเป็นคนรับผิดชอบงานนี้ เธอกลับมาพูดกับฉันว่า วันที่เฉลิมฉลอง ประธานลู่แย่งจูบเธอ ”

“แย่งจูบ?”

“ใช่ และยังบอกว่าคืนนั้นเธอนอนบ้านประธานลู่ด้วย”

ฉันยิ้มแห้งๆ”ยัยนั้นก็พูดเก่ง”

“แต่พอ ตกมาอีกวัน หนังสือพิมพ์ก็เขียนว่าเธอค้างคืนที่บ้านประทานลู่จริงๆ”

ฉันเกือบจะระเบิดไปเลย ปีที่แล้วลู่จือสิงกำลังตามจีบฉันกลับอยู่ แต่กลับมีอะไรกับหลินเมิ่งเซียอีกงั้นหรอ?

“ซูยุ่นๆ อย่าโกรธนะ ฉันรู้สึกเรื่องนี้ต้องมีอะไรปิดบังอีกแน่!”

พอเซี่ยงฉิงพูดก็ดึงสติฉันกลับมาทันที คิดๆแล้วก็รู้สึกถูกนะ

เมื่อปีที่แล้ว พ่อของลู่จือสิงเกิดเรื่อง เขาจะมีเวลาที่ไหนไปทำเรื่องแบบนี้

ในเรื่องนี้ ฉันเชื่อใจลู่จือสิงมากกว่า

พอฟังเซี่ยงพูดแบบนี้แล้ว แอบคิด หลินเมิ่งเซียเป็นผู้หญิงแบบนี้ได้ไง ถึงแม้ว่าจะนอนค้างคืนที่บ้านลู่จือสิงจริงๆ ก็ไม่ควรประกาศออกไปแบบนี้

ฉันก้มหน้ามองเซี่ยงฉิง เห็นเธอมองฉันอย่างระแวง หลุดขำทันที”พอแล้ว ฉันไม่ได้คิดมา เธอก็ไม่ต้องคิดมาก”

“เธอไม่ได้คิดมาก็ดีแล้ว ไม่งั้นประทานลู่ฆ่าฉันตายแน่”

ฉันยิ้มบางๆ เรื่องนี้ยังไงก็ถามลู่จือสิงให้เข้าใจ

คืนนี้นัดกินข้าวกับชวี่ชิงหนาน พอเลิกงานฉันก็รีบกลับก่อน ไม่ได้รอเซี่ยงฉิง

พอลงมาถึงด้านล่างบริษัทก็เห็นลู่จือสิงเลย และที่ไม่บังเอิญเลยคือ เจอหลินเมิ่งเซียที่พึ่งไปคุยงานข้างนอกกลับมาด้วย

“คุณซู ประทานลู่”

ฉันยังไม่ทันขึ้นรถ เธอก็เข้ามาทักทายทันที

พอฟังเรื่องที่เซี่ยงฉิงพูดตอนเช้านี้แล้ว ฉันรู้สึกไม่ใยดีกับเธอมากๆ เพียงแค่ยิ้ม”คุณหลิน”

ลู่จือสิงมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “คุณหลิน”

หลินเมิ่งเซียไม่เกรงใจอะไรเลย ยิ้มแล้วบอกว่า”ฉันยังมีงานต้องทำ ขอตัวก่อนนะ ว่างๆกินข้าวกันนะประธานลู่. คุณซู”

ฉันรู้สึกตอนที่เธอเรียกชื่อฉัน มันฟังดูเหมือนบีบคั้นให้พูด

มองแผ่นหลังของหลินเมิ่งเซียที่เดินไป ฉันอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“เป็นอะไร?”

ลู่จือสิงเดินมากอดฉัน ฉันเงยหน้ามองเขาเดิมทีคิดจะถามแต่คิดๆแล้วที่นี้ไม่สะดวกถามสักเท่าไหร่ คิดว่าเดี๋ยวค่อยถามละกัน

“ไม่เป็นไร ไปรับเป้ยเปยก่อนเหอะ ”

เขาพยักหน้าใส่ฉันด้วยสีหน้าเย็นชานิดๆ

ฉันคิดถึงเรื่องของหลินเมิ่งเซียเลยไม่ได้สนใจเขามาก