หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 192

เป็นเพราะคำคำหนึ่งของฉัน เขาทรมานฉันทั้งคืนเลย คนอะไร ใจแคป!

ถ้าไม่ใช่ว่าพรุ่งนี้เช้าต้องทำงานละก็ ฉันไม่รู้ว่าลู่จือสิงจะยอมปล่อยฉันเมื่อไหร่

เป็นเพราะเมื่อคือลู่จือสิงไม่ดูเวล่ำเวลา อีกวันฉันตื่นมาเกือบจะทำงานสายไปเลย

“ซูซู? ซูซู? ที่รักครับ?”

พอตื่นมาฉันก็ไม่คุยกับลู่จือสิงอีกเลย สุดท้ายแล้วเขามันน่าด้าน ตามตื้อฉันอยู่ได้

ข้างหน้าเป็นไฟแดงพอดี เขาเอามือมาดึงฉัน

ฉันดันเขาด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย “ไม่ต้องมาแตะต้องฉัน”

“ฉันไม่แตะต้องเธอก็ได้ ยังโกรธอยู่หรอ?”

“หึ”

ฉันหึใส่เขาแล้วก็ไม่พูดอะไรอีกเลย

คนอะไรเนี่ย เพราะเรื่องบ้าบอเลยมาทรมานกัน คิดถึงเรื่องเมื่อวานที่ฉันขอให้เขาหยุด เขายังไม่ยอมปล่อยฉัน พูดถึงแล้วก็หงุดหงิน

ฉันว่ายอมไม่ได้ ลู่จือสิงโกรธเมื่อไหร่ก็เอาฉันโยนบนเตียงแบบนี้ ต้องดัดนิสัยนี้สะแล้ว

ให้ฉันสู้กับเขา ฉันสู้ไม่ไหวแน่นอน เถียงฉันก็เถียงไม่ไหวเขา

มีทางเดียวที่จะทำได้คือ ไม่คุยกับเขา ให้เขารู้ว่าตัวเองทำผิดอะไรบ้าง

คิดแบบนี้แล้ว ระหว่างทางฉันไม่คุยกับเขาสักคำหนึ่งเลย

แต่พอรถจอดข้างล่างบริษัทแล้ว ฉันจะเปิดประตู แต่เขากลับล็อกไว้ไม่ให้ฉันลง

“เปิดประตู!”

“ไม่ได้ เธอต้องหายโกรธก่อน ฉันถึงจะเปิดประตูให้”

ฉันจะบ้าตายเพราะเขาแล้ว ก่อนหน้านั้นไม่เห็นเป็นคน

ขี้โกงแบบนี้มาก่อนเลย

“นายจะเปิดไม่เปิด?”

“ไม่เปิด”

“ถ้านายไม่เปิด คืนนี้ฉันจะแยกนอนกับนาย ในเมื่อเรายังไม่ได้จดทะเบียนสมรส”

“ห้องไหนละที่ฉันเข้าไปไม่ได้?”

พอเขาพูดแบบนี้ฉันหน้าแดงทันที”ลู่จือสิง!”

พอฉันพูดจบ ลําจือสิงเอียงตัวมาในวินาทีที่ฉันไม่ทันตั้งตัว เขาก้มลงมาจูบฉันเบาเบาอย่างกระทันหัน”พอแล้ว หายโกรธได้แล้ว ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว ต่อไปนี้จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”

คำพูดเต็มทั่วท้อง อยู่ดีดีก็อ้อนแบบนี้ ฉันฝืนต่อไปไม่ไหวเหมือนฉันกำลังงอแงเหมือนเด็กสะงั้น

กำลังโกรธ แต่ก็โกรธไม่ลงอีกแล้ว

ฉันดันมือเขาแล้วบอกว่า”เปิดประตูให้ฉันก่อน ฉันจะไปทำงานแล้ว ”

เขาไม่ได้พูดอะไร ยื่นมือมาลูกหัวฉัน”ไม่ดื้อนะครับที่รัก”

หลอกเด็กหรือไงห๊ะ?

ฉันกลับใจแข็งไม่พอ หลุดยิ้มออกมา”รีบเปิดประตู”

“โอเค เชื่อฟังที่ภรรยาบอก”

ฉันทนเขาไม่ไหมจริงๆ ได้ยินเสียงปลดล็อกประตูแล้วก็รีบออกจากรถทันที

พอเดินถึงครึ่งทางฉันอดไม่ได้ที่จะหันหลังไปหาเขา ปรากฎว่าเขากำลังมองฉันจากบนรถอยู่

เเค่เสี้ยววินาทีความโกรธเหมือนหายไปหมดเลย

เรามันไม่เอาไหนเลยจริงๆ

“แหมๆๆ จู๋จี๋กับประธานลู่ที่หน้าบริษัทอีกแล้วนะ”

ฉันเดินมาถึงหน้าลิฟต์ ก็ได้ยินเสียงเซี่ยงฉิงทันที

หน้าฉันแดงขึ้นมาทันที “บังเอิญจัง”

“ฉันมาเวลาหน้าทุกวันจ๊ะซูยุ่นของฉัน แต่ว่าไปในสายตาเธอมีแต่ประธานลู่จะมีฉันได้ไงละ ”