หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 191

ฉันคิดไม่ถึงว่าเซี่ยงฉิงจะถามออกมาตรงขนาดนี้ พอเปิดปากถามก็ถามฉันเรื่องแต่งงานทันที

ถงเจียหลินมาพอดีเห็นเราสองคนคุยกันอยู่ ก็เลยเบียดเข้ามาคุยด้วยคน “ซูยุ่น เธอจะแต่งงานหรอ?”

ฉันส่ายหัวให้ แล้วบอกว่า “ไม่นิ อย่าไปฟังเซี่ยงฉิง เธอก็แค่ถามฉันเฉยๆ”

“อ้อ แล้วเธอกับประธานลู่จะแต่งานกันเมื่อไหร่ละ วันเสาร์ที่ขอแต่งงาน ไม่เบาเลยนะ”

เธอมองมาที่ฉัน ฉันทนไม่ไหวจนรู้สึกเขินนิดๆ”ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาจะกระทันหันแบบนี้ เรื่องแต่งงานฉันจะแจ้งพวกเธอที่หลังแน่นอน ”

“เธอกับประธานลู่ เหมือนในนิยายเลย น่ารักสุดๆ ”

เซี่ยงฉิงพูดอย่างตื่นเต้นแล้วมองมาที่ฉัน

ฉันยิ้มให้เธอ รู้สึกเขินนิดๆไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดี

เพราะเรื่องวันเสาร์ที่ลู่จือสิงของแต่งงาน ตั้งแต่เช้าคนทั้งบริษัท ก็เอาแต่ยินดีกับฉัน

ทั้งเช้านี้ฉันยิ้มจนปากชาไปหมด

นี้ยังไม่เท่าไหร่ ตอนกลางวัน ขนาดฉีซิ่วหรานที่ไม่ได้ติดต่อกันมานานยังโทรมาหาฉันอีกด้วย

ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ และเขาก็บอกว่ามีงานต้องทำ เราเลยไม่ได้ติดต่อกันมาเกือบเดือนหนึ่งแล้ว พอเห็นเขาโทรมาฉันรู้สึกตกใจนิดๆ

“ประธานลู่โทรมาหรอ?”

เซี่ยงฉิงที่อยู่ข้างๆยื่นหน้ามาคุยกับฉันด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่า“ฉันเดาก็รู้แล้ว”ใส่ฉัน ฉันรู้สึกตลกเล็กน้อย ดันหน้าเธอไปไกลๆ เดินไปรับโทรศัพท์ข้างนอก”ฉีซิ่วหราน”

“ยินดีด้วยนะ .ซูยุ่น”

ฉันคิดไม่ถึงว่าเขาจะเอ่ยปากพูดเรื่องนี้ตั้งแต่แรก

ฉันยิ้มอย่างเก้อๆและตอบไปว่า “ขอบคุณ”

“จะเเต่งงานกันเมื่อไหร่ละ?”

ฉันตลกเล็กน้อย “ทำไมทุกคนเอาแต่ถามเรื่องนี้กันเนี่ย”

“ก็ธรรมดา เขาขอแต่งงาน ก็แปลว่าใกล้จะแต่งงานเข้าทุกวัน และอีกอย่างเป้ยเปยอายุก็จะสองขวบแล้ว ถึงเวลที่ต้องแต่งงานแล้วละ”

เขาเป็นแบบนี้ตลอด ฉันรู้สึกชินไปแล้ว”ดูๆกันไปก่อนอาจไม่เร็วขนาดนั้น นายละ เป็นไงบ้าง”

เพราะว่าไม่ได้ติดต่อกันมานาน เลยคุยกันนานหน่อย

พอว่างโทรศัพท์ เซี่ยงฉิงมองฉันแล้วพูดว่า “ฉันได้ยินนะ ไม่ใช่โทรศัพท์จากประธานลู่ ”

ฉันหัวเราะนิดๆและก็ไม่ได้ใส่ใจมาก “เพื่อนฉันจากเมื่องs โทรมา”

”หล่อไหม?”

ฉันรู้ว่าเซี่ยงฉิงยังโสดอยู่ และบอกกับเธออย่างจริงจังว่า “หลอรวย มีโอกาศแล้วจะแนะนำให้รู้จัก”

เซี่ยงฉิงเป็นคนที่นิสัยร่าเริง และดูจากนิสัยของฉีซิ่วหรานหากว่าทั้งสองอยู่ด้วยกัน คนหนึ่งร่าเริงคนหนึ่งเงียบ มันก็เหมาะสมกันดีนะ

“ได้สิได้สิ！”

ฉันจ้องไปที่เธอแล้วคุกคิดว่าจะหาโอกาศมาให้เจอกันยังไงดี

กว่าจะเลิกงานคนทั้งบริษัทพอเห็นฉันเดินลงมาก็ยินดีกับฉันใหญ่เลย

เอาสะฉันพูดอะไรไม่ออกจริงๆ

ลู่จือสิงจะมารับฉันกลับบ้านทุกวัน เมื่อก่อนฉันไม่อยากให้เขามารับฉักสักเท่าไหร่ แต่ว่าวันนี้พอเจอเขาก็รู้สึกโล่งอกไปที รีบเดินเข้าไปเปิดประตูจะได้ไม่มีใครรู้จักฉันแล้วมาถามฉันอะไรอีก

“เธอเดินเร็วขนาดนี้ มีใครวิ่งตามเธอข้างหลัง?”

พอฉันปิดประตูรถเขาก็ถามฉันทันที

ฉันพูดไม่ออกว่าเป็นเพราะว่าเขาขอแต่งงานฉัน ฉันเลยเงียบไว้ไม่พูดไร ทำเป็นไม่ได้ยิน ดีที่เขาไปถามลงไปอีก

ข้างหน้าเป็นไฟแดง โทรศัพท์ฉันดังขึ้นมาทันที

ฉันก้มหน้ามองไปที่จอโทรศัพท์ ปรากฎว่าเป็นชวี่ชิงหนาน

พอรับโทรศัพท์ ฉันหันไปมองลู่จือสิงเขาก็กำลังมองฉันอยู่ “มีไร?”

ฉันส่ายหัวให้เขาแล้วรีบรับโทรศัพท์ “ฉันเอง ซูยุ่น”