หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 190

ทำไมเขามองฉันแบบนั้น ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะพูดความจริงหรือพูดโกหกดี

ขณะที่ฉันกำลังลังเล จู่ๆสีหน้าของลู่จือสิงก็หมองลง：“ตอบยากมากเลยหรอ？”

ฉันเงยหน้ามองเขาและหยุดลังเล รีบส่ายหัว：“ไม่นะ”

“อื้ม？”

สีหน้าของเขาดีขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็มองมาที่ฉันเห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อ

ฉันรู้ว่าในตอนนี้ถ้าฉันยังลังเลเรื่องมันก็จะแย่ ดังนั้นฉันจึงรีบพูดอย่างเด็ดขาด：“ไม่จริงๆนะ ฉันก็แค่คุยกับเพื่อนของคุณไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น”

“ฮึ”

เขาทำเสียงฮึดอกจากจมูก และก้มลงมาจูบฉัน

ฉันขยับไปมาโดยคิดว่าพรุ่งนี้เป็นวันจันทร์และอดไม่ได้ที่จะเตือนว่า：“พรุ่งนี้ต้องไปทำงานนะ”

พอฉันพูดจบเขาก็ยิ้มทันที และก้มหน้าลงมามองฉัน สายตานั่นทำให้หน้าของฉันร้อนผ่าว：“คุณยิ้มอะไร？”

“เธอคิดแต่เรื่องนั้นทั้งวันทั้งคืนใช่ไหม？”

“คุณพูดมั่วอะไร เห็นชัดเจนว่าเป็นคุณ！”

ฉันไม่ได้หน้าหนาเท่าเขา แล้วฉันจะพูดแบบนี้ได้ยังไง

เขาจงใจก้มลงมามองฉัน เหมือนรู้ว่าฉันต้องการจะพูดอะไร เพียงแค่รอให้ฉันพูด

“ฉันอะไร？เธอพูดต่อสิ ในหัวของฉันไม่ค่อยสว่าง เธอไม่พูดให้ชัดเจนฉันก็ไม่เข้าใจ”

เขาเจตนาชัดๆ

“คุณปล่อยฉันเร็ว ฉันจะไปอาบน้ำ”

ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ถ้าฉันยังไม่ไปอาบน้ำพรุ่งนี้ไม่แน่ฉันอาจจะไม่ตื่น

เป็นเรื่องยากที่เขาจะปล่อยมือ เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองฉัน “ฉันแค่อยากจะจูบเธอเท่านั้น เมียจ๋า เธอบอกฉันซิว่าเธอคิดอะไรอยู่？”

ฉันยกมือขึ้นจับหมอนที่อยู่ด้านข้างแล้วเหวี่ยงไปที่ใบหน้าของเขา：“หลีกไป ฉันจะไปอาบน้ำ！”

พูดจบฉันก็วิ่งเข้าห้องหยิบเสื้อผ้าแล้วไปอาบน้ำ

คืนนี้ลู่จือสิงไม่ได้ลงมือกับฉันจริงๆ หลังจากอาบน้ำแล้วเขาก็ปิดไฟและนอนลงอย่างสงบ

เพราะเราออกไปพบเพื่อนของเขา และกว่าเราจะอาบน้ำเสร็จก็เกือบเที่ยงคืน เป็นเวลาที่ฉันควรจะนอนได้แล้ว ฉันนอนลงสักพักแล้วก็หลับไป

ด้วยความสะลึมสะลือ เหมือนฉันจะได้ยินเสียงลู่จือสิงพูดอะไรอยู่ข้างหูของฉัน แต่ตอนนี้ฉันง่วงมากฟังอะไรก็ไม่ชัดเจน พูดตอบกลับไปแบบส่งๆ และหลับต่อ

ในวันต่อมาเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ฉันก็พยายามลุกขึ้นเช่นกัน

หลังจากที่ฉันล้างหน้าบ้วนปากเสร็จ ลู่จือสิงเพิ่งกลับจากไปว่างข้างนอกมา

เดือนธันวาคมนี้ข้างนอกหนาวมาก ลู่จือสิงกลับมาพร้อมกับความหนาวเย็น

เขาเดินเข้ามากอดฉัน ฉันรีบเอามือผลักเขาออก：“ไม่ต้องมากอดฉัน หนาวจะตาย”

“กอดหน่อย”

เขาออกแรงกอดฉันแน่น และก้มหน้าลงมาจูบ：“ฉันไปอาบน้ำล่ะ”

เขาทำอย่างรวดเร็ว ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรก็วิ่งหายเข้ากลีบเมฆไป และในพริบตาฉันก็มองไม่เห็นเขาแล้ว

วันนี้ลู่จือสิงไปส่งฉันที่ทำงาน ในฤดูหนาวนี้ช่วยให้ฉันไม่ต้องตื่นแต่เช้าไปเบียนเสียดขึ้นรถเมล์

ทุกคนรู้เรื่องที่ลู่จือสิงขอฉันแต่งงานเมื่อวันเสาร์ ฉันคิดเรื่องนี้ก่อนลงจากรถแล้วก็รู้สึกปวดหัว

เพราะฉันเอาแต่คิดเรื่องอื่น ตอนที่เขาเรื่องฉันเลยไม่ได้ใส่ใจ

“ซูยุ่น？”

ลู่จือสิงเขย่าตัวฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าถึงทางเข้าบริษัทแล้ว