หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 189

“สำคัญมาก”

ลู่จือสิงเข้ามาอุ้มเป้ยเปยยกขึ้น และฉันก็อดไม่ได้ที่จะหยิกเขา

“เมียจ๋า เธอจะหยิกฉันให้ตายเลยหรอ？”

มุมปากฉันก็ยกขึ้น：“คุณยังจะเอาหน้าของคุณไว้ไหม？”

“แน่นอนว่าเอาสิ หน้าของฉันหล่อขนาดนี้ ถ้าไม่เอาก็น่าเสียดายแย่”

“……”

คนหน้าไม่อายจะไร้คู่ต่อสู้

ฉันรำคาญไม่อยากพูดกับลู่จือสิง เขาจะได้ไม่ต้องพูดยิ่งพูดยิ่งเกินไป

เป้ยเปยฟังลู่จือสิงพูดเพ้อเจ้อ หลังจากนั้นก็อาบน้ำแล้วเข้านอน

ฉันนึกถึงเมื่อคืนวานที่ทิ้งเป้ยเปยไปมั่วอยู่กับลู่จือสิง ฉันรู้สึกผิดนิดหน่อยเลยคิดว่าจะนอนเป็นเพื่อนเป้ยเปย

แต่เป้ยเปยผลักฉัน：“คุณแม่ คุณกับคุณพ่อมีเรื่องสำคัญต้องไปทำ ฉันนอนเองได้”

เขายังเด็กและบางคำก็ยังพูดไม่ชัดเจนนัก

ฉันได้ยินแล้วก็อดไม่ได้ที่อยากจะดึงเขามาจับไว้แน่น

ในเวลานี้จู่ๆลู่จือสิงก็โผล่ออกมา “ใช่ เป้ยเปยเป็นเด็กดีจริงๆ พ่อกับแม่ต้องไปทำเรื่องสำคัญ เป้ยเปยอยู่คนเดียวเป็นเด็กดีนะลูก เข้าใจไหม？”

“เข้าใจแล้วครับคุณพ่อ”

ทันทีที่เสียงของเป้ยเปยพูดจบลง ลู่จือสิงก็ดึงฉันออกมาข้างนอก

ฉันยกมือขึ้นจับข้อมือของเขาอย่างไม่ค่อยพอใจ：“คุณทำอะไร เป้ยเปยยังไม่หลับเลย！”

เขาปิดประตูห้องของเป้ยเปยแล้วยิ้มให้ฉัน：“เธอคุณว่าฉันจะทำอะไร？”

ฉันถูกเขาจ้องมองจนหน้าแดง และยกมือขึ้นผลักเขา：“ออกไป ไม่ต้องมาเบียดฉัน”

แต่แรงของฉันหรือจะสู้แรงของเขา หลักจากนั้นเขาก็ผลักฉันติดกำแพง เขาอยู่ตรงหน้าฉันห่างกันแค่สามสิบเมตร ：“เธอกำลังคิดอะไรอยู่ ซูซู อึ้ม？”

ฉันทนไม่ได้ที่เขาเรียกฉันแบบนี้ และยังจะจงใจลดเสียงลงแบบนี้อีก

ฉันยกมือขึ้นคิดจะผลักเขา แต่ผลักไม่ได้เขาเข้ามากดเอาไว้ และลมหายใจทั้งหมดของเขาก็ตกลงที่หูของฉัน

ฉันรู้สึกหัวใจเต้นแรงแทบจะกระโดดออกมาจากอก ความเขินอายเปลี่ยนเป็นโกรธ：“คุณจะทำอะไร เมื่อคืนวานยังไม่พออีกหรอ？”

ฉันเพิ่งพูดจบ ลู่จือสิงก็หัวเราะอยู่ข้างๆหูฉัน

ฉันมองไปที่เขาแล้วใบหน้าของฉันก็แดงมาก：“คุณหัวเราะอะไร？！”

“เอาล่ะ ฉันไม่เย้าแหย่เธอแล้ว ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ ฉันจะพาเธอออกไปเจอเพื่อนหน่อย”

ฉันตกตะลึง：“เจอเพื่อนอะไร？”

“อย่าเพิ่งถามมากเลย ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ หลังจากนั้นเดี๋ยวเธอก็จะรู้เองแหละ”

เขาพูดพลางผลักฉันเข้าไปในห้องนอน

เดิมที่ฉันคิดว่าที่ลู่จือสิงบอกเป้ยเปยว่าคืนนี้มีเรื่องต้องทำ หมายถึงเรื่องนั้น ไม่คิดว่าคืนนี้เขาจะต้องมีเรื่องต้องทำจริงๆ

ฉันยังคิดอยู่ว่าจะแต่งหน้าดีไหม และลู่จือสิงก็เข้ามา：“สวยมากไม่ต้องแต่งหน้าแล้ว ไปเถอะพวกเขารอเราอยู่แล้ว

“แต่——”

ฉันอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาแค่ผลักให้ฉันเดินไปข้างหน้า

“เป็นเพื่อนแบบไหน？”

“เพื่อนที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก”

ลู่จือสิงไม่ได้พูดอะไรมาก เป็นประโยคเรียบง่ายธรรมดาๆ แค่นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้ใจฉันสั่นไหวแล้ว

ฉันรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับลู่จือสิงไม่ใช่ความจริง สาเหตุส่วนใหญ่คือไม่มีความทับซ้อนในชีวิตระหว่างฉันกับเขา

ตอนนี้เขาพาฉันไปพบเพื่อนของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาอยากให้ฉันเข้าไปอยู่ในชีวิตของเขา