หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 188

ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าลู่จือสิงจะเริ่มแบบนี้ ฉันดึงมือเขาเข้ามาโดยไม่รู้ตัว และเขาก็พูดข้างหูฉันอย่างไม่มียางอายว่า：“ฉันช่วยเธออาบนะ เมียจ๋า”

เสียงที่แผ่วเบาที่นุ่มนวลของเขา และลมหายใจอุ่นๆกระทบหูของฉัน เดิมที่ฉันก็ถูกคลุมไปด้วยเมฆหมอกจากน้ำอุ่นอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงในตอนนี้เลย ขาทั้งสองข้างของฉันอ่อนลง เขาก็กักตัวฉันทันที และจับมือฉันไปไว้ที่กำแพงด้านข้าง ：“กางออก”

“ฉันไม่——อ่า！”

เขาไม่ให้โอกาสฉันเลยสักนิด และเข้ามาโดยไม่หยุดพัก

ท่วงท่านี้ทำให้ฉันถูกข้าศึกยึดครองได้ทันที หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ดุดันขึ้น ฉันรู้สึกว่าหัวของฉันว่างเปล่าและสั่นไปทั้งตัว

“ทำไมเร็วจัง？”

เสียงหัวเราะของเขาดังขึ้นข้างหูของฉัน และฉันเพิ่งรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

ทั้งเขินอายและโกรธจึงยกมือขึ้นจับเขา แต่ความไม่มีเรี่ยวไม่มีแรงนั้น ทำให้ตกอยู่ภายใต้ตัวของลู่จือสิง น้ำเสียงพูดเป็นการหยุดเขา หรือเป็นการกระตุ้นเขากันแน่เนี่ย

ลูุ่จือสิงดึงมือของฉันไว้ และการเคลื่อนไหวนั้นก็ยิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะชนกำแพง

เขาเอามือมาขวางตรงหน้าฉัน สักพักเขาก็หยุดแล้วกอดฉัน

พักสักเดี๋ยว แล้วก็เอาผ้าเช็ดตัวมาพันฉันแล้วจะอุ้มออกไป

ฉันไม่เชื่อว่าลู่จือสิงจะปล่อยฉันไปเร็วขนาดนี้ ตอนที่เขาอุ้มฉันขึ้นมา ฉันตกใจและผลักเขาออก：“คุณปล่อยฉัันลงนะ！”

“เดี๋ยวก่อน”

เขาเดินไปสองสามก้าวจากนั้นก็หยุด ก้มลงมามองที่ฉันแล้วยิ้ม：“ซูซู ตอนนี้ฉันจะวางเธอลงแล้วนะ”

เขามองจนฉันขนลุกไปทั้งตัว ฉันไม่ได้สังเกตทางด้านหลัง จนกระทั่งฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้หนังเย็นๆ และพบว่าเขาอุ้มฉันมานั่งที่เก้าอี้พิเศษตรงหน้าเขา

ฉันเพียงแค่มองไปที่มันและใบหน้าของฉันก็ร้อนผ่าว

ฉันรีบลุกขึ้น แต่ไม่ทันที่จะก้าวออกไป ลู่จือสิงก็กดฉันไว้ “จะไปไหน？”

“คุณ คุณปล่อยฉันไปนะ”

“ซูซู แต่ว่าเก้าอี้นี้ดีนะ”

เขายิ้มไปพลางจูบฉันไปพลาง ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองแช่อยู่ในน้ำอุ่น ไม่รู้ว่าทำไมมือที่ดันเขาไว้ยิ่งนานยิ่งอ่อนแรงลง

“อ้าออก”

ฉันตอนนั้นสับสน ลู่จือสิงบอกให้ทำอย่างไร ฉันก็ทำยังอย่างนั้น

เมื่อฉันเห็นเก้าอี้ที่ฉันนั่งอยู่ก็รู้ว่าคืนนี้ไม่ได้ผ่านไปง่ายๆแน่ๆ คิดไม่ถึงว่าเช้าวันรุ่งขึ้นฉันจะลุกขึ้นจากเตียงไม่ไหว

โชคดีที่เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ฉันไม่ต้องตื่นแต่เช้าไปทำงาน ไม่อยากนั้นฉันคงอยากจะตบลู่จือสิงให้ตายเลยจริงๆ

เมื่อคืนฉันเหนื่อยมาก ฉันลืมตาขึ้นมามองเวลาแล้วก็รีบนอนต่อในทันที

เมื่อฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้งลู่จือสิงก็ไม่ได้อยู่บนเตียงแล้ว ฉันลุกขึ้นนั่ง และเห็นเก้าอี้ที่ทรมานฉันจนเหนื่อยมากเมื่อคืนนี้ ใบหน้าของฉันก็ร้อนผ่าว

“ตื่น？”

ตอนนี้ลู่จือสิงเข้ามาพร้อมอาหารเช้า รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาทำให้ฉันยกมือโยนหมอนไปไว้ข้างๆ

เมื่อคืนฉันขอร้องเขาตั้งหลายรอบ ทุกรอบก็จะบอกว่าสุดท้ายแล้ว ครั้งสุดท้ายแล้ว ผลสรุปคือรอบสุดท้ายอีกหลายๆรอบ

เมื่อคืนเขาคุกคามฉันไปห้ารอบ สำหรับเขาหกรอบ แต่สำหรับฉันมันเกินหกรอบ

พอนึกถึงเมื่อคืนฉันก็ไม่รู้จะอยู่ในห้องนี้ยังไงเลย：“เราจะกลับกันเมื่อไหร่？”

เขาถืออาหารเช้าเข้ามา วางไว้บนโต๊ะข้างเตียง：“รีบไปไหน วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์

ฉันรู้ว่าเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อ

ลู่จือสิงดูเหมือนจะมองเห็นความคิดของฉันออก และส่งอาหารเช้าให้ฉัน：“ไม่ต้องรีบ กินอาหารเช้าก่อนแล้วก็กลับ”

ฉันเหลือบมองและหยิบอาหารเช้ามามองแล้วมองอีก