หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 187

เขาส่ายหัว：“วันนี้พวกเราไม่กลับ”

“แล้วเป้ยเปย——”

ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าฉันอยากจะถามอะไร ไม่ต้องรอให้ฉันพูดจบ เขาก็ปลอบโยนฉันด้วยสายตา：“เธอไม่ต้องกังวล เป้ยเปยมีคนดูแลอยู่ ตอนนี้เขาน่าจะหลับแล้วล่ะ ค่ำคืนนี้ในโลกมีแค่เราสองคน”

ขณะที่พูดเขาก็มองฉันอย่างมีเลศนัย

เมื่อเขามองมาฉันก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว ใบหน้าของฉันที่เย็นก็ร้อนผ่าวขึ้นอีกครั้ง

ต่อมาลู่จือสิงไม่ได้พูดอะไร และฉันก็ไม่ได้ถามอะไรอีก

นึกถึงการขอแต่งงานเมื่อตะกี้ และสายตาของลู่จือสิงที่มองมาที่ฉัน ฉันก็รู้สึกว่าหัวใจเต้นตึกตักตึกตักไม่หยุดเลย

ฉันก็ไม่ใช่เด็กสาวอายุสิบกว่า แน่น่อนว่ารู้ว่าโลกที่มีแค่เราสองคนที่ลู่จือสิงพูดคืออะไร

แต่คิดไปคิดมาฉันก็ยังเขินๆอยู่

ลู่จือสิงหันกลับมามองฉัน：“ลงจากรถได้แล้วคุณหญิงลู่”

ฉันกัดริมฝีปากเบาๆ ยกขาขึ้นและออกจากรถ

ทันทีที่ฉันปิดประตูรถก็เห็นลู่จือสิงยืนอยู่ข้างๆและมองมาที่ฉัน

เมื่อเขามองมาฉันก็รู้สึกร้อนรุ่ม พอเงยหน้าขึ้นก็พบว่าที่นี่เป็นโรงแรม

เขายื่นมือมาจูงมือฉัน นิ้วมือฉันขยับ รู้สึกใจสั่นสะท้าน

“คุณชายลู่”

ทันทีที่พวกเราสองคนเดินเข้าไปในโรงแรมก็มีคนมานำทาง

ดูเหมือนว่าคืนนี้ลู่จือสิงได้จัดการทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว

ระหว่างทางเราทั้งคู่ไม่ได้พูดกัน มีเพียงรอยเท้าสามรอยบนพรม

ซักพักฉันก็รู้สึกเหมือนเหยียบหัวใจตัวเอง

และก็ไม่รู้ว่าผ่านมานานแค่ไหนแล้ว พนักงานที่นำทางมาหยุดและหันกลับมามองที่ฉันและลู่จือสิง：“ถึงแล้วค่ะคุณลู่”

ลู่จือสิงพยักหน้า แล้วพนักงานก็เดินไป

ฉันมองดูลู่จือสิงหยิบคีการ์ดห้องออกมาและเปิดประตู เสียง“ปี๊บ”นั่น ทำให้ฉันตัวแข็งทื่อ

“ไม่เข้ามาหรอ？”

ฉันได้ยินเสียงลู่จือสิงพูดก็เงยหน้าขึ้น และพบว่าเขาเดินเข้าไปข้างในสองเมตรแล้ว

ฉันเม้มริมฝีปาก รู้สึกเหมือนตัวเองจ้าเล่ห์เล็กน้อย พวกเขาสองคนไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน ตอนนี้จึงรู้สึกเขินอายขึ้นมา

คิดอย่างนี้แล้วฉันก็ดูดีขึ้นมาก ยกขาขึ้นและเดินตามเขาเข้าไป

ฉันเตรียมใจไว้แล้ว แต่เมื่อฉันเห็นของตกแต่งในห้องนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหดตัวลง

เห็นได้ชัดว่าการตกแต่งหลักๆของห้องนี้ ทุกอย่างในห้องจัดทำขึ้นเป็นพิเศษสำหรับคู่รัก

ลู่จือสิงสงบสติอารมณ์ถอดเสื้อนอกออกแล้วหันกลับมามองฉัน：“อาบน้ำไหม？”

“คุณอาบก่อนเลย！”

ฉันต้องใช้เวลาในการเก็บอารมณ์ตอนนี้ สิ่งของที่อยู่ในห้องนี้ ทำให้ฉันต้องหน้าแดงหูแดง

โชคดีที่ลู่จือสิงไม่ได้บังคับฉัน เขาพยักหน้าและก็เข้าไปในห้องน้ำ

ในเวลานี้ฉันพบว่าแม้แต่ห้องน้ำก็ออกแบบมาเป็นพิเศษ คนที่อยู่ด้านนอกสามารถมองเห็นคนที่ยื่นอยู่ด้านในได้ชัดเจน

ฉันเดินออกไปโดยไม่รู้ตัวและดึงประตู แต่พบว่าประตูถูกล็อคและฉันไม่สามารถเปิดได้

ฉันหันกลับไปมองของตกแต่งในห้อง จริงๆฉันแค่อยากออกไปจากห้องนี้！

แต่ฉันยังไม่ทันได้ออกไปจากห้องนี้ได้ ลู่จือสิงก็อาบน้ำเสร็จและออกมาแล้ว

“ซูซู”

เขาไม่ได้สวมเสื้อผ้า นุ่งแค่ผ้าเช็ดตัว และมองเธอด้วยหางตาอยู่ไม่ไกล