หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 196

ฉันคาดไม่ถึงเลย ฉันยังไม่ทันเริ่มพูดจาให้เธอลำบากใจ แต่หลินเมิ่งเซียคนนี้กลับเริ่มพูดจาแบบนี้กับฉันก่อน

ฉันอดทนอดกลั้นมาหลายวัน ฉันแทบจะกลั้นมันไว้ไม่อยู่ แต่เมื่อนึกถึงเรื่องหลังจากนี้ฉันก็ยังคงอดกลั้นมันไว้ แต่น้ำเสียงของฉันไม่ค่อยดีนัก "คุณหลินเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้เป็นศัตรูกับคุณ ฉันแค่ไม่ค่อยชอบพูดคุยกับคนไม่คุ้นเคย ระหว่างคุณกับฉัน ฉันก็คงไม่ต้องพูดอะไรมากหรอกใช่ไหม? ระหว่างเรานั้นเดิมทีมันก็ไม่ได้สนิทชิดเชื้ออะไรกันอยู่แล้ว"

"งั้นเหรอ? ฉันไม่คิดอย่างนั้นเพราะเราต่างก็เป็นผู้หญิงของประธานลู่"

"เพียะ!"

ฉันไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป ฉันเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์และกระเป๋า "คุณหลิน รบกวนด้วยจอดส่งฉันด้วย!"

"ที่นี่----"

"เปิดประตู ขอบคุณ คุณหลิน!"

ฉันนั้นไม่เคยพบเจอคนหน้าหนาขนาดนี้มาก่อน ถ้าหากว่าไม่ใช่คนในบริษัทเดียวกัน ตอนนี้ฉันแทบอยากจะตบหน้าเธอ

หลินเมิ่งเซียเปิดประตู สายตาของเธอจ้องมองมาที่ฉัน เมื่อเทียบกับอารมณ์ที่ร้อนอยู่ของฉัน เธอนั้นกำลังอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ขัด

"คุณหลิน จริงๆแล้วคุณไม่จำเป็นต้องโกรธ คุณน่ะดีกว่าฉันตั้งมาก ได้ยินว่าคุณมีลูกแล้ว ที่ฉันเข้าหาคุณนั้นเพียงเพราะอย่างให้เรื่องระหว่างเราเป็นไปอย่างสันติ ในอนาคจจะได้เลี่ยงที่----"

"ปัง"

คนหน้าด้านไม่มียางอาย ฉันพูดอะไรออกไปสักคำก็รู้สึกว่าเหมือนกำลังดูถูกตัวเอง ฉันจึงไม่พูดอะไรเลย ฉันยกมื้อขึ้นแล้วปิดประตูในทันที

อากาศในเดือนธันวาคมหนาวมาก แต่ตอนนี้ฉันกลับโมโหหลินเมิ่งเซียจนร่างกายร้อนแทบจะระเบิด

ในขณะนั้น จู่ๆหลี่จื้อก็ได้โทรมาหาฉัน เขาบอกว่าลู่จือสิงต้องไปทำงานต่างจังหวัด

ทำงานที่ต่างหวัด?

ฉันยกมื้อขึ้นและตัดสายทันที เขาอยากจะไปไหนก็ไป ฉันสนใจเขาที่ไหนกันล่ะ

เป็นเพราะฉันลงระหว่างทาง เมื่อเดินไปสองถึงสามก้าวก็พบว่า หลินเมิ่งเซียคนนี้ ให้ฉันลงรถในทางที่ไม่ใช่เส้นทางที่จะกลับบ้านของฉัน

และนี่คือเส้นทางคนละเส้นที่จะกลับบ้านเสียด้วยซ้ำ!

ถ้าหากว่าในตอนนี้หลินเมิ่งเซียยังคงอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันจะตบหน้าเธอโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย ที่เธอทำมันมากเกินไปแล้ว

เป็นเพราะหลินเมิ่งเซียนั้นขับวนไปคนละเส้นทางและมันเป็นชั่วโมงเร่งด่วนหลังเลิกงาน ฉันใช้เวลาประมาณ10นาทีในการหารถกลับ เดิมทีไม่เกิน18.30นาฬิกาฉันก็กลับถึงบ้านแล้ว แต่ตอนนี้กลับเป็นเวลาเกือบ19.00นาฬิกาแล้ว

ฉันอธิบายให้ป้าจ้าวนั้นฟัง จากนั้นก็เปิดตู้เย็นและพบว่าในตู้เย็นนั้นไม่เหลืออาหารแล้ว

ความโชคร้ายไม่เคยเกิดเพียงเรื่องเดียว ฉันไม่อยากทำอาหารอีก ฉันจึงสั่งอาหารมา

ตอนนี้เป้ยเปยเติบโตขึ้นเรื่อยๆ โดยปกติแล้วเวลาฉันทำอาหาร ลู่จือสิงก็จะคอยอยู่เล่นกับเป้ยเปย วันนี้ลู่จือสิงไม่กลับบมา เป้ยเปยที่อยู่ที่ห้องรับแขกก็เรียกฉันไม่หยุด

ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยรู้สึก วันนี้ฉันรู้สึกได้แล้ว จริงๆแล้วลู่จือสิงนั้นก็มีประโยชน์อยู่เช่นกัน อย่างน้อยเมื่อเขาอยู่ ฉันก็ไม่ต้องยุ่งวุ่นวายแบบนี้

เมื่อนึกถึงลู่จือสิง ฉันก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องในวันนี้ เมื่อคิดแล้วก็ยิ่งโมโห

เป็นเพราะลู่จือสิงและหลินเมิ่งเซีย ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน วันถัดมาเมื่อไปทำงานฉันก็เกือบเข้าทำงานสาย นี่ยังไม่เป็นอะไร แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อฉันถึงบริษัท ฉันก็เจอเข้ากับหลินเมิ่งเซีย

"คุณซู"

เมื่อได้นึกถึงเรื่องเมื่อวาน ฉันก็ทำได้เพียงแค่ยิ้มเย็นชาและไม่ตอบเธอ

"ไอ เธอกับหลินเมิ่งเซียเป็นอย่างไรบ้าง?"

แม้ว่าฉันจะไม่ชอบพูดให้ร้ายถึงคนอื่นลับหลัง แต่หากว่าหลินเมิ่งเซียนั้นทำได้ ฉันเองก็จะไม่ไว้หน้าเธอเหมือนกัน

ฉันผลักประตูเข้าไปในห้องทำงานของแผนกและกล่าว "เมื่อวานตอนเย็นเธออาสาไปส่งฉันที่บ้าน เธอบอกว่าเธอมีความสัมพันธ์กับลู่จือสิง ฉันจึงลงข้างทางและพบว่าทางนั้นไม่ใช่ทางกลับบ้านของฉัน"

"ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นใช่ไหม เธอคนนั้นเป็นคนยังไงกัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้!"

ฉันไม่อยากพูดถึงหลินเมิ่งเซียอีกแล้ว ใช้ชีวิตมาตั้งนาน นี่เป็นครั้งแรกที่พบเจอคนหน้าไม่อายแบบนี้

ลู่จือสิงไปทำงานต่างจังหวัดก็ให้หลี่จื้อมาบอกฉัน และหลายวันมานี้เขาก็ไม่เคยโทรหาฉัน

ในวันพฤหัสบดี ซวี่ชิงหนานบอกกับฉันว่าเขามีตั๋วสำหรับเล่นสกีอยู่2-3ใบ เขาถามฉันว่าจะไปหรือไม่

สุดสัปดาห์ฉันเองก็ไม่มีอะไรให้ทำ ตั้งแต่ลู่จือสิงไปทำงานต่างจังหวัด เขาก็เหมือนกับหายตัวไปเลยอย่างไรอย่างนั้น ฉันคิดอยู่ชั่วครู่และตอบตกลง