หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 202

ได้ยินคำพูดของเขา ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูก แต่ฉันก็หาไม่เจอว่ามีอะไรที่ไม่ถูก

แต่ฉันก็ไม่ยินยอมเจรจาสงบศึก สุดท้ายก็ยังอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถึงหลินเมิ่งเซียขึ้นมา “ถ้าอย่างนั้นหลินเมิ่งเซียล่ะ？ ลู่จือสิง ทำไมคุณต้องปิดบังฉันเรื่องของคุณกับเธอ?”

อยากปิดบังความจริงสุดท้ายกลับเปิดเผยออกมา ฉันไม่เชื่อว่าลู่จือสิงไม่เข้าใจ

เขาปล่อยฉัน ก้มหน้าถูดวงตาของฉัน ไม่ได้ใช้อำนาจเหมือนเมื่อกี้ “เมื่อปีที่แล้วผมดื่มจนเมา เธอเข้ามาในห้องของผม แต่ว่าผมกับเธอไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น หลังจากนั้นยังมีเรื่องบางอย่าง ผมไม่อยากจะพูด ผมกลัวว่าคุณจะคิดเหลวไหล”

ลู่จือสิงพูด เมื่อก่อนเขาเป็นผู้ชายที่เชื่อมั่นในตัวเองมาโดยตลอด เวลานี้แตกต่างกันมาก “ผมพบว่าผมไม่เข้าใจคุณยิ่งกว่าเดิม ผมจะกล้าให้คุณรู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร”

“ระหว่างคุณกับเธอจริงๆแล้วมีเรื่องอะไรกัน”

ได้ยินฉันเอ่ยถึงหลินเมิ่งเซีย สีหน้าของลู่จือสิงก็เย็นชาทันที “ผู้หญิงคนนี้ไม่มียางอาย เมื่อก่อนช่วงเวลาสั้นๆนั้นลู่เว่ยกั๋วเกิดเรื่อง มีเรื่องราวเยอะมาก คุณก็รู้ เวลานั้นผมไม่ได้จับตาดูทำให้เธอได้โอกาส ในช่วงเวลาสั้นๆนั้นเธอพูดกับคนอื่นๆว่าเธอเป็นแฟนของผม หลังจากนั้นยังมีอีกครั้ง ผมมีงานเลี้ยง มีบริษัทที่ร่วมมือด้วยกันนึกว่าตัวเองฉลาดนำเธอมาด้วย ผมก็กลับทันที เธอก็ไล่ตามออกมา พูดว่าเธอถูกวางยา”

คิดถึงเรื่องเหล่านี้ ลู่จือสิงก็รู้สึกปวดหัว ยกมือขึ้นนวดขมับ “ผมไม่อยากจะสนใจเธอ แต่มีโครงการหนึ่ง ลุงเธอเป็นกรมที่ดินที่นั่น พอดีต้องการความช่วยเหลือ ผมก็เลยให้หลี่จื้อช่วยเธอ นำเธอส่งกลับไป หลังจากนั้นพวกเธอตระกูลหลินก็มาหาผม ผมใช้ระยะเวลานานจึงจะนำหลินเมิ่งเซียสลัดทิ้งไปได้”

ฉันเม้มริมฝีปาก ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ชั่วครู่หนึ่ง ฉันจึงพูดประโยคที่อยู่ภายในใจ “เป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบกับคนที่ไร้ยางอายเช่นนี้”

“ในช่วงเวลานี่เธอทำอะไรกับคุณ?”

ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา ยิ้มเย็น “ไม่มี เพียงแค่พูดกับฉัน ฉันกับเธอเหมือนกัน หวังว่าฉันกับเธอจะอยู่ร่วมกันอย่างสงบ”

“คุณไม่ต้องสนใจเธอ ผมสามารถให้คนช่วยคุณจัดการเธอได้”

“อืม”

ฉันยกมือผลักเขาออก “คุณกลับไปเถอะ ฉันอยากกลับไปงีบหลับที่ห้องทำงานสักหน่อย”

เขาก็ยังไม่ให้ฉันไป ยื่นมือมาจับฉันไว้ “ซูยุ่น คำพูดที่ผมได้พูดไปคุณได้ยินชัดเจนหรือเปล่า?”

“ชัดเจนแล้ว แต่ฉันก็ยังอยากจะคิดดูดีดีอีก”

สีหน้าของเขาไม่ค่อยดี แต่ท่าทีของฉันเด็ดเดี่ยว สุดท้ายลู่จือสิงก็ปล่อยมือ คุณจะคิดอย่างไรก็เรื่องเป็นเรื่องของคุณ แต่คุณต้องจำไว้ ไม่ว่าคุณจะคิดอย่างไร ผลลัพธ์คือมีเพียงแค่หนึ่งเดียว”

ฉันขมวดคิ้วขึ้นเป็นปม อยากจะพูดอะไรบางอย่าง สุดท้ายคิดไปคิดมา ก็ไม่ได้พูดออกไป

ถ้ายังพูดต่อไป ไม่จบสิ้น

ครั้งนี้ สุดท้ายเขาก็ไม่ดึงฉัน ให้ฉันไป

“เธอกับลู่จือสิงเกิดอะไรขึ้น?”

ลู่จือสิงทำอย่างเอิกเกริกยิ่งใหญ่เข้ามาหาเธอ เซี่ยงฉิงที่ไม่ค่อยจะสนใจใครก็สังเกตเห็นว่าฉันกับเขาผิดปกติ

ฉันรู้ว่าปิดบังไม่ได้แล้ว แต่ไม่ได้อยากจะพูดละเอียด ตอบกลับไปหนึ่งประโยคง่ายๆ “ไม่มีอะไร ก่อนหน้านี้ทะเลาะกันเรื่องไม่สบอารมณ์”

“ไม่แปลกใจที่เธอตอบรับโครงการนี้ เธออยากจะหลบประธานลู่เหรอ?”

ฉันประหลาดใจที่เซี่ยงฉิงสามารถทายความคิดที่อยู่ในใจของฉันถูก มองใบหน้าเธอด้วยความเหลือเชื่อ

เซี่ยงฉิงยกมือกอดบ่าของฉัน “ซูยุ่น ฉันจะบอกเธอ มีบางเวลา เธอกำลังคิดเรื่องอะไร ไม่ต้องคิดเยอะแยะมากมาย เธอดูสิ เธอกับลู่จือสิงสองคน ลูกก็มีแล้ว ทำไมเธอยังต้องลังเลอีก? ตอนนี้ลู่จือสิงก็รักเธอมาก เพียงแค่เขารักเธอ เธอจะกลัวปัญหาที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเธอทำไม มีปัญหาก็เอ่ยขึ้นมาแก้ไขไม่ใช่เหรอ เธอเก็บไว้ภายในใจแบบนี้ สุดท้ายคนที่เจ็บปวดก็คือตัวเธอเอง! ฉันพูดถูกหรือไม่?”

ฉันพยักหน้า ไม่พูดก็ไม่ได้ คำพูดของเซี่ยงฉิง ทำให้ฉันมองเธอด้วยสายตาที่ทึ่ง

“ฉันรู้ ว่าเธออาจจะรู้สึกว่าเธอตอนนี้อายุก็ไม่น้อยแล้ว ไม่อาจจะเหมือนกับตอนเป็นแฟนกัน ไม่คิดใคร่ครวญปัญหาจริงๆ เธอทำให้ความรักที่โรแมนติกกลายเป็นสภาพความเป็นจริง？ ถ้าเธอจะเป็นแมงเม่าบินเข้ากองไฟแล้วจะทำไม ถ้าตอนนี้เธอแพ้ จะน่าเวทนาแค่ไหนกัน? ความจริงแล้วฉันก็ดูออก คนแบบเธอ คิดค่อนข้างเยอะ คิดมากเกินไป ห่วงหน้าพะวงหลัง ไม่ว่าจะทำอะไรก็กังวลไปหมด”

เขาพูดพลาง ถอนหายใจออกมา “แต่ว่า ความรักที่ไหนกันที่จำเป็นต้องคิดมากเช่นนี้ ชอบก็อยู่ด้วยกัน ไม่ชอบก็แยกกัน แบบนี้ก็ได้แล้ว”

ในชั่วพริบตาเดียวนั้น ฉันแค่รู้สึกว่าเหมือนกับมีอะไรบางอย่างผ่านไปเร็วมาก