หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 212

เดิมฉันคิดว่าเขาจะยอมนอนดีดีแล้ว คนอย่างเขาขี้โกงจริงๆ

ดึงฉันไว้บอกว่า”ไม่ได้ อย่างเธอคือจุ๊บหน้า !”

ฉันทำตาขาวให้เขา”จุ๊บหน้าไม่ใช่จุ๊บหรอ?”

“ฉันรู้สึกว่าเธอยังโกรธ พรุ่งนี้......”

ฉันทนไม่ไหม รีบจูบเพื่อปิดปากเขาที่เอะอะโวยวายทันที

ลู่จือสิงหยุดปากสะที ฉันจ้องไปที่เขา”นอนได้ยัง?”

เขายกมือมาลูกหัวฉัน ก้มลงจูบหน้าผากฉันทีหนึ่ง “ได้แล้ว นอนเหอะ ”

เสี่ยววินาที ฉันรู้สึกไม่เรี่ยวแรงไปเลย

คืนนี้ฉันนอนไม่หลับเท่าไหร่ กว่าจะนอนหลับ วันต่อมาถ้าไม่ใช่ลู่จือสิงเรียกฉันละก็ ฉันไม่ตื่นแน่นอน

“ซูยุ่น?”

ฉันได้ยินเข้าเรียกฉันอย่างมืนๆ คิดว่าเขานอนไม่หลับตอนกลางคืนแล้วตื่นมาทำฉัน

“ซูยุ่น ถ้ายังไม่ตื่น ไปทำงานสายแล้วอย่าโทษฉันละกัน! ”

พอได้ยินเขาพูดว่าทำงานสาย ฉันก็ตื่นทันที รีบลืมตาขึ้นมา

แสงจากหน้าต่างผ่านเข้ามา ฉันขมิบตาแล้วมองไปที่ลู่จือสิง “กี่โมงแล้ว”

“จะเก้าโมงแล้ว”

“พระเจ้า! ทำไมนายไม่เรียกฉันเช้ากว่านี้ ฉันจะทำงานสายแล้วนะ นายนี่มัน..... ”

เขายื่นเสื้อผ้ามาให้ฉัน อย่างไม่เร่งไม่รีบ “รีบไปทำไม ฉันซื้อข้าวเช้ามาให้แล้ว เธอเข้าไปอาบน้ำ5นาที ออกมากินข้าวแต่งหน้า1ชั่วโมงยังไม่พอ?”

พอคิดไปคิดมา ก็ถูกของเขา

ฉันเห็นข้าวเช้าที่วางบนโต๊ะ โล่งอกไปที

ถ้ายังต้องออกไปกินข้าวเช้า ฉันสายแน่ๆ

เขาให้ฉันทำงานสาย1ชั่วโมงแล้วนะ ถ้าฉันยังมาสายอีก พูดอะไรไม่ออกจริงๆ

พอกินข้าวเสร็จก็9โมงแล้ว ฉันรีบแต่งหน้าลุกเบาเบาแล้วก็ออกไปเลย

ฉันยุ่งจนลืมไปเลยว่าลู่จือสิงบินวันนี้สิบเอ็ดโมง จนกระทั่งออกบ้านแล้วเจอเขา ฉันพึ่งนึกได้กะทันหัน”นายทำไมยังอยู่ตรงนี้? เก้าโมงครึ่งแล้ว รีบไปสนามบินสิ”

“ฉันจะส่งเธอไปบริษัท”

ท่าทางเข้าจริงจัง ฉันมองไปที่เข้าแล้วก็พยักหน้า

เก้าโมงครึ่งเป็นเวลาทำงานแล้ว บนถนนเลยไม่ค่อยมีคน

ลู่จือสิงจับมือฉันเข้าไปที่บริษัท เดิมฉันก็เขินอายแต่พอนึกได้ว่าเขาจะไปแล้ว ก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย

จากโรงแรมไปบริษัทประมานเจ็ดร้อย แปดร้อยเมตร เดินสิบหน้าทีก็ถึงแล้ว

ลู่จือสิงปล่อยมือฉัน ฉันกำลังจะพูด เขากอดฉันกะทันหันแล้วจุ๊บลงมา “กลับมาเร็วๆนะ”

ฉันชะงักไปสักพัก คิดไปคิดมา ยกมือไปลูบเขา “อืม ฉันจะกลับให้เร็วที่สุด”

“อย่าก่อเรื่องละ”

เขาบีบมือฉัน พูดอย่างตักเตือน

ฉันตลกเล็กน้อย “ฉันจะก่อเรื่องอะไรได้บ้าง”

ลู่จือสิงกระแอมเบาเบา เวลาไม่เยอะแล้ว ฉันก็ไม่พูดอะไรกับเขาเยอะ รีบเข้าไปบริษัททันที

พอวิ่งไปก้าวสองก้าว ฉันอดไม่ได้ที่จะหันไปมองเขา กลับพบว่าเขายื่นมองฉันจากบันไดข้างล่าง ทันใดนั้น ฉันอยากจะถามเขา อยู่ต่อได้ไหม

แต่สุดท้ายแล้ว สติฉันก็ชนะความรู้สึกได้ ยับยั้งความรู้สึกไว้ ยิ้มให้เขา หันหลังวิ่งไปที่ลิฟต์