หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 213

หลายปีมานี้ เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินลู่จือสิงพูดได้น่าฟังแบบนี้

ฉันจ้องมองไปที่เขาสักพัก ถึงจะเปิดปากพูดกับเขาทั้งทั้งที่ลำคอร้อนไปหมด”อืม”

เขาลากกระเป๋าไว้ ฉันอุ้มเป้ยเปย ถูกมือที่ว่างไว้ข้างหลังของเขาปกป้องไว้ ออกจากสนามบินที่ละก้าว

น่าจะเป็นเพราะนานมากที่เป้ยเปยไม่ได้เจอฉัน เป้ยเปยติดฉันมาก พอขึ้นรถฉันอุ้มเป้ยเปยไปว่างที่นั่งนิรภัยของเขา เขากลับไม่ปล่อยมือ ดึงฉันไว้ไม่ปล่อย”มาม๊า จะเอามาม๊า!”

ถึงแม้ว่าเป้ยเปยจะเป็นเจ้าเด็กตัวแสบ แต่รวมๆแล้วก็ไม่ได้ติดคนมากขนาดนั้น เขาที่ดึงฉันไว้ ใจฉันอ่อนจนทนไม่ไหว

แต่ทำไงได้ อยู่ในรถ ยังไงก็ต้องให้เขานั่งที่เบาะนั่งนิรภัยเด็ก อย่างนี้ดีหน่อย

ฉันทำได้ปลอบเขา”เป้ยเปยไม่ดื้อนะ แม่อยู่ตรงนี้”

“มาม๊า”

มือเป้ยเปยไม่ยาวนัก กลับจะกอดฉันให้ได้ แต่กอดไม่แน่น

ฉันอยากจะร้องไห้เพราะท่าทางของเป้ยเปย สิบเอ็ดวันที่ไม่ได้เจอลูกชาย ฉันคิดถึงเขามาก

เด็กน้อยเดิมก็ไร้เดียงสา บอกว่าคิดถึงแม่ก็กอดฉันไว้ไม่ปล่อย

สุดท้ายก็เป็นลู่จือสิงที่หันไปมองเป้ยเปย “เป้ยเปยเป็นเด็กดีนะครับ ถ้าไม่เป็นเด็กดี มาม๊าจะไม่เจอเป้ยเปยอีกแล้วนะ”

คำพูดของลู่จือสิง ฉันอดไม่ได้ที่จะจ้องเขา”นายพูดบ้าอะไรของนาย!”

เป้ยเปยยังเด็กขนาดนี้ ทำไมอยู่ดีดีก็พูดเรื่องโกหกแบบนี้กับเด็กได้ไง?

พอลู่จือสิงพูดจบ เป้ยเปยที่กอดฉันไว้กลับปล่อยฉันทีนที มองฉันอย่างสะอึกสะอื้น

สุดท้ายแล้วฉันก็ยอมปล่อยเป้ยเป้ยลงบนเก้าอี้ คาดเข็มขัดนิรภัยให้เขา ถึงจะยื่นมือไปจับเขาไว้ “แม่อยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนนะเป้ยเปย”

มือเล็กๆของเขาจับนิ้วโป้งฉันไว้ รู้สึกได้ว่าฉันไม่ไปแล้วถึงจะหยุดร้อง

ฉันยกมือไปลูบผมเป้ยเปย เด็กน้อยโตเร็วจริงๆ เพียงแค่สิบเอ็ดวัน ฉันดูออกว่าผมเป้ยเปยยาวขึ้นมาก

อาจเป็นเพราะว่าเป้ยเปยกลัวฉันไป อีกครั้ง เป้ยเปยตามหลังฉันทั้งคืน เท้าเล็กๆของเขาวิ่งได้ไม่คล่องตัวขนาดนั้น แต่ฉันอยู่ที่ไหนเขาก็ไปถึงนั้น ทำให้ฉันทำอะไรก็ไม่สะดวกไปหมด

วันนี้เป็นวันพฤหัสบดี ฉันขอลากับทางบริษัท ติงหยวนไม่ได้พูดอะไรก็อนุมัติแล้ว

อย่างนี้ นับรวมกับหยุดเสาร์อาทิตย์ก็เป็นสามวันที่ได้อยู่บ้านแล้ว

กว่าเป้ยเปยจะนอน ออกมาจากห้องนอนเป้ยเปย หน้าผากฉันถึงกลับออกเหงื่อ

ยกมือขึ้นไปปัดเหงื่อ ลู่จือสิงเดินมาฉุดฉันเข้าไปกอด “คิดถึงฉันไหม?”

เดิมทีฉันอยากจะปฏิเสธเขา แต่พอนึกถึงภาพที่เขากางร่มอยู่ใต้หิมะใจฉันก็หวั่นไหวทันที ตอบไปอย่างจริงใจว่า”คิดถึง”

ฉันพึ่งพูดจบ เขาก็กัดมาหูฉันทันที

แรงไม่เยอะ ไออุ่นของเขาตีเข้าหน้าฉันเต็มๆ รู้สึกได้ว่าอุณหภูมิร่างกายเหมือนเขาไปทั้งตัว

“นายปล่อยมือ ฉันยังไม่ได้อาบน้ำ”

เพราะว่ากลัวเป้ยเปยจะตื่น ฉันเลยไม่กล้าพูดเสียงดัง

เขาจุ๊บหน้าฉันอีกครั้ง “อาบเร็วๆนะ”

ฉันรู้ว่าเขาอยากทำอะไร เขารู้ว่าพรุ่งนี้ฉันไม่ต้องไปทำงาน คืนนี้เขาคงจะทรมานฉันให้สุดๆไปเลยแน่

พอเขาพูดจบ ก็ปล่อยฉันเลย

ฉันยืนอยู่ที่นั้น จ้องเขาด้วยสายตา

“ให้ฉันอุ้มเธอไหม ซูซู?”

พอได้ยินเขาเรียกฉันซูซู ฉันขนลุกทั้งตัวไปเลย

ฉันรู้ว่าลู่จือสิงพูดอะไรก็ทำอะไร ฉันกลัวเขาจะอุ้มฉันเข้าไปจริงๆ รีบยกขาวิ่งเข้าไปเลย

ลู่จือสิงหัวเราะจากข้างหลังฉัน พอได้ยินเสียงหัวเราะของเขา ฉันละอยากกลับไปถีบเขา

ฉันอาบน้ำไม่ใช้เวลานาน แต่ก็ไม่เร็วมาก พอปิดฝักบัวแล้ว เดิมคิดว่าจะออกไป แต่พอนึกถึงคำที่ลู่จือสิงพูด ฉันก็เปิดฝักบัวอีกครั้ง