หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 216

ฉันตะลึงเล็กน้อย แต่ไม่นาน ฉันก็ดึงสติกลับมาได้

”แต่งสิ”

ครั้งนี้ กลับเป็นลู่จือสิงที่ตะลึง

ฉันพูดอย่างยิ้มๆ “ทำไม กลับคำหรอ?”

“ไม่ใช่ ซูยุ่น เธอพูดใหม่อีกครั้งได้ไหม ฉันไม่ค่อยได้ยิน!”

ฉันหันกลับไปมองเขา แล้วพูดซ้ำว่า”ฉันบอกว่า แต่สิ”

เขาจับท้ายทอยฉันแล้วก็จูบลงมาทันที ฉันไม่ทันตั้งตัว เลยสะอื้นเบาเบา

ในตอนที่ฉันกำลังอ่อนไปทั้งตัว เป้ยเปยวิ่งมาจับขาฉันกะทันหัน ฉันตกใจจนรีบผลักเขาออกทันที

ลู่จือสิงน่าจะคิดว่าฉันจะไม่ทีทางผลักเขากะทันหัน และฉันก็ใช้แรงเยอะขนาดนี้ เสี้ยววินาทีเขาถูกฉันผลักจนเซไปข้างหลังสองสามก้าว

ฉันหันไปใส่สีหน้าให้เขา รีบโค้งไปอุ้มเป้ยเป้ย”เป้ยเปย มาหาแม่มีเรื่องอะไรครับ?”

“ปาป๊า มาม๊า ทำอะไร?”

เป้ยเปยอีกสองเดือนก็อายุสองขวบแล้ว กำลังอยู่ในช่วงที่อยากรู้อยากเห็น

แต่ฉันก็ไม่อยากให้ลูกชายของตัวเองมาถามว่าพ่อจูบแม่กันคืออะไร เสี้ยววินาทีหน้าฉันร้อนวูบไปเลย

ตอนนี้ ลู่จือสิงเดินเข้ามา เขายื่นมือไปอุ้มเป้ยเปย ตอบกลับคำถามที่เป้ยเปยถามอย่างซื่อตรง “เป้ยเปยเป็นเด็กดี เมื่อกี้พ่อกำลังรักแม่อยู่!”

“พูดอะไรของนาย!”

พอได้ยินเขาตอบเป้ยเปย ฉันก็อดไม่ได้ที่จะหยิกเขา

เขาก้มหน้ามองฉัน ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์”เป้ยเปยจะทำสิ่งที่พ่อทำกับแม่เมื่อกี้ ก็ต่อเมื่อคนนั้นเป็นคนรักของเป้ยเปยเท่านั้นนะ เข้าใจไหม?”

ฉันตลกเขาทันที “เขายังเด็ก นายพูดพวกนี้ให้ จะไปเข้าใจอะไร?”

“ไม่เป็นไร พอโตขึ้นฉันจะบอกกับเขาอีกรอบ”

ฉันไม่รู้จะพูดอะไรอีก ไม่อยากคุยกับเขา เลยไปเตรียมน้ำให้เป้ยเปย

ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นหน้าหนาว แต่เด็กมันขี้เล่น เป้ยเปยออกเหงื่อไม่น้อย ดังนั้นเลยต้องอาบน้ำให้เขาทุกวัน

เมื่อก่อนเรื่องนี้ฉันเป็นคนทำ แต่พอลู่จือสิงได้ใจยิ่งทำแล้ว ฉันก็มอบหมายหน้าที่อาบน้ำของเป้ยเปยให้เขาเลย

เขาอาบน้ำให้เป้ยเปยฉันก็ไปอาบน้ำ รอเขาอาบเสร็จฉันก็ไปกล่อมเป้ยเป้ยนอน

แยกแยะชัดเจน ทุกอย่างราบรื่น

พอฉันอาบน้ำเสร็จ เป้ยเปยก็นอนแล้ว ลู่จือสิงก็เอาเสื้อผ้าไปอาบน้ำต่อ

ฉันจับผมตัวเองที่เปียกเล็กน้อย แล้วกลับไปเอาไดร์เป่าผมมาไดร์ให้แห้ง

พอเป่าได้พอประมาณ ฉันพึ่งปิดไดร์เป่าผม ก็มีมือมากอดเอวฉันไว้

ไม่ต้องให้ฉันพูดก็รู้ว่ามือใคร เพราะตอนเช้าต่อให้ตายฉันก็ไม่ยอมให้เขา ทั้งวันลู่จือสิงทำหน้าตาไม่พอใจ ดูหน้าฉันด้วยสีหน้าเศร้าหม่อง

เวลานี้ เขาอยากทำอะไร อยู่กับเขานานขนาดนี้ ไม่มีทางที่จะไม่รู้

“ซูยุ่น”

เขาไม่ได้จูบฉันทันที แค่เอ่ยปากเรียกฉัน

ฉันว่างไดร์เป่าผมแล้วจึงจะตอบเขา “อื้ม?”

“เธอจะแต่งงานกับฉันจริงจริงหรอ？”

ฉันรู้สึกตลกเล็กน้อย “ฉันยอมที่จะแต่งงานกับนาย นายไม่เชื่อหรอ?”

“ฉันรู้สึกมาตลอดว่า เธอไม่มีวันจะแต่งงานกับฉันอีกแล้ว”

คำพูดของทำให้ฉันรู้สึกผิด ฉันเม้มปากแล้วบอกกับเขา “ขอโทษ ก่อนหน้านี้เพราะฉันเอาแต่หนีเลยทำให้นายคิดแบบนี้”

เดิมเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองมากๆ ในเส้นทางธุรกิจยิ่งเป็นคนเด็ดขาด แต่ตอนนี้กลับถามฉันครั้งแล้วครั้งเล่าเรื่องแต่งงานกับเขา

ความไม่มั่นใจของเขา เป็นเพราะก่อนหน้านี้ฉันเอาแต่หนี