หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 226

ฉันไม่คิดว่าอยู่ๆ เป้ยเปยจะร้องไห้ออกมา และไม่คิดว่าเขาจะยิ่งร้องไห้หนักขึ้นไปอีกทันทีที่ฉีซิ่วหรานอุ้มเขาไว้

ฉีซิ่วหรานส่งเป้ยเปยคืนให้ฉันอย่างใจเย็น “ไม่ได้เจอกันครึ่งปี เป้ยเปยจำผมไม่ได้ซะแล้ว”

ฉันเอื้อมมือไปรับช่วงต่อ พอปลอบเป้ยเปยไปว่าไม่ต้องร้องเขาก็หยุดร้องไห้ทันที จนฉันไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ตัวแค่นี้แต่ใจร้ายจังเลย พ่อทูนหัวเคยช่วยชงนมให้ คอยเปลี่ยนผ้าอ้อมให้! ผ่านมาแค่ครึ่งปีก็จำกันไม่ได้แล้วหรือ?”

“ปะป๊า!”

เป้ยเปยเรียกพ่อของเขาในตอนท้าย ฉันไม่ได้สนใจเขาและเงยหน้ามองฉีซิ่วหรานอย่างเกรงใจ “ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมเขาถึงร้องไห้ง่ายขนาดนี้ เขาไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย”

ฉีซิ่วหรานส่ายหน้าอย่างไม่ถือสา “ไม่เป็นไร ไม่ได้เจอกันตั้งนาน เป้ยเปยจะจำผมไม่ได้ก็ไม่แปลก”

“เราออกไปจากที่นี่กันก่อนไหม คนเยอะเหลือเกิน”

ทันใดนั้นลู่จือสิงก็เอ่ยขึ้นมา ฉันจึงเหลือบไปมองเขาแล้วพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

ฉันมีเรื่องคุยกับฉีซิ่วหรานเยอะมากหลังจากไม่ได้เจอกันมาครึ่งปี

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะรถไฟของเล่นที่ฉีซิ่วหรานซื้อให้เป้ยเปยหรือเปล่าเขาจึงชนะใจเด็กคนนี้ได้ ตอนนี้เด็กน้อยมองเขาตาแป๋ว ไม่เหลือคราบของเด็กที่เพิ่งร้องไห้จะเป็นจะตายเมื่อครู่นี้แล้ว

ฉันแกล้งหยิกมือเป้ยเปยเบาๆ อย่างอดไม่ได้ “อยู่เป็นจริงๆ นะเด็กคนนี้!”

เป้ยเปยถูกฉีซิ่วหรานซื้อใจง่ายๆ ด้วยของเล่นเล็กๆ น้อยๆ แต่กลับลืมเรื่องที่เขาเคยดูแลตัวเองไปเสียหมด

ฉันกับฉีซิ่วหรานไม่ได้เจอกันนานมาก จึงเป็นธรรมดาที่จะมีเรื่องคุยกันเยอะ

ก่อนออกจากบ้านฉันเตือนลู่จือสิงไว้แล้วว่าให้มีมารยาทกับเขาหน่อย ไม่อย่างนั้นคืนนี้อย่าได้หวังว่าจะมานอนเตียงเดียวกับฉัน

ดังนั้นช่วงที่รับประทานอาหารลู่จือสิงจึงเป็นคนดูแลเป้ยเปยเป็นส่วนใหญ่ ส่วนฉันก็พูดคุยกับฉีซิ่วหรานและซักถามสารทุกข์สุขดิบของเขา

ปีนี้ฉีซิ่วหรานอายุสามสิบสี่ปีแล้ว และฉันก็นึกถึงสิ่งที่เคยพูดกับเซี่ยงฉิงก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้ มาคิดดูแล้วจึงลองหยั่งเชิงถามความคิดเห็นของฉีซิ่วหรานดู

“เซี่ยงฉิงเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากๆ ...ฉันไม่ได้อะไรนะ แค่อยากจะบอกว่า ก่อนหน้านี้ฉันบังเอิญบอกเซี่ยงฉิงไปว่าฉันรู้จักคุณ แล้วสัญญาไปว่าจะแนะนำคุณให้เธอรู้จักน่ะ”

อันที่จริงมันดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ที่ฉันจะแนะนำผู้หญิงสักคนให้ฉีซิ่วหรานทั้งที่รู้ว่าเขาเคยคิดอย่างไรกับฉัน

แถมตอนนี้ฉันยังแนะนำเขาให้ผู้หญิงอื่นอีก... ช่างเป็นวิธีที่ใจร้ายไม่ใช่น้อย

ฉันกลัวว่าเขาจะโกรธ หลังจากพูดจบจึงมองหน้าเขาเพื่อหาคำตอบ

แต่ฉีซิ่วหรานเป็นคนไม่ค่อยแสดงออกมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ฉันจ้องมองอย่างไรก็มองไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“ได้สิ”

ฉันค่อยโล่งอกเมื่อได้ยินคำตอบของเขา

เนื่องจากฉีซิ่วหรานเพิ่งมาถึงเมือง A และนั่งเครื่องบินมาหลายชั่วโมงฉันจึงอยู่คุยกับเขาไม่นานนัก พอสามทุ่มกว่าๆ ฉันก็ขอให้ลู่จือสิงจ่ายเงินค่าอาหารแล้วพาเขาไปส่งที่โรงแรม

กว่าจะกลับถึงบ้านเป้ยเปยก็ง่วงจนผล็อยหลับไปแล้ว ฉันดูนาฬิกาและตัดสินใจไม่ปลุกเขาไปอาบน้ำ เพราะถึงอย่างไรตอนนี้ก็เป็นฤดูหนาว

พอออกมาจากห้องของเป้ยเปย ลู่จือสิงก็เข้ามากอดฉันจากทางด้านหลัง

ฉันไม่กล้าตีเขาเพราะกลัวว่าจะทำเสียงดังจนเป้ยเปยตื่น “คุณจะทำอะไรอีกน่ะ”

เขาเพิ่งอาบน้ำสระผมเสร็จ หยดน้ำตามไรผมจึงไหลลงมาสัมผัสที่คอของฉันจนฉันหนาวสั่น จึงอดไม่ได้ตีเขาไปหนึ่งที “ผมคุณยังมีน้ำหยดอยู่เลย”

“ซูยุ่น คุณนี่ยอดจริงๆ!”

ทันทีที่ฉันพูดจบเขาก็ก้มลงมาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่

ตอนนี้ในห้องนั่งเล่นเงียบสงัดจนได้ยินเสียงตอนเขาหอมแก้มฉันอย่างชัดเจน

เป็นอันว่าฉันได้ยินแล้วและไม่รู้ว่ามีอะไรมากระตุ้นเขา ลู่จือสิงจึงดูอารมณ์ดีขนาดนี้