หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 230

เพราะว่าเมืองJฉันกำลังยุ่งกับโครงการของทางด้านเมืองJที่ต้องหารือกับเจิ้งเยว่ ก็เลยไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องราวนี้ หลังจากครึ่งชั่วโมงเข้าไปก็พบว่าการค้นหายอดนิยมลดลงมาแล้วจริงๆ ฉันจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

เรื่องราวที่เกิดขึ้นนี้ค่อนข้างร้ายแรง พอพูดคุยเรื่องงานกับเจิ้งเยว่เสร็จ เธอก็ถามถึงการแก้ไขปัญหาเรื่องของฉันว่าเป็ยังไงบ้าง

ฉันแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็รู้ว่าเธอเป็นห่วงฉัน ก็เลยบอกกับเธอว่าเรื่องนี้ลู่จือสิงไปจัดการ

เจิ้งเยว่บอกว่าเรื่องนี้น้าจะมีคนมุ่งเป้ามาที่ฉัน ให้ฉันอย่าชะล่าใจ ตรวจสอบเรื่องนี้ให้ดีๆ

มีคนสองคนแล้วที่เตือนฉันแบบนี้ ฉันคิดๆแล้ว ก็รู้สึกว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันเกินไป ไม่มีข่าวคราวเลยสักนิด อีกทั้งเล็งเป้าหมายการโจมตีมาที่ฉันโดยตรง

เวลาเลิกงานมาถึงอย่างรวดเร็ว ฉันปิดคอมพิวเตอร์ หยิบกระเป็นแล้วลวมาชั้นล่าง

เมื่อโทรศัพท์ของเซี่ยงฉิงโทรเข้ามาฉันก็ออกมาจากลิฟต์แล้ว ฉันกดรับโทรศัพท์ของเซี่ยงฉิง ไม่ได้สนใจสถานการณ์ตรงหน้า: "เซี่ยงฉิง มีอะไรหรอ?"

"ซูยุ่น ตอนนี้คุณอย่าเพิ่ง——"

"คุณหญิงลู่ ขอถามว่าเมื่อก่อนคุณและคุณฉีซิ่วหรานมีความสัมพันธ์เป็นคู่รักกันใช่หรือไม่?"

"คุณหญิงลู่ ขอถามว่าลูกชายคุณลู่ที่ยอมรับอย่างเปิดเผยเป็นลูกของคุณกับฉีซิ่วหรานใช่ไหม?"

"คุณหญิงลู่ ได้ยินมาว่าครั้งนี้ฉีซิ่วหรานจะพักอยู่เมืองAเป็นเวลาครึ่งเดือน ขอถามว่าคุณและคุณฉีจะมีการรื้อฟื้นมิตรภาพเก่าหรือไม่?"

……

คำถามแต่ละคำถาม ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว เดิมทีก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงถึงจะดี

นักข่าวเหล่านั้นเฮโลหลั่งไหลกันเข้ามา ฉันหยิบโทรศัพท์ ถูกบีบจยอยู่มุม ได้ยินเซี่ยงฉิงเรียกฉันอยู่ด้านนอก

ฉันมองไป ตามด้วยคนที่ล้อมไว้หลายสิบคน ฉันเห็นเซี่ยงฉิงและถงเจียหลินอยากจะแทรกเข้ามา แต่พวกเขาก็เข้ามาไม่ได้

นักข่าวเหล่านี้น่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว!

ฉันไม่รู้ว่าถูกใครเหยียบเท้า ยืนไม่มั่นคง สายตาเห็นว่ากำลังจะล้มลง ก็มีมือหนึ่งยื่นเข้ามาจากด้านข้าง

ยังไม่ทันรอให้ฉันได้ตอบสนองเข้ามา ฉันก็ถูกบุคคลนั้นดึงเข้าไปในอ้อมกอดแล้ว

เป็นกลิ่นที่ฉันคุ้นเคย ฉันจิตใจสงบลงมา เรียกออกมาคำนึง: "ลู่จือสิง"

"ไม่เป็นไรใช่ไหม?"

เขาก้มลงมองฉัน ฉันส่ายหน้า: "ไม่เป็นไร"

เขาหันสายตากลับไป สีหน้าราวกับสะเก็ดน้ำแข็ง มองนักข่าวที่ยังรวมตัวและเฮโลกันเข้ามา: "การกระทำของพวกคุณวันนี้เป็นการทำให้เสียชื่อเสียง ฉันจะให้เลขาฯของฉันส่งจดหมายไปยังทนายความสำนักหนังสือพิมพ์ของพวกคุณ!"

คาดว่าเพราะคำพูดของลู่จือสิงโหดเหี้ยมเกินไป คนเหล่านั้นจึงตกตะลึงเล็กน้อย ยกเว้นเพียงนักข่าวสองสามคนที่ยังติดจะเดินหน้าเข้ามา คนอื่นๆล้วนไม่กล้าขยับ

ตอนนี้ลู่จือสิงล้วนเยือกเย็น มองไปที่กลุ่มคน ใบหน้าคล้ายกับภูเขาน้ำแข็ง ช่วงเวลานี้ ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

ฉันถูกเขาปกป้องออกมาจากฝูงชน ตลอดจนมาถึงรถ

ขึ้นรถแล้ว ใจฉันก็ถือว่าสงบลงมา เอียงไปมองลู่จือสิง หน้าของเขาบูดบึ้ง จัดเจนว่าโมโหอย่างมากกัยเรื่องนี้

ฉันเอื้อมมือไปกุมมือของเขา: "ลู่จือสิง คนอยู่เบื้องหลังของเรื่องนี้ คุณให้หลี่จื้อไปหาตัวออกมาเถอะ"

ฉันสืบสาวต้นเหตุที่มานี้ได้น้อยมาก แต่คนที่อยู่เบื้องหลังนี้น่ารังเกียจมาก คาดไม่ถึงว่าจะดึงเป้ยเปยเข้ามา อย่างนั้นก็อย่านึกเลยว่าฉันจะปล่อยเขาไปง่ายๆ!

ลู่จือสิงมองฉัน: "คุณวางใจเถอะ กล้าทำร้ายคุณและเป้ยเปย ฉันไม่ให้พวกเขามีชีวิตที่ดีแน่!"