หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 229

เซี่ยงฉิงเข้ามาอย่างรวดเร็ว พลางทานอาหารเช้าแล้วพูดกับฉันว่า : "ซูหยุนฉันจะบอกกับคุณ รุ่นพี่ฉีนี่เย็นชาไม่ธรรมดาจริงๆ หลังจากคุณออกไปแล้ว เราทั้งคู่พูดคุยรวมกันแล้วไม่ถึงสิบประโยค"

ฉันขมวดคิ้ว : "พูดแบบนี้พวกคุณทั้งสองคนไม่มีหวังแล้วหรอ?"

เธอซดโจ๊กหนึ่งคำจึงพูดกับฉันว่า : "ฉันก็ไม่รู้ ไม่พอฉันยังรู้สึกว่ารุ่นพี่ฉีไม่ได้สนใจฉันแล้ว แต่ทว่าคุณไม่รู้ซูยุ่น จริงๆแล้วฉันเคยเจอเขาครั้งหนึ่งตอนที่ฉันเรียนอยู่มหาวิทยาลัย ตอนนั้นดูเหมือนว่าเขาจะกลับมาคุยเรื่องโครงการกับาจารย์ที่ปรึกษาของเขา ฉันได้ยินชื่อเขามาตลอด แต่ไม่เคยเห็นคนจริงๆ เมื่อก่อนฉันรู้สึกว่ารุ่นพี่ผู้ชายกับรุ่นพี่ผู้หญิงของโรงเรียนมันเพ้อเจ้อเกินไป ทั้งหมดเป็นแค่นิยาย แต่หลังจากที่ฉันเห็นเขา ฉันรู้สึกได้ว่า พวกเขาทำตัวไม่ให้เป็นจุดสนใจจนเกินไป!"

ได้ฟังเซี่ยงฉิงแล้ว ฉันก็อดยิ้มไม่ได้ : "คุณเห็นว่าฉีซิ่วหรานรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาใช่ป๊ะ?"

"ไอ๊ยา ซูยุ่น ถูกคุณเปิดโปง!"

ฉันหัวเราะ : "โอเคๆๆ ฉันไม่เปิดโปงก็ได้! งั้นตอนนี้พวกคุณเป็นอย่างไรบ้าง คุณจะโทรหาเขาไหม? นัดเขากินข้าวอีกครั้งไหม?"

ฉันเพิ่งจะพูดจบ สีหน้าเซี่ยงฉิงก็หม่นหมองลง : "ฉันไม่ต้องการเบอร์เขา"

ฉันรู้ว่าตนเองถามสิ่งที่ไม่ควรถาม สักพัก ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี

ใครจะรู้เวลานี้ เซี่งฉิงก็ยิ้มขึ้นมา : "แต่ว่าฉันต้องการวีแชทเขา!"

ฉันตกตะลึง : "เมื่อกี้คุณล้อฉันเล่นหรอ?"

"อิอิอิ!"

"ได้เลย เซี่งฉิง ฉันดูออกว่าคุณเป็นคนมุ่งมั่นที่จะเอาชนะ!"

"ที่ไหนกัน นี่ไม่ใช่เพราะคุณเป็นกองหนุนฉันหรอ? ! อีกทั้งไม่ใช่ว่าคุณไม่รู้ว่ารุ่นพี่ฉีเขาเย็นชามาก ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วฉันทำเองคนเดียวจะมีประโยชน์หรือเปล่า!"

ได้ฟังคำพูดของเธอ เป็นอันว่าฉันก็รู้แล้ว นี่เซี่งฉิงกลับมาจริงจังแล้ว : "ได้เลย คุณวางใจเถอะ ฉันจะช่วยคุณเท่าที่ทำได้!"

ทั้งสองฝ่ายเป็นเพื่อนของฉัน ฉันก็ไม่สามารถเอนเอียงช่วยใครคนใดคนหนึ่งได้!

เป็นธรรมดาที่ฉันจะช่วยเซี่ยงฉิง แต่อย่างแรกเลยคือต้องไม่ไปรบกวนฉีซิ่วหราน ถ้าเอาแต่ช่วยอย่างเดียว ท้ายที่สุดจะวุ่นวายจนทั้งสองฝ่ายดูไม่ดี ฉันก็จะเสียเพื่อนทั้งสองคนไป

การจับคู่เป็นเรื่องที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกมาตั้งแต่สมัยโบราณ อันที่จริงฉันไม่เข้าไปยุ่ง น่าจะดีที่สุด

ถึงแม้จะรับปากว่าจะช่วยเซี่ยงฉิง แต่ว่าฉันก็ทำดีแล้วเพียงแต่ช่วยเล็กน้อยก็ดีกว่าไม่ช่วย

"กองหนุนอะไรหรอ?"

เราสองคนกำลังคุยกัน จู่ๆถงเจียหลินก็เข้ามา

ฉันมองเซี่ยงฉิง "คุณคุยกัยเจียหลินเถอะ!"

"อะไรอ่ะ เพียงแค่วันหยุดสุดสัปดาห์ ทำไมฉันรู้สึกว่าพวกคุณปิดบังเรื่องราวมากมายกับฉัน!"

ใช่ไหม ผ่านไปแค่หนึ่งวันหยุดสุดสัปดาห์ ทำไมฉันรู้สึกได้ว่าหัวใจดวงนี้ของเซี่ยงฉิงเต้นรุนแรงขนาดนี้

เวลาเที่ยงฉันโทรหาฉีซิ่วหราน ถามถึงความประทับใจที่มีต่อเซี่ยงฉิง

เขาตอบอย่างกว้างๆ สองคำ : ไม่เลว

ฉันได้ยินก็รู้เลยว่า ฉีซิ่วหรานน่าจะไม่มีความคิดเห็นอะไรกับเซี่ยงฉิง ฉันก็ไม่ถามต่อไปอีก ถามเขาเรื่องอื่น

หลังจากคุยกันสักพัก ฉันได้ยินว่ามีคนเรียกเขา ฉันรู้ว่าเขามาที่นี่น่าจะค่อนข้างยุ่ง ฉันก็ไม่รบกวนเขาต่อ ก็เป็นฝ่ายวางสายก่อน

"ซูยุ่น คุณไปไหนมา! เกิดเรื่องแล้ว!"

ฉันเพิ่งวางสายแล้วไปห้องทำงาน ระหว่างนั้นเซี่ยงฉิงก็วิ่งเข้ามา เธอวิ่งมาอย่างเร็ว ฉันยื่นมือออกไปดึงเธอเล็กน้อยเพื่อไม่ให้ชนฉัน

ฉันมองเธอ เห็สีหน้าเธอไม่ค่อยดี : "เกิดอะไรขึ้น?"

"ไม่รู้ว่าโรคจิตที่ไหน พูดเรื่องไร้สาระบนอินเทอร์เน็ต ตอนนี้คุณถูกค้นหายอดฮิตเป็นอันดับหนึ่งแล้ว!"

ฉันรับโทรศัพท์เธอมา ก้มลงไปดู จ้องมองไปที่หัวข้อ ฉันก็ขมวดคิ้ว : "นี่มันไร้สาระอะไร วันนั้นคุณก็อยู่!"

"ก็ใช่นะสิ สื่อเหล่านี้ตอนนี้ไม่รู้จริงๆว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร!"