หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 238

ฉันกัดฟันกรอดด้วยความโมโห จากนั้นก็ไม่สนใจเขา รอจนไฟเปลี่ยนสีแล้วถึงหันข้างไปมองเขา: “ไฟเขียวแล้วค่ะ!”

ตกดึกฉันอาบน้ำเพิ่งจะออกมา ส่วนลู่จือสิงเพิ่งออกมาจากห้องของเป้ยเปย ฉันมองไปทางเขา: “เป้ยเปยหลับแล้วหรือคะ?”

“หลับแล้วครับ ผมไปอาบน้ำก่อนล่ะ ภรรยาอย่าลืมอยู่รอผมด้วยนะครับ！”

คนผู้นี้เริ่มเหลาะแหละอีกล่ะ!

ฉันมองตามจนเขาหันหลังกลับเข้าห้องแล้วถึงจะเข้าไปในห้องของเป้ยเปย เป้ยเปยหลับไปแล้วจริงๆ ช่วงฤดูหนาวเป้ยเปยมักจะหลับลึกมาก ถ้าหลับแล้วจะตื่นยากมาก

แต่แบบนี้ก็ดี จะได้ไม่ต้องลุกขึ้นมาตอนดึกๆ เพื่อกล่อมเขาให้หลับ

ฉันนั่งเหม่ออยู่ในห้องเป้ยเปย ไม่รู้ทำไมเอาแต่คิดถึงคำพูดที่ลู่จือสิงพูดกับฉันเมื่อสักครู่นี้

เขาบอกให้ฉันรอเขา ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเขาให้ฉันรอทำอะไร!

นายลู่จือสิงคนนี้เหลือเกินจริงๆ พอเหลาะแหละขึ้นมาก็ทำให้คนอยากจะขบเขี้ยวเคี้ยวฟันยิ่งนัก!

แม้เขาจะอาบน้ำเร็ว แต่คงไม่ออกมาในสองสามวินี้หรอก

คิดได้อย่างนี้ฉันก็รีบออกจากห้องของเป้ยเปยไป

เมื่อกลับเข้าห้องมาฉันก็พบว่าลู่จือสิงยังไม่กลับเข้ามาจริงๆ จึงรีบขึ้นเตียง ห่มผ้าห่ม แล้วสะกดจิตตัวเองให้รีบนอนหลับโดยเร็ว

ไม่นานนักลู่จือสิงก็ออกมาจากห้องอาบน้ำ เสียงเดินของเขาค่อนข้างดัง “ตึก ตึก ตึก” ครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันรู้สึกว่าแต่ละย่างก้าวที่เดินมาราวกับเหยียบขึ้นมาบนหัวใจฉัน

บนตัวเขามีกลิ่นเจลอาบน้ำเหมือนกันกับฉัน และเมื่อเข้ามาใกล้ก็ยังมีไอร้อนจากห้องอาบน้ำติดมาด้วย

ฉันหดมือเข้าไปโดยไม่รู้ตัว จู่ๆ เขาก็เข้ามากอดฉันผ่านผ้าห่ม

“ซูยุ่น คุณยังไม่นอนสินะ?”

เขาพูดพร้อมกับเอามือล้วงเข้าไปในชายเสื้อของฉัน

ฉันหลับตาตั้งใจว่าจะอย่างไรก็จะไม่เปิดปากเด็ดขาด

ผ่านไปสักพัก ลู่จือสิงก็หยุดการเคลื่อนไหว

ฉันอึ้งไปชั่วขณะ ทันใดนั้นเขาก็ดึงผ้าห่มขึ้นแล้วเอาตัวสอดเข้ามา จากนั้นก็กอดฉันและพูดอยู่ข้างหูว่า: “ซูซู คุณจำเอาไว้นะว่าคุณคือคุณหญิงลู่ ส่วนผมจะช่วยคุณแก้ปัญหาทุกอย่างให้ครับ”

ฉันไม่คาดคิดว่าจู่ๆ เขาจะพูดประโยคนี้ขึ้นมา จะบอกว่าไม่ประทับใจก็คงเป็นไปไม่ได้

อันที่จริงหลายวันมานี้หลี่ฮุ้ยหรูทำให้ฉันกลัดกลุ้มใจอยู่บ้าง แต่เพราะที่แผนกขาดคนอยู่ ช่วงแรกที่สัมภาษณ์ยังมีอยู่สองสามคน แต่ท้ายที่สุดก็เหลือหลี่ฮุ้ยหรูแค่คนเดียว

ตอนที่ติงหยวนส่งคนมาได้บอกสถานการณ์นี้ให้ฟังอยู่ ดังนั้นฉันจึงอดทนมาตลอด รอให้ทนไม่ไหวค่อยว่ากัน

ถ้าจะบอกว่าน้อยใจ อันที่จริงก็ไม่ถึงกับน้อยใจนักหรอก ก็แค่หลี่ฮุ้ยหรู เธอจะทำให้ฉันรู้สึกน้อยใจได้อย่างไรกัน

แต่พอลู่จือสิงพูดอย่างนี้กลับรู้สึกเหมือนตัวเองถูกคนรังแกอย่างไรอย่างนั้น

หลังจากนั้นไม่นานฉันก็ลืมไปว่าตัวเองแกล้งหลับอยู่ จึงพลิกตัวไปเผชิญหน้ากับเขา: “ฉันไม่เป็นไร แล้วก็ไม่ได้ทุกข์ใจด้วยค่ะ”

“คุณนอนไปแล้วไม่ใช่หรือครับ?”

พอได้ยินคำพูดของเขาฉันถึงรู้ว่าตัวเองติดกับแล้ว จึงอดไม่ได้ที่จะกัดคางเขาไปที

ลู่จือสิงมองฉันอย่างขำๆ: “โอเค ผมไม่หยอกคุณแล้ว รีบนอนเถอะครับ”

ฉันมองเขาไปอีกสักพักหนึ่งจนเห็นว่าเขาไม่เคลื่อนไหวอะไรแล้วจริงๆ จึงปิดตาพร้อมจะหลับ

เดิมทีช่วงเวลานี้ฉันจะไม่ยุ่งมาก แต่เนื่องจากมีหลี่ฮุ้ยหรู จึงทำงานของสองคนในคนๆ เดียว และยุ่งขึ้นมาในเวลาไม่นานนัก

บังเอิญเหลือเกินที่หลี่ฮุ้ยหรูก็ยังขุนไม่ขึ้นดั่งอาโต่ว หลายวันมานี้ฉันเหน็ดเหนื่อยทั้งกายและใจจนถึงขีดสุด จึงตั้งใจว่าหลังจากนี้อีกสองวัน หากหลี่ฮุ้ยหรูยังเป็นเช่นนี้อยู่อีก ฉันคงต้องพูดกับติงหยวนเสียแล้ว ฉันไม่อยากจะเสียเวลามากไปกว่านี้

เมื่อคืนลู่จือสิงไม่ได้กวนฉัน วันนี้ฉันจึงลุกขึ้นมาแต่เช้า ตั้งใจต้มโจ๊กหมูขึ้นมาเป็นพิเศษ