หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 239

“พี่ซูยุ่นกับประธานลู่รู้จักกันมาหกปีแล้วใช่มั้ยคะ?”

เธอยังคงพูดต่อ แต่ฉันไม่อยากสนใจเธอแล้ว จึงส่งเสียงกลับไปว่า: “อืม”

ฉันเดินเข้าไปในออฟฟิค แล้วเจอกับเซี่ยงฉิงโดยบังเอิญ จึงเดินเข้าไปหา

เซี่ยงฉิงเห็นหลี่ฮุ้ยหรูเดินตามหลังฉันมา: “พวกเธอมาทำงานด้วยกันได้อย่างไรเนี่ย?”

ฉันวางกระเป๋าไว้บนเก้าอี้: “ไม่ได้มาด้วยกันหรอก บังเอิญเจอกันที่ใต้ตึก”

“เธอระวังเขาไว้หน่อยนะ ฉันมักรู้สึกเหมือนเขาเก็บอะไรไม่ดีๆ เอาไว้”

แม้เซี่ยงฉิงพูดถึงลี่ฮุ้ยหรูเช่นนี้จะไปในทางคาดเดาส่วนตัว แลดูไม่ค่อยดีนัก แต่ตัวฉันก็ไม่ค่อยชอบหลี่ฮุ้ยหรูสักเท่าไหร่ แถมยังมาตื้อถามฉันตรงๆ เกี่ยวกับลู่จือสิงอีก บอกเลยว่าฉันไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

“อืม ฉันรู้แล้ว”

ลี่ฮุ้ยหรูกลับไปที่นั่งของตัวเองแล้ว ส่วนฉันก็เปิดคอมพิวเตอร์ เมื่อเปิดคอมฯ ขึ้นมาก็พบข้อมูลจากลี่ฮุ้ยหรู เป็นไฟล์แผนงานที่ฉันสั่งให้เธอแก้ไขไปเมื่อวาน

ฉันกดรับไฟล์ แล้วตอบเธอกลับไปว่าอีกสักครู่จะดูให้

เจิ้งเยว่มาหาฉันพอดี เขาบอกว่าอีกสองอาทิตย์ก็จะหยุดประจำปีแล้ว หลังปีใหม่เขาคาดหวังให้ฉันไปเมือง J ซักครั้ง เนื่องจากกิจกรรมจะเริ่มช่วงหลังปีใหม่

ฉันพลิกดูปฏิทิน แต่ก็ยังไม่กำหนดวันที่แน่นอน ตั้งใจจะกลับไปปรึกษาลู่จือสิงก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที

หลังจากอยู่คุยกับเจิ้งเยว่เกี่ยวกับโครงการไปอีกสักพักก็เป็นเวลาสิบโมงกว่าแล้ว ฉันจึงลุกขึ้นไปเติมน้ำแล้วนึกขึ้นมาได้ว่าลี่ฮุ้ยหรูมีส่งไฟล์แผนงานมาให้ฉัน

คงเป็นเพราะเมื่อวานฉันด่าเธอแรงๆ แผนการครั้งนี้ถึงออกมาดีขึ้นมาก

แม้ก่อนหน้านี้หลี่ฮุ้ยหรูจะสร้างความกลัดกลุ้มใจให้ฉันอยู่บ้าง แต่พอเห็นว่าในที่สุดแผนงานก็ได้รับการแก้ไขเป็นอย่างดี ฉันจึงไม่คิดที่จะตระหนี่ในคำชมของตัวเอง

ห้านาทีก่อนเวลาพักกลางวัน จู่ๆ หลี่ฮุ้ยหรูก็วิ่งมาเรียกฉัน: “พี่ซูยุ่นคะ”

ฉันกำลังเก็บเอกสารอยู่ พอได้ยินเธอเรียกฉัน ก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมามองเธอ: “มีอะไรหรือ?”

“เที่ยงนี้พี่ซูยุ่นจะไปทานข้าวที่ไหนหรือคะ หนูขอไปทานกับพี่ด้วยคนได้มั้ยคะ?”

พอได้ฟังคำพูดของเธอ สีหน้าฉันก็เย็นชาขึ้นมาทันควัน

หลี่ฮุ้ยหรูคนนี้จงใจหรือเปล่านะ?

เมื่อเช้าลู่จือสิงชวนฉันไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันสองต่อสองต่อหน้าเธอ มาตอนนี้เธอกลับมาถามฉันว่าจะไปกินข้าวที่ไหน

ฉันยกเอกสารที่เพิ่งจัดเสร็จมาวางไว้ด้านข้าง แล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมา แสร้งยิ้มมุมปากกระตุกเล็กน้อยแล้วมองเธอ: “ฉันนัดทานข้าวกับสามีเอาไว้ เธอไปทานข้าวกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นเถอะ”

“อ๊า เสียดายจังเลยค่ะ พอดีหนูซื้อคูปองอาหารบุฟเฟต์เอาไว้สองใบ เรื่องเมื่อวาน……”

เธอยกเรื่องเมื่อวานขึ้นมาอีกแล้ว พูดซะจนถ้าฉันยังจำเรื่องเมื่อวานได้อยู่อีก แสดงว่าฉันทำไม่ถูกแล้วอย่างนั้นล่ะ

ในความเป็นจริงฉันไม่มีความคิดเห็นอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว แต่ไม่รู้ทำไมเธอยังคอยพูดเรื่องนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนี้ฉันรู้สึกแย่กว่าเมื่อวานเสียอีก

ฉันมีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก: “ไม่เป็นไร เธอเองก็ไม่ต้องเก็บไปคิดล่ะ ตอนนี้สามีฉันรออยู่ด้านล่างแล้ว ฉันไปก่อนนะ”

“อ๊ะ แต่ยังไม่ถึงเวลาเลยนี่คะ?”

ฉันก้มดูโทรศัพท์: “อีกหนึ่งถึงสองนาทีเอง อย่าไปใส่ใจเลย”

เธอเหมือนจะพูดอะไรอีก แต่ฉันไม่ได้ยินแล้ว และไม่อยากสนใจด้วย ถึงเธอจะเล่นอะไรมา ฉันก็แค่เล่นตามเธอไปด้วยแค่นั้น

ฉันลงมาก็มองเห็นลู่จือสิงแล้ว ไม่รู้จู่ๆ ทำไมเขาถึงชวนฉันไปทานข้าวกลางวันด้วย

เดิมทีเข้าใจว่าเมื่อเช้าเขาแค่อยากจะเล่นงิ้วต่อหน้าหลี่ฮุ้ยหรูเสียอีก แต่พอสิบเอ็ดโมงกว่าเขากลับส่งข้อความมาบอกว่าเขาเตรียมตัวจะมารอฉันที่ด้านล่างแล้ว

เขาช่วยเปิดประตูรถให้ฉัน เมื่อฉันคาดเซฟตี้เบลเสร็จเขาก็ขึ้นรถมาแล้ว จากนั้นฉันก็รีบถามเขาไปว่า: “วันนี้มีอะไรหรือคะจู่ๆ ถึงชวนฉันทานข้าวเที่ยงด้วย?”

ปกติเขาจะต้องหยอกฉันเล่น แต่ครั้งนี้เขากลับพูดกับฉันอย่างจริงจังว่า: “จะพาคุณไปพบคนๆ หนึ่งครับ”