หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 248

ฉันโมโหหลี่ฮุ้ยหรูและติงหยวนก็อารมณ์ไม่ดี เขาเหลือบมองฉัน จากนั้นก็ยกมือหยิบโทรศัพท์ออกมา

หลี่ฮุ้ยหรูอาจจะไม่หันกลับมา เพราะแผนไม่ได้เป็นไปอย่างที่เธอคิดไว้ ติงหยวนไม่ได้ถามเธอว่าทำไมฉันถึงจัดการเธอ เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

เธอลืมร้องไห้และลืมที่จะเรียกร้องความสนใจ มองติงหยวนด้วยความสับสนมึนงง：“ผู้จัดการติง คุณจะทำอะไร？”

ติงหยวนยิ้มเยาะ：“ไม่มีอะไร เรื่องนี้บริษัทของเราจดการไม่ได้ ฉันคิดว่าคงต้องรบกวนคุณตำรวจแล้วล่ะ！”

พอเขาพูดจบ สีหน้าหลี่ฮุ้ยหรูก็แข็งทื่อ

“งั้น งั้นเอาอย่างนี้ไหม？ฉัน ฉันขอโทษได้ไหม？”

เมื่อได้ฟังที่เธอพูด ฉันแทบอยากจะก้าวออกไปตบเธอสักสองที：“เธอก็รู้จักที่จะขอโทษหรอ？ก่อนหน้านี้ทำอะไรลงไป？หลี่ฮุ้ยหรู การกระทำของเธอจงใจที่จะทำร้าย！เธอก็อย่ามาโทษที่ฉันโหดร้ายก็แล้วกัน เธอมาอยู่ที่บริษัทของเราเป็นเวลาสิบวันแล้ว คิดเอาเองว่าเธอทำอะไรไรลงไปบ้าง！”

ที่นี่แตกต่างจากโรงเรียน และยิ่งแต่งต่างจากที่บ้าน ทุกคนไม่ใช่ว่าจะยอมคุณ

หลี่ฮุ้ยหรูคนนี้มองดูก็รู้ว่าอยู่ที่บ้านเป็นคุณหนูที่ถูกเลี้ยงดูให้เอาแต่ใจ เมื่อออกมาอยู่ในที่ทำงาน อะไรที่ไม่ได้ดั่งใจนิดหน่อยก็คิดว่าคนอื่นรังแกเธอ

แต่ไม่ได้ดูว่าตัวเองเป็นนักศึกษาฝึกงานตัวเล็กๆ ฉันจำเป็นต้องโตเถียงกับเธอมากขนานนี้ไหม？

ถ้าฉันอยากจะกลั่นแกล้งเธอจริงๆ ฉันก็แค่เขียนลงไปในเอกสารรับรอง？

ฉันไม่ใช่กินอิ่มแล้วก็จะไม่ทำอะไร？

เมื่อได้ยินที่ฉันพูด ครั้งนี้หลี่ฮุ้ยหรูก็ตื่นตระหนกจริงๆ เธอก้าวมาข้างหน้าจะดึงฉัน แต่ฉันก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว：“เธออย่ามาแตะต้องฉัน ฉันจะบอกเธอให้นะ เรื่องตอนนี้มันยากที่จะพูดแล้ว！”

คราวนี้หลี่ฮุ้ยหรูร้องไห้จริงๆ เธออยู่ตรงนั้นและมองมาที่ฉัน จริงๆแล้วก็น่าสงสาร：“ซู พี่ซูยุ่น ฉัน ฉันสำนึกผิดแล้ว คุณอย่าแจ้งตำรวจนะ！ฉัน ฉันขอโทษคุณ！ฉันจะชดใช้ค่าเสียหายให้คุณ！ใช่ ฉันจะชดใช้ค่าเสียหายให้คุณ ตกลงไหม？”

ฉันมองไปที่ติงหยวน แล้วหันมามองเธอ：“เธอว่ามันโอเคไหม？”

หลี่ฮุ้ยหรูยังไม่ทันได้ตอบ จู่ๆก็มีคนมาเคาะประตู

หลี่ฮุ้ยหรูคิดว่าตำรวจมา ฉันเองก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน

ติงหยวนบอกให้คนเข้ามา เพียงแต่คนที่เข้ามาไม่ใช่ตำรวจ แต่เป็นลู่จือสิง

ฉันตกตะลึก และไม่นานเขาก็มาอยู่ตรงหน้าฉัน ยื่นมือมาบีบมือของฉัน：“ฉันได้ยินว่ามีคนรังแกเธอ”

เรื่องนี้ฉันไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเซี่ยงฉิงเป็นคนไปรายงาน

นี่เป็นเรื่องของที่บริษัทฉัน อันที่จริงฉันไม่อยากให้ลู่จือสิงมาแทรกแซง แต่ชัดเจนว่าลู่จือสิงไม่ได้คิดเหมือนกับฉัน

หลังจากที่เขามองมาที่ฉันสักพัก สายตาของเขาก็มองไปที่หลี่ฮุ้ยหรูที่กำลังร้องไห้ สีหน้าของเขาเคร่งขรึมและดูตกใจนิดหน่อย：“คุณหลี่ ภรรยาของฉันทำให้คุณขุ่นเคืองตรงไหน คุณถึงลงมือกับเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า？”

“ฉัน ฉัน——”

ลู่จือสิงกดดันเธอ หลี่ฮุ้ยหรูพูดว่า “ฉัน” แล้วก็ไม่ได้พูดอะไร

ไม่นานตำรวจก็มา ฉันรู้ว่าติงหยวนยังเฝ้าดูสถานการณ์อยู่ที่แผนก เขาเพิ่งจะกลับและก็ยุ่งมาก

บังเอิญลู่จือสิงมาแล้ว ฉันจึงบอกให้ลู่จือสิงพาฉันไปสถานีตำรวจ

ตอนที่ออกมาหลี่ฮุ้ยหรูก็ยื่นมือมาจะจับฉัน แต่ลู่จือสิงก็มือไวตาไว ยื่นมือออกมาโอบฉันไว้ และมองเธออย่างเย็นชา：“คุณหลี่ มือของคุณวางไว้ให้ดีหน่อย ถ้าวางไม่ดี ก็ไม่ต้องเอาไว้”