หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 249

หลินเจี่ยวอาจจะตื่นตระหนกกับคำพูดของฉัน เธอพูดสองสามคำ ฉันก็ฟังไม่ชัดเจน และเธอก็วางสายโทรศัพท์ไป

เป็นเพราะการโทรศัพท์นี้ เดิมทีอารมณ์ของฉันสงบลงแล้ว แต่ตอนนี้ความโกรธก็ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง

ไม่น่าแปลกที่หลี่ฮุ้ยหรูได้รับการเลี้ยงดูจนเป็นอย่างนั้น จริงๆแล้วพ่อแม่ขาดความรับผิดชอบ

ป้าจ้าวถามฉันว่าเป็นอะไร ฉันสงบความโกรธลงและส่ายหน้า：“ไม่มีอะไร”

ทันทีที่พูดจบ ลู่จือสิงก็ผลักประตูเข้ามา：“พวกคุณคุยอะไรกันอยู่？”

ฉันกำลังจะพูด ป้าจ้าวก็พูดขึ้นมาก่อน：“เมื่อตะกี้ไม่รู้ว่าใครโทรศัพท์เข้ามา หลังจากคุณหญิงรับสายก็โกรธจนหน้าซีด”

ฉันมองไปที่ลู่จือสิงและบอกว่าเมื่อตะกี้เกิดอะไรขึ้น：“แม่ของหลี่ฮุ้ยหรูโทรศัพท์มา ถามฉันว่าไม่ฟ้องเธอได้ไหม และเธอรู้สึกว่าค่าเสียหายมันมากเกินไป”

พอฉันพูดจบ สีหน้าลู่จือสิงก็เย็นชา：“ครั้งต่อไปไม่ต้องพูดกับพวกเขามากนัก อาทิตย์หน้าก็ขึ้นศาลแล้ว”

การฟ้องร้องคดีแพ่ง อันที่จริงจะถูกตัดสินหลังจากขึ้นศาลแล้ว ลู่จือสิงกัดฟันไม่ยอมให้ตัดสินก่อน และเขาตั้งใจจะให้บทเรียนกับหลี่ฮุ้ยหรู

ฉันกับลู่จือสิงมีความคิดเช่นเดียวกัน หลี่ฮุ้ยหรูก็ทานอาหารและใส่เสื่อผ้าธรรมดาๆ ดูแล้วพื้นฐานครอบครัวก็มีอันจะกิน แต่ลักษณะนิสัยอย่างนี้ส่วนใหญ่จะเป็นลูกคนเดียวที่ถูกตามใจมากจนเกินไป

เธอเพิ่งออกมามีสังคม มีนิสัยขี้แยฉันพอเข้าใจและให้อภัยเธอได้ แต่เธอร้ายกาจมากจนวางยาฉัน แบบนี้ไม่ใช่เด็กขี้แยที่เรียบง่ายขนาดนั้น

ความเจ็บปวดของฉันในวันนั้นเป็นยังไง ก็มีเพียงตัวฉันเองเท่านั้นที่รู้ ฉันไม่ใช่พระแม่มารี จะเป็นไปได้ยังไงที่แค่เธอร้องไห้และพูดว่าขอโทษเพียงไม่กี่คำ ฉันก็จะปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไป

ดังนั้นได้ยินที่ลู่จือสิงพูดแล้ว ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรมาก：“ฉันรู้แล้ว”

วันนี้ตอนบ่านฉันนอนหลับไปสักพัก พอถึงกลางคืนแล้วก็นอนไม่หลับ

ลู่จือสิงอาบน้ำเสร็จออกมา ยังเห็นว่าฉันนั่งอยู่บนเตียง เขาขมวดคิ้วเบาๆและขยับเข้ามา：“คิดอะไรอ่ะ？”

ขณะที่พูดเขาก็เข้ามากอดฉัน เขาสระผมและยังเช็ดผมไม่แห้ง น้ำหยดลงมาใส่ที่คอของฉันจนรู้สึกเย็นๆ

ฉันยกมือผลักเขา：“ผมคุณยังไม่แห้ง”

ทันทีที่ฉันพูดจบ ในมือก็มีผ้าขนหนูผืนหนึ่ง：“นั้นเธอช่วยฉันเช็ดหน่อย”

ฉันก้มหน้ามองผ้าขนหนูในมือตัวเอง สุดท้ายก็ยกมือขึ้นช่วยเช็ดผมให้เขา

“คุณคิดยังไงกับหลี่ฮุ้ยหรู？”

ฉันคิดไม่ถึงว่าเขาจะถามฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันเม้มบอกและบอกความคิดของตัวเองกับเขา：“ครั้งนี้หลี่ฮุ้ยหรูทำให้บริษัทเราสูญเสียโครงการนี้ และเธอก็ทำให้ฉันเป็นทุกข์ไม่น้อยเลยนะ ฉันไม่ใช่พระแม่มารี ถ้าฉันสามารถให้บทเรียนเธอได้ ฉันคิดว่าฉันก็ควรที่จะให้บทเรียนเธอ”

“สมกับที่เป็นคุณหญิงลู่！”

แล้วลู่จือสิงก็ขยับทันที ฉันจึงบอกให้เขาเอนหลัง เขาก้มลงจูบ

จูบที่ผิวเผิน เมื่อเขาปล่อยฉันแล้วก็ไม่ได้จากไปในทันที ลมหายใจของเขากระทบใบหน้าของฉัน และนิ้วหัวแม่มือก็ลูบไล้ที่แก้มของฉัน：“ซูยุ่น เป็นคุณหญิงลู่มีอะไรต้องกล่ำกลืน คุณก็ไม่จำเป็นต้องอดทน”

เมื่อได้ยินที่เขาประธานลู่จอมเผด็จการพูด ฉันก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ：“คุณจะสนับสนุนฉันอยู่ข้างหลังใช่ไหม？”

เขาทำเสียงฮึ：“เธอเป็นเมียฉัน ฉันไม่สนับสนุนเธอ แล้วเธอคิดว่าใครจะสนับสนุนเธอ？”

เมื่อเห็นว่าเขาต้องการพูดไปเรื่องอื่น ฉันก็เลยไม่พูดต่อ และหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดผมให้เขา จนเกือบจะแห้ง เอามือลูบแล้วก็ไม่เปียก ฉันจึงเอาผ้าขนหนูวางไว้ด้านข้าง：“เสร็จแล้ว นอนล่ะ พรุ่งนี้ยังต้องไปทำงาน！”

“เธอไม่ปวดแล้วหรอ？”

ฉันก้มลงจะปิดไฟที่หัวเตียง จู่ๆเขาก็กอดเอวและก้มลงมองฉัน

ฉันไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี：“ฉันก็แค่เป็นประจำเดือนแค่นั้นเอง！และเป็นมาสามวันแล้ว？พรุ่งนี้จะเป็นวันที่สี่ ฉันยังปวดอยู่เรื่อยๆ และฉันยังอยากมีชีวิตอยู่？！”

เขาตะคอก：“เมื่อวานเธอทำให้ฉันตกใจ เธอเองไม่ใช่ว่าไม่รูู้”

เมื่อได้ยินเขาพูดเรื่องเมื่อวาน ฉันก็ทำเป็นอ่อนแอ：“ฉันสำนึกผิดแล้ว วันหลังถ้าฉันไม่สบายจะไม่ฝืนอีกเด็ดขาด”

ลู่จือสิงตะคอกอย่างเย็นชา และหลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้ซักถามอะไรอีก

คืนนี้ฉันน่าจะหลับสบายที่สุดในรอบหลายคืนที่ผ่านมา

ฉันเข้านอนแต่หัวค่ำและวันพรุ่งนี้ค่อยตื่นเจ็ดโมงเช้า ลู่จือสิงลุกขึ้นไปวิ่งแล้ว ฉันก็กลิ้งไปกลิ้งมาสักหน่อย แล้วค่อยลุกไปทานอาหารเช้า

ตอนเช้าฉันเพิ่งมาถึงบริษัท เซี่ยงฉิงก็ดึงฉัน：“เมื่อวานนี้เธอส่งหลี่ฉุ้ยหรูไปสถานีตำรวจจริงๆหรอ？”

ฉันมองไปที่คนอื่นๆที่อยากรู้อยากเห็น และก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม：“จริงๆ”

ทำได้ดีมาก！”

เซี่ยงฉิงยกมือขึ้นและยกนิ้วหัวเม่มือทั้งสองให้ฉัน “เธอคงไม่รู้ ฉันเห็นเขาแล้วก็ไม่ถูกชะตา！จริงนะ มีแต่คนนิสัยอย่างเธอที่พอจะหยุดเขาไว้ได้ ถ้าเป็นฉันจะสอนเขาว่าเป็นคนควรทำยังไง！”

“เอาล่ะ เธอคลายความโกรธลงเถอะ เรื่องนี้มันจบแล้ว เราก็อย่าพูดถึงเลย”

เซี่ยงฉิงไม่เห็นด้วย：“จบที่ไหนกัน！โครงการนั้นของจินเฉิงไม่ใช่ว่าไม่มีแล้วหรอ？”

พอพูดถึงเรื่องนี้ ฉันก็รู้สึกปวดหัว

โครงการนี้ไม่มีก็ไม่เป็นไร บริษัทจินเฉิงมีกิจกรรมหลายอย่างต่อปี และเขามักจะมาหาพวกเรา แต่ปีนี้คาดว่าหลี่เซี่ยงคงโกรธมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่ลงนามกับบริษัทคู่แข่งของเราในวันถัดมาทันที

ไม่ว่าจะพูดยังไง เรื่องนี้บริษัทของเราก็ผิด แต่เรื่องที่หลี่ฮุ้ยหรูทำนั้นหมดคำจะพูดจริงๆ เห็นชัดๆว่าฉันเป็นคนพาเธอมา เรื่องนี้ฉันไม่อยากจำแต่ก็ต้องจำ

ฉันกำลังคิดว่าจะนัดพบหลี่เซี่ยงเมื่อไหร่ดี หวางเสี่ยวซินก็มา：“ซู่ยุ่น ฉันจะพูดเรื่องนี้กับคุณหน่อย”

ฉันกำลังเปิดคอมพิวเตอร์ พอได้ยินที่เขาพูดก็เงยหน้าขึ้นถาม：“ว่าไง？”

“ทางด้านบริษัทจินเฉิง บอสให้พวกเราไปขอโทษ”

ฉันพยักหน้า：“ฉันก็กำลังคิดเรื่องนี้อยู่ แต่ยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ดี และก็ไม่รู้ว่าจะนัดหลี่เซี่ยงเป็นการสาวนตัว หรือว่า——”

“ฉันไปกับคุณ ไปกันวันนี้เลย”

ฉันรู้สึกแปลกใจ：“ทำไมกะทันหัน ทางด้านพวกเขาน่าจะยุ่งมากนะ？”

หวางเสี่ยวซินส่ายหัว：“ฉันก็ไม่เข้าใจ บอสสั่งให้ฉันไปกับคุณวันนี้เลย” ขณะที่เขาพูดก็หยุดไปชั่วครู่：“อ่อ ใช่แล้ว บอสบอกว่าเรื่องของหลี่ฮุ้ยหรู บริษัทจะให้โบนัสคุณเป็นการชดเชย”

“นี่——”

ฉันคิดไม่ถึง แต่คิดๆดูแล้วก็ไม่ปฏิเสธที่บริษัทจะให้ แน่นอนว่ารับไว้ก็ดี ไม่จำเป็นต้องแสร้งเป็นใจกว้าง

ดูเหมือนว่าหวางเสี่ยวซินจะไปตอนนี้เลย ฉันเหลือบไปมองคอมที่เพิ่งเปิดแล้วก็ปิดมัน เก็บของและออกไปรอเขาที่ประตูทางเข้า

ฉันมาที่บริษัทจินเฉิงหลายครั้งแล้ว แต่เป็นเมื่อหลายปีก่อนหน้านี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมาที่นี่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา

หวางเสี่ยวซินจอดรถ ฉันผลักประตูรถแล้วลงไป เราสองคนเขาไปที่ล็อบบี้ แผนกต้อนรับบอกว่าให้พวกเรารอสักครู่

พวกเราพยักหน้า แล้วก็ถอยออกมารอ

รู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด แม้ว่าหลี่เซี่ยงจะจงใจทำให้กลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่ก็ทำได้เพียงกลืนมันลงไป