หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 25

ฉันคิดมาตลอดว่าลู่เว่ยกั๋วจะมาพบฉันด้วยตัวเอง แต่ผ่านมาเกือบหนึ่งสัปดาห์ก็ยังไม่มีการติดต่อใดๆ จากเขา

เย็นนี้ลู่จือสิงไม่ได้กลับมากินข้าวที่บ้าน ฉันจึงทำอาหารเพียงสองอย่างสำหรับตัวเอง เมื่อกินไปได้ครู่เดียวอยู่ๆ ก็เริ่มรู้สึกปวดท้องขึ้นมาเรื่อยๆ จนตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อก้มลงไปมองจึงเห็นว่ามีเลือดเปื้อนอยู่บนเก้าอี้

ฉันสับสนมึนงงไปหมด รีบกดโทรศัพท์หาลู่จือสิง แต่เขาอาจอยู่ระหว่างการประชุมจึงไม่ได้รับสายฉัน

ฉันปวดท้องมากขึ้นเรื่อยๆ จนมือที่ถือโทรศัพท์อยู่นั้นสั่นไปหมด ฉันรีบกดเบอร์โทรไปที่ 120

พวกเขาบอกว่าจะมาถึงภายในห้านาที แต่ฉันคิดว่าฉันทนรอจนถึงตอนนั้นไม่ไหวแน่ๆ

เลือดยังคงไหลออกมาไม่หยุด พร้อมกับความรู้สึกสิ้นหวังที่ถาโถมเข้ามา ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าควรทำยังไง ฉันจะทำยังไงดีเพื่อรักษาลูกของฉันไว้!

ความเจ็บปวดในช่องท้องยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น ฉันกลัวว่าหน่วยแพทย์จะเข้ามาไม่ได้จึงแข็งใจพาตัวเองเดินเกาะผนังไปยังห้องโถงเพื่อเปิดประตูทิ้งไว้

ทันทีที่เปิดประตูเสร็จฉันก็ล้มลงไปกองอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของฉันสั่นสะท้าน เหงื่อไหลท่วมตัว และสติเริ่มเลือนลางลงทุกที

“ฮือ... ลู่จือสิง...”

ฉันหวังเหลือเกินว่าเขาจะมาปรากฏตัวอยู่ข้างกายฉันในเวลานี้

ฉันเกือบจะหมดสติไปแล้วเมื่อหน่วยแพทย์มาถึง ฉันจำได้แค่ว่าพวกเขาถามอาการของฉัน ฉันรวบรวมสติเฮือกสุดท้ายบอกพวกเขาไปว่าฉันกำลังท้องและอาจจะแท้ง

พอพูดจบภาพตรงหน้าก็ค่อยๆ ดำมืด แล้วฉันก็หมดสติไป

ฉันไม่รู้ตัวว่าหลับไปนานแค่ไหน พอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลและได้ยินเสียงของลู่จือสิงดังมาจากเหนือศีรษะ “รู้สึกตัวแล้วหรือ”

ฉันหันไปมองเขา ความทรงจำต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นค่อยๆ กลับคืนมา จนฉันรีบเอื้อมมือไปคว้ามือเขาไว้ “ลู่จือสิง... ลูกเป็นยังไงบ้าง”