หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 252

พูดตามตรง ฉันไม่รู้จริงๆว่าหลี่ฮุ้ยหรูคิดยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้นมากมาย เธอสงบจิตใจแล้วออกมายืนตรงหน้าฉันได้ยังไง และยังจะมาพูดกับฉันด้วยใบหน้าที่น่าสงสาร “ก็แค่อยากเชิญพี่ไปทานข้าวเท่านั้น！”

ดูเหมือนว่าถ้าฉันไม่ไปกินข้าวกับเธอ ฉันก็จะเป็นคนเลวที่ไม่อาจอภัยให้ได้！

“หลี่ฮุ้ยหรู คุณรังแกคนจนเกินจะอดทน ซูยุ่นเป็นคนใจอ่อน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าถ้าคุณร้องไห้หรือทำตัวเหมือนเด็ก เธอก็จะเชื่อฟังคุณ！คุณเดินไปไกลเกินไปแล้ว เป็นที่ประจักษ์ชัดเจนในแก่สายตาของทุกคน！ตอนนี้คุณบอกว่าอยากเชิญซูยุ่นไปทานข้าว คุณคิดว่าอาหารมือนี้ซูยุ่นจะทานลงไหม？”

ถงเจียหลินทำให้ฉันประทับใจ ปกติเธอเป็นคนอ่อนโยน คิดไม่ถึงว่าเธอจะด่าคนเป็น และไม่ได้ใช้คำหยาคาบ ทำให้หลี่ฮุ้ยหรูสะอิดสะเอียนกับคำด่า

ฉันเหลือบมองไปที่เธอแล้วหันไปมองหลี่ฮุ้ยหรู：“หลี่ฮุ้ยหรู คุณกับแม่ของคุณไม่ต้องทำเรื่องไร้สาระนี่แล้ว คุณทำผิดก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา！อีกไม่กี่วันก็ต้องขึ้นศาลแล้ว คุณเก็บแรงไว้เถอะ！ถึงตอนนั้นไม่แน่ว่าเธอร้องไห้กับผู้พิพากษา เขาอาจจะตัดสินให้คุณไม่มีความผิดก็ได้นะ！”

“แต่ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจนะ ฉันก็แค่อยากล้อเล่นกับคุณ”

ล้อเล่น？

หลี่ฮุ้ยหรูคนนี้กลัวว่าฉันจะโง่ใช่ไหม？

ฉันไม่อยากจะพูดอะไรอีกแล้ว จึงดึงถงเจียหลินแล้วเดินไป

ตอนนี้หลินเจี่ยวที่ยืนอยู่ข้างๆหลี่ฮุ้ยหรู จู่ๆก็พูดขึ้นมา：“คุณซู หรูหรูเธอเพิ่งออกมามีสังคม ด้วยนิสัยเอาแค่ใจหลายเรื่องจึงไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เธอทำผิด พวกเราก็ไม่ได้ปกป้องคนผิด ที่มาวันนี้พวกเราก็ไม่ได้มีอะไร วันนี้เด็กคนนี้บอกฉันว่าเธอเสียใจมาตลอด ทุกคืนเธอจะฝันถึงเรื่องที่ทำให้คุณต้องเจ็บปวดทรมาณ ไม่อยากอาหาร หลายวันที่ผ่านมาเธอน้ำหนักลดลงไปหนึ่งกิโล！”

การ์ดความรู้สึก？

ฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะ：“คุณเตือนสติฉัน สามวันที่ผ่านมาฉันก็น้ำหนักลดไปหนึ่งกิโลครึ่ง！”

สีหน้าของหลินเจี่ยวดูไม่ได้เลย แต่เธอก็ยังยิ้ม：“คุณซูแค่ก็แค่ไปทานอาหารเท่านั้น คุณก็คงไม่ถึงกับว่าไม่ไว้หน้ากันใช่ไหม？”

ฉันกำลังจะพูดก็ไม่คิดว่าเสียงของลู่จือสิงจะดังขึ้น：“ขอโทษนะ ภรรยาของฉันจะไม่ไว้หน้า พวกคุณมีความคิดว่าไง？”

ขณะที่พูดเขาก็เดินมาข้างๆฉัน จับมือฉันและบีบเบาๆ หลินเจี่ยวกับหลี่ฮุ้ยหรูท่าทางเคร่งขึม

ถงเจียหลินส่งสายตาให้ฉัน หลังจากนั้นเธอก็เดินไป

ใบหน้าของฉันร้อนผ่าว ลู่จือสิงมาแล้ว งั้นฉันก็ไม่ต้องพูดแล้ว

“คุณลู่ พวกเราไม่ได้มีเจตนาไม่ได้ ก็แค่อยากเชิญคุณหญิงลู่ไปทานข้าว ให้หรูหรูได้ขอโทษเธอ！”

ลู่จือสิงปฏิเสธอย่างเย็นชา：“ไม่ต้องหรอก ภรรยาของฉันทานอาหารของพวกคุณไม่ลง！เพราะว่าสะอิดสะอียน！”

เขาพูดจบ สีหน้าของหลินเจี่ยวก็ดูไม่ได้เอามากๆ

ลู่จือสิงจับมือฉันเดินไปข้างหน้า ไม่ว่าหลี่ฮุ้ยหรูหรือหลินเจี่ยวทั้งสองคนจะยังไม่ได้พูดเลยอะไรก็ตาม

เดินมาถึงประตูทางเข้าบริษัท จู่ๆหลี่ฮุ้ยหรูก็พูดออกมา ไม่ได้เรียกฉัน แต่เรียกลู่จือสิง：“ประธานลู่！”

ลู่จือสิงไม่หยุดเดิน จับมือฉันและเดินต่อไปข้างหน้า แต่หลี่ฮุ้ยหรูยังไม่ยอมแพ้：“ประธานลู่ ภรรยาของคุณกับผู้จัดการแผนกแอบคบชู้กันในสำนักงาน คุณรู้หรือเปล่า？”

ฉันตกตะลึงและโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

เมื่อหันไปมองลู่จือสิง เห็นได้ชัดว่าเขาโกรธมากขึ้น สีหน้าของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็งพันปี

เขาหันกลับไปมองหลี่ฮุ้ยหรู ดวงตาสีดำเหมือนลูกธนูที่เย็นเฉียบแทงเข้าไปที่ตัวเธอ：“คุณหลี่ ค่าปรับข้อหาทำลายชื่อเสียง คุณรู้ไหม？”

เขากัดฟันพูดออกมาทีละคำ ฉันยื่นอยู่ข้างๆเขาได้ยินแล้วก็อดที่จะตัวสั่นไม่ได้

นานแล้วที่ฉันไม่ได้เห็นลู่จือสิงโกรธมากขนาดนี้ จู่ๆวันนี้เขาก็โกรธและฉันก็รู้สึกตกใจ