หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 261

ฟังคำพูดของเซี่ยงฉิงแล้ว ฉันก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ ยกมือขึ้นลูบๆผมของเธอ: "คุณไม่ต้องคิดฟุ้งซ่านให้มาขนาดนั้น นั่งลงพูดคุยกับเขาดีๆ รู้ไหม?"

"อื้อๆ ฉันรู้แล้ว!"

ครั้งนี้ เธอเธอเชื่อฟังขึ้นมาก

เวลาเข้าผ่านมาสิบกว่านาทีแล้ว ฉันกับเซี่ยงฉิงรีบกลับไป

เวลากลางวันฉันและเซี่ยงฉิงแล้วก็ถงเจียหลินสามคนวางแผนจะไปทานหม้อไฟกัน สุดท้ายพอออกมาจากหน้าประตูบริษัท พวกเราก็เห็นฉีซิ่วหราน

ฉันตกตะลึงเล็กน้อย เซี่ยงฉิงที่ก่อนหน้านี้มุ่งตรงไปข้างหน้าตอนนี้ก็รู้สึกประหม่า ฉันก็ไม่มีปฏิกริยาตอบสนอง เธอก็ได้แต่หลบอยู่ด้านหลังของฉัน

ฉีซิ่วหรานมองฉันแล้วพยักหน้า สายตามองตรงไปยังตัวเธอ: "เซี่ยงฉิง พวกเราต้องคุยกัน"

"ฉัน ฉันกับคุณ——"

เธอเพียงเอ่ยปาก ฉันก็รู้เลยว่าเธอจะพูดอะไร คนๆนี้ ไม่ได้ฟังคำพูดที่ฉันพูดเข้าไปเลย

ฉันรีบเอ่ยปากจัดบทคำพูดของเธอ: "เมื่อเช้าคุณไม่ได้พูดว่าจะคุยกันดีๆหรอ? พอดีเลย กลางวันนี้มีเวลาสองชั่วโมง พวกคุณคุยกันดีๆ!"

ถงเจียหลินก็เฉลียวฉลาด พอฉันพูดจบ เธอก็ดึงเซี่ยงฉิงที่อยู่ด้านหลังฉันออกมา

ฉันรีบส่งสายตาไปยังฉีซิ่วหราน เขามองฉันทีนึง หลังจากนั้นก็ยื่นมือมาจูงเซี่ยงฉิง: "ไม่ว่าคุณจะคิดยังไง ฉันก็หวังว่าพวกเราจะพูดคุยกันอย่างจริงจัง"

มองออกว่า ฉีซิ่วหรานสำหรับเรื่องของเซี่ยงฉิง หลายวันนมานี้เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว

หาคนไม่เจอ หาเจอแล้วตนเองก็ไม่ยินยอมพบเขา

ดึงเวลาอยู่แบบนี้ บางทีกลางคืนก็นอนไม่หลับ

ฉันจงใจรีบถามเขาว่า: "หลายวันมานี้คุณพักผ่อนไม่เพียงพอหรอ? ขอบตาถึงได้คล้ำมากขนาดนั้น?"

ผลเป็นไปตามที่ฉันคาด คำพูดของฉันเพิ่งจะพูดจบ เซี่ยงฉิงเงยหน้ามองไป

"งั้นก็แถวๆนี้แล้วกัน ตอนบ่ายฉันต้องทำงาน"

มองเซี่ยงฉิงที่ในที่สุดก็เอ่ยปากอย่างเงียบสงบ ฉันก็คือถอนหายใจอย่างโล่งอก

คนทั้งสองเข้าลิฟต์ตามๆกันไป ฉันกับถงเจียหมิงก็รู้จักวางตัวมาไม่เข้าไปเป็นก้างขวางคอ วางแผนที่จะรอลิฟต์อีกตัวนึง

ประตูลิฟต์เพิ่งจะปิด ก็มีเพื่อนร่วมงานไม่น้อยที่เข้ามาถามพวกฉัน: "ซูยุ่น เจียหลิน ผู้ชายคนเมื่อกี้มีความสัมพันธ์อะไรกับเซี่ยงฉิงหรอ?"

ฉันมองตากันกับถงเจียหลิน คนทั้งสองก็ได้คำตอบเดียวกันว่า: "แฟน"

ผู้หญิงซุบซิบนินทากัน ฉันกับถงเจียหลินถูกพวกเธอดึงมาถามตลอดทาง

ฉันกับถงเจียหลินไม่อยากพูดมาก พื้นฐานขั้นตอนทั้งหมดล้วนหุบปากแน่นไม่รู้จะพูดยังไง

ในที่สุดก็รอจนกระทั่งประตูลิฟต์เปิด ฉันกับถงเจียหลินรีบเป่าปากโล่งอก ก็ไม่สนใจเพื่อนร่วมงานเหล่านั้นที่อยู่ด้านหลัง คนทั้งสองรีบเดินไปข้างหน้า

โชคดีที่ ถึงโรงอาหารแล้ว ไม่มีคนมาไล่ตามฉันกับเธอมาถามเรื่องของเซี่ยงฉิงกับฉีซิ่วหรานอีก

"เมื่อเช้าคุณคุยอะไรกับเธอ ทำไมเธอถึงเปลี่ยนความคิดได้เร็วขนาดนี้?"

ฉันรับน้ำชาที่ถงเจียหลินรินให้ ยิ้มๆ: "ขอบคุณ ไม่ได้พูดอะไร ก็บอกเธอว่าฉีซิ่วหรานก็ไม่ใช่ไม่มีความหมายกับเธอ"

"เธอก็ชอบทุ่มเมเรื่องไม่เป็นเรื่อง เวลาไล่ตามคนไม่อยากคิดมากขนาดนั้น เมื่อหลบหนีก็คิดเพียงแค่หลบหนี"

ฉันพยักหน้า เห็นด้วยอย่างมาก: "ใช่ เมื่อเช้ายังรับปากฉันว่าตนเองจะคุยกันดีๆอยู่เลย สุดท้ายคุณดูสิท่าทีเมื่อกี้ของเธอ เหมือนจะอยากจะคุยกันดีๆไหม? ถ้าไม่รีบเอ่ยปาก บางทีเธอก็อาจจะปฏิเสธอีกครั้ง"

พวกฉันสองคนคุยกันเล็กน้อยเรื่องของเซี่ยงฉิงและฉีซิ่วหราน ก็ไม่พูดอีก