หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 262

ฉันไม่ได้มีเวลาทักทายหวางเสี่ยวซินเขา รีบปิดคอมพิวเตอร์และหยิบกระเป๋าวิ่งออกไปนอกบริษัท

คนส่วนใหญ่ไปกันแล้ว ลิฟท์หยุดอยู่ชั้นหนึ่ง ฉันก้มหน้าลงยัดสมุดบันทึกลงกระเป๋า ไม่ได้สนใจอะไรมาก

"ซูยุ่น"

เมื่อได้ยินเสียงของลู่จือสิง ฉันตกตะลึงเล็กน้อย หันกลับไปไม่รู้ว่าเขามายืนอยู่ข้างหลังฉันตอนไหน

"คุณ คุณมาอยู่นี่ได้ยังไง?"

เขามองฉันทำเสียงเย็นชา : "ฉันโทรหาคุณหี่สายแล้ว?"

พูดอย่างนี้ ฉันใจฝ่อเล็กน้อย : "เมื่อกี้ฉันประชุมอยู่ โทรศัพท์วางอยู่บนโต๊ะ ไม่ได้รับ"

ในเวลานี้ประตูลิฟต์เปิดออก ฉันรีบดึงๆเขา : "คุณอย่าโกรธเลยนะ ฉันขอโทษ!"

"เฮ้ซูยุ่น รอก่อน!"

ฉันกับลู่จือสิงเพิ่งเข้าลิฟท์ไป ก็มีเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งวิ่งออกมา

ฉันคิดจะไปกด ผลคือลู่จือสิงยื่นมือออกไป"กดปิดประตู"

ฉันมองเขา กระพริบๆตา ทำอะไรไม่ถูก จับๆมือเขา : "คุณอย่าโกรธนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ!"

เขาก้มมามองฉัน ก็ไม่ได้พูดว่ายกโทษหรือไม่ยกโทษให้ฉัน

เพียงแต่มองสีหน้านี้ของเขา ก็รู้ว่ายังโกรธอยู่

ตลอดเวลาจนถึงขึ้นรถ เขาก็ไม่ได้พูดอะไรกับฉัน

ฉันดึงแขนเสื้อของเขา : "ลู่จือสิง?"

เขายังคงไม่พูด ฉันละอายใจ แต่ก็รู้ว่าตนเองทำเกินไปหน่อย

ลืมนำโทรศัพท์มาก่อนการประชุม ให้เขารอฉันกว่าครึ่งชั่วโมง ก็ไม่รู้ว่าฉันทำอะไรอยู่

เหลือบมองเขา ฉันถอนหายใจ วางแผนว่ากลับบ้านไปจะเกลี้ยกล่อมอีกที

เพราะว่าฉันเลิกงานเย็น ทุ่มกว่าป้าจ้าวถึงจะไป ฉันขอโทษเล็กน้อย แต่เธอก็บอกว่าไม่เป็นไรตลอด

ฉันมองไปที่ชายที่กำลังเล่นกับเป้ยเปย เม้มๆปาก ตัดสินใจไปทำกับข้าวก่อน

เมื่อเขาออกมาจากห้องเป้ยเปยฉันก็เพิ่งอาบน้ำเสร็จ มองเขาแล้ว ฉันไปห้องเป้ยเปยสักพัก หลังจากแน่ใจว่าห่มผ้าแล้วก็เปิดประตูออกไป

ปกติลู่จือสิงจะอาบน้ำเร็ว ไม่รู้ว่าครั้งนี้ตั้งใจหรือเปล่า ฉันอยู่บนเตียงรอไปห้านาทีแล้ว เขาก็ยังไม่ออกมา

คุณบอกว่าผู้ชาย อาบน้ำนานแบบนั้นทำอะไร!

อีกทั้งรอไปห้านาทีแล้ว เขายังไม่ออกมา ฉันทนไม่ได้แล้ว ก็มุดเข้าผ้าห่ม

เมื่อฉันกำลังจะหลับ จู่ๆลู่จือสิงก็มากดทับฉัน

ฉันหายใจไม่ออกเล็กน้อย ยกมือขึ้นผลักเขา "คุณทำอะไรนะ?"

"ซูยุ่น คุณไม่สนใจความรู้สึกของฉันตอนนี้เลยใช่ไหม?"

เขามองฉัน แสดงอารมณ์เป็นพิเศษจริงๆ

ช่วงเวลาแบบนี้ ความง่วงนอนของฉันหายไปหมด

เห็นลู่จือสิง ฉันก็ตกตะลึงเล็กน้อย : "ฉันเปล่ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ! ฉันประชุมสองชั่วโมงกว่า เมื่อฉันนึกขึ้นได้ ก็หกโมงครึ่งแล้ว ฉันก็……”

"ไม่ใช่เพราะเหตุนี้"

สิ่งที่เขาพูดทำให้ฉันสับสนเล็กน้อย : "ไม่ใช่เพราะเหตุนี้แล้วคือเพราะอะไร?"

"คุณรู้ว่าฉันไม่มีความสุข แต่ว่าคุณไม่คิดจะง้อฉันเลย"

คำพูดของเขาทำให้ฉันนิ่งอึ้งไป ฉันนึกถึงที่ตนเองหลับไป ก็เป็นฝ่ายผิดเล็กน้อย แต่รู้สึกว่ายังต้องอธิบายเล็กน้อย : "เดิมทีฉันอยากจะง้อคุณ แต่ลู่จือสิงคุณเย็นชาขนาดนี้ แววตาก็ทำให้ฉันกลัวแล้ว! ปกติคุณอาบน้ไม่กี่นาทีก็เสร็จแล้วไม่ใช่หรอ? วันนี้ฉันรอคุณสิบนาทีแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะทนไม่ไหวไม่นอนหลับไป ฉัน——”

"เถียงข้างๆคูๆ" เขาทำเสียง สีหน้าดีขึ้นมาหน่อย