หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 269

ขึ้นเครื่องบินแล้ว เมื่อฉันนึกถึงเรื่องตะกี้ ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม

ทำไมยิ่งโตยิ่งคิดว่าตัวเองยังเป็นสาวอยู่ นึกไม่ถึงว่ายังชอบบทการแสดงไม่อยากพรากจาก

แต่ความรู้สึกนี้ค่อนข้างดีทีเดียว

การเดินทางใช้เวลานานกว่าสองชั่วโมง เครื่องบินออกมาได้สักพักฉันก็หลับ และตื่นขึ้นมาตอนเครื่องบินกำลังจะลงจอด

ในเดือนมีนาคมเมืองJ หนาวกว่าเมืองA มาก ทันทีที่ฉันรับกระเป๋าเสร็จ เจิ้งเยว่ก็โทรเข้ามา

“ซูยุ่น คุณถึงหรือยัง？”

ฉันยิ้ม：“คุณโทรมาทันเวลาพอดี ฉันกำลังถือกระเป๋าเดินทาง และกำลังเดินไปที่ทางออก”

“อ่า ฉันเห็นคุณแล้ว ฉันกำลังโบกมืออยู่คุณเห็นฉันไหม？”

ฉันเงยหน้าขึ้นมอง และเห็นว่าเจิ้งเยว่กำลังโบกมือให้ฉันอยู่ไม่ไกล

ฉันยิ้มให้เธอแล้ววางสาย และรีบลากกระเป๋าเดินทางไป：“คุณคงไม่ได้มารออยู่นานแล้วใช่ไหม？”

เขายื่นมือออกมาลากกระเป๋าของฉัน：“ครั้งก่อนรถติดหรอ？ครั้งนี้ฉันเลยมาเร็วหน่อย”

ฉันยิ้มด้วยความซาบซึ้ง：“ให้ฉันรอคุณสักหน่อยก็ไม่เป็นไร”

“ได้ยังไงล่ะ เมืองJ ปีนี้หนาวมาก ฉันเลยมารับคุณเร็วหน่อย ถ้าคุณหนาวจนป่วย ฉันก็แย่นะสิ！”

เธอพูดแบบนั้น ฉันก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

เจิ้งเยว่บอกว่ามาเร็วหน่อย แต่ฉันรู้ว่าเธอมาก่อนเวลาอย่างน้อยครึ่งชั่วโมง ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยเข้าร่วมโครงการของต่างประเทศมาก่อน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจะได้พบกับคนที่พวกเราให้ความสำคัญ

ฉันรู้สึกประทับใจ

“มื้อเที่ยงคุณอยากกินบะหมี่หรือว่าข้าว？”

“กินโจ๊ก คุณถือสาไหม？”

ฉันติดต่อกับเจิ้งเยว่มาหลายเดือนแล้ว และเราสองคนก็คุ้นเคยกันดี ฉันเพิ่งลงจากเครื่องยังไม่อยากอาหาร ไม่อยากกินบะหมี่และข้าวจริงๆ

“ถือสาอะไร คุณเพิ่งลงจากเครื่อง ไม่อยากอาหารก็เป็นเรื่องปกติ”

“คุณดูแลเอาใจใส่อย่างนี้ ฉันเกรงใจจัง”

เธอหันหน้ามามองฉันแล้วยิ้ม：“เกรงใจอะไรกัน วันนี้ฉันไปเมื่องA ฉันยังไม่เกรงใจคุณเลย！”

ฉันเลิกคิ้ว：“ก็ได้ รอให้คุณมาอีกนะ！”

“คุณเพิ่งลงจากเครื่อง นอนพักผ่อนสักหน่อยเถอะ？บนเครื่องบินหลับไม่สบาย！”

จริงๆอากาศแบบนี้มักจะมีลมแรง เครื่องบินก็สั่นนิดหน่อย อันที่จริงฉันก็ไม่ได้ค่อยหลับ ตอนที่ฉันออกจากสนามบินโดนลมปะทะนิดหน่อย ตอนนี้ฉันเลยรู้สึกมึนๆ

เปิดเครื่องทำความร้อนในรถให้อุ่นๆแล้ว ฉันก็รู้สึกง่วง

“งั้นฉันงีบสักหน่อย ลำบากคุณแล้ว”

“ได้สิ ไม่ต้องเกรงใจฉัน”

ฉันยิ้ม ครั้งนี้ไม่เกรงใจเธอแล้วจริงๆ

“ซูยุ่น？”

เจิ้งเยว่ขับรถได้นิ่งมาก ฉันหลับยาวมาตลอดกว่าสี่สิบนาที ได้ยินเสียงเธอแล้วฉันก็สะลึมสะลือ และลืมตามองเธออยู่หลายวินาที หลังจากนั้นก็ตอบกลับ：“ถึงโรงแรมแล้วหรอ？”

เธอพยังหน้า：“เราไปหาอะไรกินกันก่อนสักหน่อยเถอะ ในฤดูหนาวนี้ถ้าไม่กินอะไรเลยจะไม่ดีต่อกระเพาะ แล้วคุณค่อยกลับไปนอนต่อ”

ฉันลูบหน้าตัวเอง：“ไม่เป็นไร ฉันนอนมาหลายชั่วโมงแล้ว ตอนบ่ายฉันจะไปประชุมที่บริษัทกับคุณ”

วันนี้เป็นวันที่ห้า และงานกำลังจะเริ่มในอีกไม่ถึงสามวัน ดังนั้นฉันจึงต้องค่อยจับตาดูหน่อย

“คุณไม่ต้องกัวล ประธานจั๋วบอกว่าให้คุณพักผ่อนสักสองสามวันก็ได้ อีกสองวันหลังถึงจะเวลาเข้าสู่สนามรบ！”

ฉันรู้สึกเกรงใจนิดหน่อย ฉันมาทำงานจะบอกว่าให้พักผ่อนได้ยังไง：“งั้นคุณพาฉันไปที่งานแสดงสินค้า？”

“คุณน่ะ พักผ่อนสักหน่อยเถอะ ตอนเย็นไปกินข้าวด้วยกัน พรุ่งนี้เธอค่อยตามพวกเราที่ไม่รู้ว่าเหลืออีกกี่คน！”

คนที่บริษัทนี้ค่อนข้างดี เจิ้งเยว่ถ่อมตน และรับฟังความคิดเห็นของฉัน ถ้าไม่เข้าใจก็จะพูดคุยกันกับฉัน ไม่มีปัญหาเรื่องการวางอำนาจ

จั๋วหรันให้ความสำคัญกับงานนี้มาก และพวกเขาให้เกียรติฉัน

งานนี้ฉันจะพยายาม มั่นใจรับประกันว่าไม่มีอะไรผิดพลาด！

แต่เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ฉันก็ไม่สามารถเสแสร้งได้อีกต่อไป ทำได้เพียงรับปาก：“เอาล่ะเอาล่ะ หัวหน้าเจิ้งว่าอย่างไรก็อย่างนั้น！”

“คุณนายลู่ คุณก็อย่าหยอกล้อฉันเลย！“

ฟังๆดูแล้วบอกว่าให้ฉันเลิกหยอกล้อเธอ แต่เธอก็ยังตอบโต้กลับมา

ฉันต้องบอกว่านิสัยของเจิ้งเยว่ถูกรสนิยมของฉันมาก

เจิ้งเย่วคำนึงถึงรสชาติอาหารของฉัน เลือกร้านโจ๊กที่รสชาติดี ฉันกินแล้วถูกปากมาก

หลังจากนั้นเธอก็พาฉันกลับไปที่โรงแรม ซึ่งเป็นโรงแรมเดียวกับที่ฉันไปครั้งที่แล้ว

“เอาล่ะ ฉันไม่รบกวนคุณแล้ว นี่ก็บ่ายสองโมงกว่าล่ะ คุณไปนอนสักพัก หนึ่งทุ่มฉันจะมารับคุณ”

“นั้นก็รบกวนคุณหน่อยนะ”

“ดูคุณสิ เกรงใจอีกแล้ว！”

ฉันยิ้ม “นั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะ ฉันกลับไปจัดข้าวของก่อนแล้ว”

“โอเค ตอนเย็นฉันจะมารับคุณ！”

“โอเค”

เมื่อเห็นเธอหันมาโบกมือ ฉันก็ปิดประตู

ทันทีที่ฉันเปิดกระเป๋าเดินทาง ฉันก็นึกถึงเรื่องที่รับปากลู่จือสิงไว้ จึงรีบโทรไป

เขารับโทรศัพท์ช้า ตอนแรกฉันคิดว่าเขาติดธุระ จึงคิดว่าค่อยโทรกลับไปอีกครั้ง กำลังจะตัดสาย เขาก็รับโทรศัพท์

“เมียจ๋า？”

แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเรียกฉันแบบนี้ แต่พอฉันได้ยินแล้วก็อดไม่ได้ที่จะใบหน้าร้อนผ่าว：“ฉันถึงเมืองJแล้ว เพิ่งจะกินโจ๊กเสร็จ ตอนนี้อยู่ที่โรงแรม หลังจากนอนพักแล้ว ตอนเย็นจะไปรับประทานอาหาร”

“อ่อ ฉันเพิ่งลงเครื่อง งั้นคุณไปจัดการเรื่องของคุณเถอะ แล้วก็รีบนอนพักสักหน่อย”

ฉันได้ยินเสียงก็รู้ว่าเขาเพิ่งตื่น คาดว่าเขาน่าจะเพิ่งลงจากเครื่อง อยู่นรถที่กำลังมุ่งหน้าไปในเมือง

คิดๆดูแล้ว ฉันก็อดไม่ได้ที่จะกำชับ：“นั้นคุณก็พักผ่อนให้ดีดี ไม่ต้องรีบร้อน”

“เรื่องนี้ฉันคงไม่สามารถรับปากคุณได้ ฉันจะอยู่ที่บ้านรอคุณกลับมา”

ฉันอยากจะหัวเราะเยาะเขา “ฉันกลับไปช้ากว่าคุณแน่นอน คุณไม่จำเป็นต้องรีบร้อน！”

“อืม”

เขาทำเสียงฮึ ก็เลยไม่รู้ว่ารับปากหรือไม่รับปาก

หลังจากวางสายแล้วฉันก็เก็บข้าวของ ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสามโมงแล้ว ฉันดูความคืบหน้าอีกครั้ง ก่อนที่ฉันจะนอนลงบนเตียงและหลับพักผ่อน

หกโมงกว่าฉันก็ตื่นขึ้นมา ข้างนอกท้องฟ้ามืดครึ้ม เห็นได้ชัดว่ามืดแล้ว

ฉันรีบลุกขึ้นมาแต่งหน้า และหยิบขั้นตอนการจัดงานมาดู แล้วเจิ้งเยว่ก็โทรมาหาฉัน ฉันหยิบผ้าพันคอ และเดินลงไปที่ชั้นล่าง

“คุณจะรีบไปทำไม ฉันไม่หนีไปไหนหรอก！”

“ฉันกลัวว่าเราสองคนจะพลาดน่ะสิ！”

ฉันยิ้ม และไม่ได้ตอบโต้เธอ

“มามามา รีบขึ้นรถ ทุกคนกำลังรอเราอยู่！”

ฉันไม่อยากจะพูดกับเขา รีบขึ้นรถคาดเข็มขัดและถามเธอ：“ทางด้านรางวัลกับนางแบบเตรียมพร้อมแล้วใช่ไหม？”

“เตรียมพร้อมแล้ว วางแผนโดยมหาวิทยาลัยซู ไม่เชื่อใจเรื่องที่ฉันทำหรอ？”

ฉันรู้สึกผิดนิดหน่อยแล้วก็ยิ้ม：“ฉันไม่ได้กลัวว่าจะมีอะไรผิดพลาดนะ！”

ครั้งนี้เรามากินข้าวกันที่ร้านที่เคยมากินครั้งแรกก่อนหน้านี้ เจิ้งเยว่พาฉันเข้าไปทางที่เขาคุ้นเคย หลังจากเดินวนไปมาก็มาหยุดที่ทางเข้า

ทันทีที่ประตูเปิด ฉันเห็นคนที่อยู่ข้างในแล้วก็ตกตะลึง