หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 274

ฉันไม่กล้ากวนโมโหเขา จะกล้าขยับที่ไหนล่ะ

เดาว่าเขาคงจะหิวแล้ว กินเร็วมาก โจ๊กสองถ้วย เวลาไม่ถึงสิบนาที ฉันก็มองเห็นว่าเขากินหมดแล้ว

มองเห็นเขาเป็นเช่นนี้ ฉันอดไม่ได้ที่จะถามไปหนึ่งประโยค “คุณยังหิวอีกไหม? หรือว่าพวกเราจะสั่งอาหารผ่านแอพพลิเคชัน?”

เขามองฉัน“ไม่หิวแล้ว คุณควรจะคิดว่าทำยังไงให้ไข้ลดลงเถอะ!”

เขาพูดเช่นนี้ ฉันก็ไม่กล้าจะพูดอะไรแล้ว

ไข้ไม่ลด ฉันก็ไม่มีความสามารถที่จะทำได้

พักผ่อนอยู่สักพัก ลู่จือสิงก็ให้ฉันกินยา

ฉันก็รู้ ถ้าไม่กินยาไข้ก็คงไม่ลด ถ้าหากว่าพรุ่งนี้ไข้ยังไม่ลด ฉันเดาว่ายังต้องให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลอีกหนึ่งวัน

นึกถึงเรื่องนี้ ฉันก็กระตือรือร้นในการกินยามาก

หลายวันแล้วที่ฉันไม่ได้เจอเป้ยเปย คิดถึงเขามากจริงๆ แต่ว่าฉันป่วย ได้เห็นเป้ยเปยก็คาดเดาว่าคงจะกอดไม่ได้ ฉันทำได้เพียงรักษาตัวให้หายดี จึงจะสามารถกลับไปกอดลูกชายสุดที่รักของฉันได้!

ยานั้นมีผลให้นอนหลับ แต่ว่าก่อนหน้าที่ฉันจะนอนหลับไปหลายชั่วโมง ตอนนี้เพิ่งจะกินยา ประสิทธิภาพของยายังไม่กำเริบ ชั่วเวลานี้เพียงเดี๋ยวเดียวที่นอนไม่หลับ

นอนไม่หลับ คิดถึงลูกชาย มองลู่จือสิงที่อยู่ข้างๆ ฉันอดไม่ได้ที่จะดึงเสื้อของเขา “คุณไปหาเป้ยเปยหรือยัง?”

ฉันเพิ่งจะพูดจบ ลู่จือสิงก็แสดงความไม่พอใจ “คุณแค่คิดถึงเป้ยเปย ไม่คิดถึงผมสักนิดเหรอ?”

“คุณเป็นอะไร? หรือว่าโครงการพบปัญหาอะไร?”

เขามองฉัน เห็นได้ชัดว่าความรู้สึกไม่ดีมากๆ “โครงการไม่มีปัญหาอะไร!”

“ถ้า——”

ช่วงห้าโมงกว่าผมเพิ่งจะถึงเมืองA กลับไปประชุม เพิ่งจะได้กินข้าวไม่กี่คำ ก็ได้ยินเพื่อนร่วมงานคุณพูดว่าคุณล้มสลบไป ส่งโรงพยาบาลแล้ว คุณรู้สึกว่า ผมมีปัญหาอะไร?”

เขาพูดเช่นนี้ ทันใดนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เหมือนกับว่าพูดอะไรก็ไม่ถูก จะพูดอย่างไร ก็มีเพียงไม่กี่คำ “ขอโทษ”

เขาไม่ได้พูดจา เพียงแต่ว่าน้ำเสียงผ่อนคลายลง “กำลังป่วยอยู่ อย่าพูดเยอะ นอนหลับเยอะไป”

ฉันงงงวยไปเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นคุณล่ะ นี้ก็ตีสามกว่าแล้ว ใกล้จะตีสี่แล้ว คุณ——”

“ผมไปอาบน้ำ”

ลู่จือสิงมีนิสัยรักความสะอาดเกินไป ทั้งวันนี้เขาวุ่นอยู่สามเมืองที่ยังไม่ได้อาบน้ำ ถึงแม้ว่าจะเป็นฤดูหนาว คาดเดาว่าก็ทนไม่ไหว

ถึงแม้ว่าเขาอาบน้ำไม่ช้า แต่นอนอยู่ชั่วครู่หนึ่ง ประสิทธิภาพของยาก็มาแล้ว

ในผ้าห่มอุ่นๆ ฉันหลับตาลงสัปหงก โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวก็นอนหลับไป

ในเวลาที่ลู่จือสิงกลับมา ฉันก็ตื่นขึ้นมา เขาลูบใบหน้าของฉัน “นอนเถอะ”

ฉันง่วงนอนมาก พูดเสียงต่ำออกไปหนึ่งเสียง และนอนหลับไป

ในเวลาที่คนเราป่วย กินยาแล้วนอนหลับเต็มอิ่มเป็นพิเศษ

นอนหลับครั้งนี้ ฉันนอนหลับจนถึงสามทุ่มกว่าของวันที่สอง ในเวลาที่พยาบาลเข้ามาตรวจฉันเพิ่งจะตื่นขึ้นมา

พยาบาลพูดว่าจะตรวจวัดอุณหภูมิให้ฉัน ฉันมองไปที่ลู่จือสิงที่ยังหลับอยู่ พูดกับพยาบาลด้วยเสียงที่เบา “ฉันใช้ปรอทวัดอุณหภูมิของร่างกาย”

เธอมองไปที่ลู่จือสิง เห็นได้ชัดว่าเข้าใจฉันกลัวเสียงดังจนทำให้ลู่จือสิงตื่น ก็ไม่ได้ทำให้ฉันลำบากใจ หลังจากนั้นก็ออกไป

ประตูถูกพยาบาลปิดลงอีกครั้ง ฉันเอียงหน้าไปมองลู่จือสิงก็ยังหลับสนิท

เมื่อคืนถูกเขาดุว่า ฉันก็ไม่ได้ดูเขาอย่างละเอียด

ตอนนี้ตื่นขึ้นมา เขาก็ยังนอนหลับอยู่ ฉันจึงมีความกล้าที่จะไปดูเขา

ผิวของลู่จือสิงถ้าเป็นเพศชายก็ถือว่าขาวมากแล้ว ดังนั้นใต้ตาดำด้านล่างของดวงตาก็เห็นได้อย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่าพักผ่อนไม่เพียงพอ

คิดไปคิดมาก็เป็น ไม่พูดถึงเรื่องก่อนหน้านี้เขามีโครงการที่ตึงเครียดมาก ก็พูดเรื่องของเมื่อวาน เขาเพิ่งจะกลับไปเมืองA ยังต้องประชุม ประชุมเสร็จก็อยากจะโทรศัพท์มาหาฉัน อยากจะคุยกับฉัน แต่ทว่าผลลัพธ์คือได้ยินเพื่อนร่วมงานของฉันพูดว่าฉันเป็นล้มสลบไปจนเข้าโรงพยาบาล