หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 275

ลู่จือสิงออกไปไม่นานก็กลับมา เขาซื้อโจ๊กผักมา ไม่เหมือนกับที่เจิ้งเยว่ซื้อเมื่อวาน

ความอยากอาหารวันนี้ดีกว่าเมื่อวานเยอะมาก ไม่นานฉันก็กินโจ๊กจนหมด

ในเวลานี้ พยาบาลก็เข้ามา ถือขวดน้ำเกลือเข้ามา

ฉันรู้ว่าไข้ฉันไม่ลดลง ไม่เจาะน้ำเกลือก็ไม่ได้แล้ว ทำได้แค่ยอมรับชะตากรรมยื่นมือออกไปให้เธอเจาะ

“คุณชายลู่ อย่าลืมให้ภรรยาของคุณดื่มน้ำเยอะๆ”

ก่อนที่พยาบาลจะไปก็ยังเอาใจใส่เตือนลู่จือสิงให้ฉันดื่มน้ำเยอะๆ ประตูเพิ่งจะปิด ลู่จือสิงก็รินน้ำหนึ่งแก้วให้ฉัน “คำพูดของพยาบาลคุณได้ยินไหม?”

ฉันรู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด ก็ไม่กล้าพูดอะไร รับแก้วน้ำที่เขายื่นมาให้ ก้มหน้าลงค่อยๆดื่ม

เพิ่งจะดื่มโจ๊กเสร็จ จริงๆฉันก็อิ่มแล้ว ดื่มน้ำแก้วนี้ลงไป ท้องของฉันก็ขยาย

ในเวลาที่กินยาก็ต้องกินน้ำอีกหนึ่งแก้ว ดื่มน้ำเยอะจนฉันอยากเข้าห้องน้ำ

ในเวลาที่ประสิทธิภาพของยาออกมาแล้ว ผ่านไปไม่นานฉันก็นอนหลับแล้ว ผลลัพธ์คือหลับสบายมาก ในช่วงเวลาฉับพลันนั้นก็ปวดฉี่จนต้องตื่น ลืมตาขึ้นมาอยากเข้าห้องน้ำ ผลลัพธ์คือลู่จือสิงกดฉันเอาไว้ “คุณอย่าขยับ ผมหยิบขวดน้ำเกลือลงมาก่อน”

ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองขวดน้ำเกลือ ทำเพียงนั่งอยู่ตรงนั้นรอให้เขาหยิบขวดน้ำเกลือลงมา

สถานการณ์ต่อเนื่องกันเช่นนี้เกือบจะหนึ่งชั่วโมง ฉันเข้าห้องน้ำติดต่อกันสามครั้ง สุดท้ายก็หยุดลง

ยาแก้หวัดก็มีผลทำให้นอนหลับ รวดเร็วมากฉันก็นอนหลับไป

ในเวลาที่ตื่นขึ้นมาพบว่าเที่ยงกว่าแล้ว ลืมตาขึ้นมาพบว่าลู่จือสิงไม่อยู่ในห้องผู้ป่วยแล้ว

ฉันขมวดคิ้วขึ้น เปิดปากเรียกเขา “ลู่จ่อสิง?”

ไม่มีคนตอนกลับ ห้องผู้ป่วยไม่ได้ใหญ่มาก เขาไปที่ไหน ฉันมองก็สามารถเห็นแล้ว

สายตาหยุดลงที่กระเป๋าเดินทางที่อยู่ด้านข้าง ฉันจึงถอนหายใจออกมา

หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลา นึกไม่ถึงว่าเที่ยวกว่าแล้ว

เจิ้งเยว่ถามฉันในวีแชท ฉันตื่นหรือยัง

ในเวลาตอนเช้าไม่ได้ดูโทรศัพท์มือถือ เวลาที่เธอส่งข้อความมาก็สิบโมงกว่าแล้ว ฉันนอนหลับไปแล้ว

คิดไปคิดมา ฉันก็ตอบกลับเธอ พึ่งตื่น

เธอตอบกลับมาเร็วมาก พวกเรากำลังจะไปเยี่ยมเธอ กินข้าวเที่ยงหรือยัง? อยากกินอะไร?

ฉันเพิ่งจะดูข้อความของเธอเสร็จ ลู่จือสิงก็เข้ามา มองเห็นกล่องอาหารบนมือของเขา ฉันเพิ่งจะรู้ว่าเขาออกไปซื้อข้าวมา

กลัวว่าเจิ้งเยว่จะนำข้าวมาสิ้นเปลือง ฉันรีบตอบกลับเธอ ไม่ต้องแล้ว ลู่จือสิงซื้อมาแล้ว

เดิมทีฉันอยากจะให้เธอไม่ต้องสิ้นเปลืองวันหยุดที่ที่สดใสต้องมาโรงพยาบาลเยี่ยมฉัน แต่ว่าคิดไปคิดมา ก็เป็นน้ำใจ ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

“กินข้าวเถอะ อย่าเล่นโทรศัพท์มือถือ”

ลู่จือสิงแกะกล่องข้าวออก ยื่นมาหยิบโทรศัพท์มือถือของฉันไป

หัวเข็มที่อยู่บนมือของฉันก็ดึงออกแล้ว มองกล่องข้าวสองกล่องที่อยู่บนโต๊ะ ทั้งหมดเป็นอาหารจืดๆ ฉันเลือกตามใจหนึ่งกล่อง

“มีซุป”

ฉันจ้องมองเขา ส่ายหน้า “ไม่อยากกินอาหาร”

“รสชาติจืดมากๆ ดื่มสักนิด”

เขาพูดพลาง เปิดซุปออกแล้วยื่นมาให้ฉัน

ฉันมองเขา เป็นซุปยาจีน แต่ฉันก็ไม่มีความอยากกินอะไร กินข้าวก็กลืนยากมากแล้ว แต่เมื่อกินข้าวหนึ่งคำดื่มซุปหนึ่งคำก็กินหมดแล้ว

ในเวลาที่เจิ้งเยว่กับพวกเขามาฉันก็วัดอุณหภูมิในร่างกายเสร็จแล้ว ในเวลาที่มองเห็นจั๋วหรันฉันก็ชะงักไป “รองประธานจั๋ว คุณมาได้อย่างไร?”

น่าขายหน้าจริงๆ!

“คุณเป็นลมอยู่ด้านหน้าผม ผมไม่มาดูสักหน่อย ก็ไม่มีความเป็นมนุษย์แล้ว”

หาได้ยากมากที่เขาจะพูดเล่น ฉันก็ผ่อนคลายลงไปเยอะ

เจิ้งเยว่นำตระกร้าผลไม้วางไว้ด้านข้าง “เธอยังไม่สบายตรงไหนไหม?”

ฉันเพิ่งจะเปิดปากพูด ลู่จือสิงก็เปิดปากพูดขึ้นมาก่อน “เพิ่งจะวัดอุณหภูมิในร่างกาย สามสิบเจ็ดองศา ยังมีไข้เล็กน้อย ลำบากพวกคุณที่ต้องมาเยี่ยมแล้ว”

“ประธานลู่คุณเกรงใจเกินไปแล้ว เป็นเพราะว่าซูยุ่นยุ่งเรื่องของบริษัทพวกเราจึงกลายเป็นเช่นนี้”

จั๋วหรันตอบรับคำพูดของลู่จือจิง เจิ้งเยว่เดินมาถึงข้างเตียงฉัน “สุดสัปดาห์นี้เธอควรจะไม่กลับเมืองAเถอะ?”

ฉันมองไปที่ลู่จือสิง สุดท้ายก็พยักหน้า “อาจจะไม่ได้ออกจากโรงพยาบาล”

เธอพยักหน้า “ร่างกายก็ยังสำคัญ”

ฉันยิ้มออกมา “ปกติร่างกายฉันแข็งแรงมาก”

“ปกติเธอคิดว่าร่างกายแข็งแรงจึงกล้าทำให้ทรมาน ตอนนี้ครั้งนี้ก็เป็นบทเรียนให้เธอแล้วสิ?”

เธอพูดพลาง เปิดตระกร้าผลไม้ “เธออยากกินอะไร?”

ฉันมองดู รู้สึกว่ารสชาติจืดไป มองเห็นว่ามีส้ม อดไม่ได้ที่จะอยากกิน. “ส้ม”

เธอแกะส้มให้ฉันหนึ่งลูก ฉันยื่นมือออกไปรับ “ขอบคุณ”

“โครงการครั้งนี้เป็นผลตอบรับดีมาก สิ้นสุดถึงวันนี้ ลูกค้าของพวกเราสูงขึ้นถึงสองแสน ร้านค้าในอินเตอร์เน็ตมีใบสั่งสินค้าสองล้านกว่าแล้ว เพิ่มขึ้นตามหลังมา พวกเราประมาณการคร่าวๆ ขั้นต่ำสามารถถึงสามแสนถึงอย่างไรพวกเราก็ยังมีกิจกรรมหลังจากนี้”

เจิ้งเย่วรู้ว่าฉันเบื่อ ก็เลือกที่จะพูดเช่นนี้กับฉัน

ได้ยินข้อมูลเหล่านี้ ฉันก็ตกใจ แค่วันเดียวก็มีใบสั่งสินค้าสองล้านกว่าแล้ว กิจกรรมครั้งนี้ลงทุนไปสองล้านกว่า สามารถจินตนาการได้ว่า กำไรที่ได้รับมากมายเท่าไหร่

“ตอนนี้ไม่ใช่ฤดูกาลท่องเที่ยวที่คึกคัก สามารถมีใบสั่งสินค้าเยอะเช่นนี้ ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว”

ฉันพยักหน้า “จริงๆ”

“ครั้งนี้โชคดีที่คุณ”

ฉันยิ้มเล็กน้อย ไม่กล้าถือว่าเป็นความดีความชอบ “พวกคุณลำบากกันมานานแล้ว ฉันจะแย่งชิงคุณงามความดีของพวกคุณได้อย่างไร!”

ถึงแม้ว่าการวางแผนส่วนสำคัญเป็นหน้าที่ของฉัน แต่ว่าการดำเนินการจึงจะเป็นกุญแจสำคัญ ถ้าหากไม่ใช่พวกเธอร่วมมือกัน สุดท้ายผลลัพธ์ก็ไม่สามารถจะสำเร็จได้

เจิ้งเยว่กับจั๋วหรันมาอยู่ที่โรงพยาบาลไม่นาน ไม่ถึงบ่ายสองโมงพวกเธอก็ไปแล้ว

ลู่จือสิงก็ช่วยฉันวัดอุณหภูมิในร่างกายอีกครั้ง สุดท้ายครั้งนี้อุณหภูมิในร่างกายลดต่ำลงจากสามสิบเจ็ดองศาแล้ว

ฉันถอนหายใจออกมา ยื่นมือไปดึงแขนเสื้อของเขา “สามี”

การเรียกชื่อนี้น้อยมากที่จะเรียก เปิดปากพูดเช่นนี้ ฉันก็รู้สึกอับอาย

เขามองฉัน “มีอะไร？”

“ฉันไข้ลดลงแล้ว”

เขาหยิบผลไม้หนึ่งลูก ปลอกพลางมองฉัน “อืม เป็นเรื่องที่ดี”

ฉันจ้องมองเขาอย่างไม่ชะล่าใจ เขารู้ว่าฉันอยากจะพูดอะไร ตอนนี้ตั้งใจทำให้ฉันรู้สึกลำบากใจ

คิดขึ้นมาว่าหลายวันแล้วที่ไม่ได้เจอเป้ยเปย ฉันก็ไม่ได้ชักแม่น้ำทั้งห้าแล้ว “ตอนนี้ฉันไข้ก็ลดลงแล้ว พรุ่งนี้กลับเมืองA ดีไหม?”

“ไม่ดี”

เขายังไม่ได้คิด ก็ปฏิเสธฉันโดยตรงแล้ว

ฉันจ้องมองเขา ประหลาดใจเล็กน้อย “เพราอะไร?! ฉันก็ไข้ลดลงแล้ว และมีใครที่ไหนกันเป็นหวัดนอนโรงพยาบาลนานสามวันเช่นนี้!”

“หมอพูดแล้ว ตอนนี้ไข้ของคุณลดลงแล้ว แต่ก็กลับขึ้นมาเร็วได้เหมือนกัน”

ได้ยินเขาหยิบคำพูดของหมอมาทำให้ฉันโต้แย้งไม่ได้ ฉันก็ยังไม่ยินยอม “จะหนึ่งอาทิตย์แล้วที่ฉันไม่ได้เจอเป้ยเปย!”

“คุณยังไม่หายดี หรือว่ากลับไปจะทำให้เป้ยเปยติดไข้ด้วย?”

ฉันถลึงตาใส่เขา “คุณอยากจะพูดอะไร. ฉันแค่อยากกลับไปหาเป้ยเปย!”

เขานำเปลือกแอปเปิ้ลที่กำลังหั่นโยนทิ้งไป หลังจากนั้นก็จ้องมองฉัน. “คุณแค่อยากจะกลับไปหาเป้ยเปย?”

ฉันรีบพยักหน้า. “จริงๆ คุณไม่คิดถึงลูกชายเหรอ? หลายวันแล้วที่ไม่ได้เจอเขา!”

ลู่จือสิงไม่แสดงความรู้สึกใดๆ “ไม่คิดถึง เพียงแค่คุณคิดถึงเป้ยเปย ไม่ต้องออกจากโรงพยาบาลก็สามารถได้เจอ”