หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 275

ลู่จือสิงออกไปไม่นานก็กลับมา เขาซื้อโจ๊กผักมา ไม่เหมือนกับที่เจิ้งเยว่ซื้อเมื่อวาน

ความอยากอาหารวันนี้ดีกว่าเมื่อวานเยอะมาก ไม่นานฉันก็กินโจ๊กจนหมด

ในเวลานี้ พยาบาลก็เข้ามา ถือขวดน้ำเกลือเข้ามา

ฉันรู้ว่าไข้ฉันไม่ลดลง ไม่เจาะน้ำเกลือก็ไม่ได้แล้ว ทำได้แค่ยอมรับชะตากรรมยื่นมือออกไปให้เธอเจาะ

“คุณชายลู่ อย่าลืมให้ภรรยาของคุณดื่มน้ำเยอะๆ”

ก่อนที่พยาบาลจะไปก็ยังเอาใจใส่เตือนลู่จือสิงให้ฉันดื่มน้ำเยอะๆ ประตูเพิ่งจะปิด ลู่จือสิงก็รินน้ำหนึ่งแก้วให้ฉัน “คำพูดของพยาบาลคุณได้ยินไหม?”

ฉันรู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด ก็ไม่กล้าพูดอะไร รับแก้วน้ำที่เขายื่นมาให้ ก้มหน้าลงค่อยๆดื่ม

เพิ่งจะดื่มโจ๊กเสร็จ จริงๆฉันก็อิ่มแล้ว ดื่มน้ำแก้วนี้ลงไป ท้องของฉันก็ขยาย

ในเวลาที่กินยาก็ต้องกินน้ำอีกหนึ่งแก้ว ดื่มน้ำเยอะจนฉันอยากเข้าห้องน้ำ

ในเวลาที่ประสิทธิภาพของยาออกมาแล้ว ผ่านไปไม่นานฉันก็นอนหลับแล้ว ผลลัพธ์คือหลับสบายมาก ในช่วงเวลาฉับพลันนั้นก็ปวดฉี่จนต้องตื่น ลืมตาขึ้นมาอยากเข้าห้องน้ำ ผลลัพธ์คือลู่จือสิงกดฉันเอาไว้ “คุณอย่าขยับ ผมหยิบขวดน้ำเกลือลงมาก่อน”

ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองขวดน้ำเกลือ ทำเพียงนั่งอยู่ตรงนั้นรอให้เขาหยิบขวดน้ำเกลือลงมา

สถานการณ์ต่อเนื่องกันเช่นนี้เกือบจะหนึ่งชั่วโมง ฉันเข้าห้องน้ำติดต่อกันสามครั้ง สุดท้ายก็หยุดลง

ยาแก้หวัดก็มีผลทำให้นอนหลับ รวดเร็วมากฉันก็นอนหลับไป

ในเวลาที่ตื่นขึ้นมาพบว่าเที่ยงกว่าแล้ว ลืมตาขึ้นมาพบว่าลู่จือสิงไม่อยู่ในห้องผู้ป่วยแล้ว

ฉันขมวดคิ้วขึ้น เปิดปากเรียกเขา “ลู่จ่อสิง?”

ไม่มีคนตอนกลับ ห้องผู้ป่วยไม่ได้ใหญ่มาก เขาไปที่ไหน ฉันมองก็สามารถเห็นแล้ว

สายตาหยุดลงที่กระเป๋าเดินทางที่อยู่ด้านข้าง ฉันจึงถอนหายใจออกมา

หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลา นึกไม่ถึงว่าเที่ยวกว่าแล้ว

เจิ้งเยว่ถามฉันในวีแชท ฉันตื่นหรือยัง

ในเวลาตอนเช้าไม่ได้ดูโทรศัพท์มือถือ เวลาที่เธอส่งข้อความมาก็สิบโมงกว่าแล้ว ฉันนอนหลับไปแล้ว

คิดไปคิดมา ฉันก็ตอบกลับเธอ พึ่งตื่น

เธอตอบกลับมาเร็วมาก พวกเรากำลังจะไปเยี่ยมเธอ กินข้าวเที่ยงหรือยัง? อยากกินอะไร?

ฉันเพิ่งจะดูข้อความของเธอเสร็จ ลู่จือสิงก็เข้ามา มองเห็นกล่องอาหารบนมือของเขา ฉันเพิ่งจะรู้ว่าเขาออกไปซื้อข้าวมา

กลัวว่าเจิ้งเยว่จะนำข้าวมาสิ้นเปลือง ฉันรีบตอบกลับเธอ ไม่ต้องแล้ว ลู่จือสิงซื้อมาแล้ว

เดิมทีฉันอยากจะให้เธอไม่ต้องสิ้นเปลืองวันหยุดที่ที่สดใสต้องมาโรงพยาบาลเยี่ยมฉัน แต่ว่าคิดไปคิดมา ก็เป็นน้ำใจ ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

“กินข้าวเถอะ อย่าเล่นโทรศัพท์มือถือ”

ลู่จือสิงแกะกล่องข้าวออก ยื่นมาหยิบโทรศัพท์มือถือของฉันไป

หัวเข็มที่อยู่บนมือของฉันก็ดึงออกแล้ว มองกล่องข้าวสองกล่องที่อยู่บนโต๊ะ ทั้งหมดเป็นอาหารจืดๆ ฉันเลือกตามใจหนึ่งกล่อง

“มีซุป”

ฉันจ้องมองเขา ส่ายหน้า “ไม่อยากกินอาหาร”

“รสชาติจืดมากๆ ดื่มสักนิด”

เขาพูดพลาง เปิดซุปออกแล้วยื่นมาให้ฉัน

ฉันมองเขา เป็นซุปยาจีน แต่ฉันก็ไม่มีความอยากกินอะไร กินข้าวก็กลืนยากมากแล้ว แต่เมื่อกินข้าวหนึ่งคำดื่มซุปหนึ่งคำก็กินหมดแล้ว

ในเวลาที่เจิ้งเยว่กับพวกเขามาฉันก็วัดอุณหภูมิในร่างกายเสร็จแล้ว ในเวลาที่มองเห็นจั๋วหรันฉันก็ชะงักไป “รองประธานจั๋ว คุณมาได้อย่างไร?”

น่าขายหน้าจริงๆ!

“คุณเป็นลมอยู่ด้านหน้าผม ผมไม่มาดูสักหน่อย ก็ไม่มีความเป็นมนุษย์แล้ว”

หาได้ยากมากที่เขาจะพูดเล่น ฉันก็ผ่อนคลายลงไปเยอะ