หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 276

“คุณหมายความว่าอะไร?”

“พูดคุยผ่านวีดีโอ

“……”

ลู่จือสิงไม่เห็นด้วยที่ฉันจะออกจากโรงพยาบาลวันเสาร์ และยิ่งไม่เห็นด้วยที่ฉันจะกลับเมืองAวันอาทิตย์

สุดท้ายฉันแค่สามารถพูดคุยผ่านวีดีโอกับเป้ยเปย หลายวันแล้วที่ไม่ได้เจอเป้ยเปย ฉันคิดไม่ถึงว่า เป้ยเปยอ้วนขึ้นแล้ว!”

และดูท่าทาง เขาอยู่กับน้าชายกับน้าสะใภ้มีความสุขดี ของเล่นเยอะมาก

จ้องมองลูกชายที่อยู่ในวีดีโอ ฉันจะหัวเราะก็ไม่ได้จะร้องไห้ก็ไม่ใช่ เดิมทีฉันกังวลว่าเขาจะร้องให้โวยวายเพราะคิดถึงฉัน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ฉันจะคิดมากไป

น้าสะใภ้เธอให้ฉันรักษาตัวหายดี เป้ยเปยอยู่กับเธอด้านนั้นดีมาก บอกฉันไม่ต้องกังวลมากมาย

ความจริงฉันรีบร้อนอยากกลับเมืองAไปพบเป้ยเปย และก็กลัวว่าเป้ยเปยจะคิดถึงฉัน ผลลัพธ์คือดูเหมือนจะไม่ร้องไห้โวยวาย ฉันก็วางใจแล้ว

ถึงอย่างไรฉันก็ยังไข้ไม่หายดี ถึงเวลานั้นอาจจะติดต่อให้เป้ยเปย เช่นนี้คงได้ไม่คุ้มเสีย

หลังจากวางสายวีดีโอ ฉันก็อดไม่ได้ที่จะแขวะ “เมื่อก่อนเป้ยเปยติดฉันมาก”

ลู่จือสิงมองมาที่ฉัน ตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ “เขาโตแล้ว” พูดพลาง เขาหยุดไปชั่วครู่หนึ่ง “ดังนั้นคุณไม่ต้องคิดถึงแต่เขาแล้ว เขาโตแล้ว มีความคิดเป็นของตัวเอง”

ฉันอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปหยิกเขา “เขาเพิ่งจะสองขวบ!”

“เด็กผู้ชายค่อนข้างโตก่อนวัย”

“……”

แน่ใจว่าพวกเราอยู่บนโลกเดียวกัน?

เดิมทีนึกว่าไข้ลดลงก็ดีขึ้น ผลลัพธ์คือเวลาเที่ยงคืนของวันเสาร์ก็ไข้สูงขึ้นมาอีก ไข้สูงถึงสามสิบแปดองศา ถ้าไม่ใช่ทันใดนั้นลู่จือสิงลูบหน้าผากฉันเล็กน้อย ก็คงไม่รู้ว่าในช่วงเวลาฉับพลันนั้นไข้จะขึ้นสูงขึ้น

ช่วงกลางดึกก็ต้องตื่นขึ้นมากินยา ครั้งนี้ฉันไม่กล้าเอ่ยปากเรื่องที่จะกลับเมืองAวันอาทิตย์อีก

เวลาวันอาทิตย์ก็ต้องเจาะน้ำเกลืออีกรอบ ติดตามดูอาการจนถึงตอนเย็นก็ไม่มีปัญหาอะไร วันจันทร์ลู่จือสิงจึงจะไปช่วยเก็บของฉันที่โรงแรมของฉัน วันจันทร์ห้าโมงกว่านั่งเครื่องบินกลับเมืองA

เวลาที่กลับมา เจิ้งเยว่พวกเธอก็มา

ช่วงระยะเวลานี้ร่วมมือกับพวกเธอมีความสุขมาก หลังจากที่กอดลากันเสร็จฉันก็ขึ้นเครื่องบิน

เดิมทีมาที่นี่คิดไว้ว่าจะอยู่สี่วัน คิดไม่ถึงว่าจะป่วย ฉันจึงต้องอยู่ที่นี้หกวันถึงจะกลับ

ในเวลาที่เจิ้งเยว่พวกเธอไป ฉันยังตัดใจไม่ลงมาก หลังจากนี้ไปฉันก็ไม่รู้จะได้มีโอกาสที่จะร่วมมือกันอีกไหม

เพิ่งจะนั่งลง ลู่จือสิงก็ช่วยฉันขอผ้าห่มหนึ่งผืน ฉันไม่ได้พูด เขาก็นำผ้าห่มมาพาดไว้บ่นไหล่ของฉัน

พูดตามตรง บนตัวของฉันถูกเขาใส่เสื้อไหมพรมให้ฉันสองตัว ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนเครื่อง ไม่รู้สึกว่าหนาวเลยสักนิด จนกระทั่งรู้สึกว่าร้อน

“ฉันร้อน”

เขายกมือขึ้นดึงผ้าห่มลงมา วางไว้บนตัวของเขา

“อีกสักครู่คุณนอนหลับก็จะหนาว ห่มไว้ก่อน”

ฉันดึงมือของเขา ลูบที่หลังลำคอ “ลูบถึงหรือยัง? มีแต่เหงื่อ!”

ลู่จือสิงซื้อเสื้อไหมพรมขนแกะให้ฉันสองตัว วันนี้เวลาที่กลับก็ใส่บนตัวของฉันทั้งหมด ด้านนอกก็ยังจะต้องให้ฉันใส่เสื้อกันหนาวอีก ตอนนี้ฉันร้อนราวกับหม้อน้ำต้ม ไม่ถอดเสื้อออกหนึ่งตัวก็ไม่ป็นไร เขายังจะเอาผ้าห่มมาห่มบนตัวฉันอีก

คาดเดาว่าเขาลูบถึงเหงื่อที่หลังลำคอของฉัน ก็ไม่ได้ใช้อำนาจบีบบังคับให้ฉันห่มผ้าห่มอีก แค่มองฉัน “ถ้าอย่างนั้นรอให้คุณหลับผมจะห่มให้คุณ”

“ตามใจคุณเถอะ”

เวลาที่นอนหลับไปแล้วก็อาจจะหนาวจริงๆ แต่ตอนนี้ฉันร้อนมาก

ที่นั่งของชั้นธุรกิจค่อนข้างกว้างขวาง ฉันกินยาแล้ว เครื่องบินเพิ่งจะบินขึ้นไม่นานก็นอนหลับไป

เวลาที่ตื่นขึ้นมาเครื่องบินก็ลงจอดแล้ว ขยับเล็กน้อย บนตัวของฉันก็มีผ้าห่มจริงๆ

“ตื่นแล้ว?”

ฉันหยิบผ้าห่มออก ส่งไปให้เขา และพยักหน้า

เวลาที่ถึงเมืองAคือตอนเย็นแล้ว หลายวันมานี้เมืองAก็ฝนตก เพียงแต่อุณหภูมิอากาศไม่ต่ำเท่าเมืองJ ก็ไม่ได้หนาวมาก

ฉันสวมใส่เสื้อผ้าเยอะ เวลาที่เพิ่งลงจากเครื่องบินก็ไม่รู้สึกว่าหนาว เดินไปหลายก้าวก็ยังรู้สึกร้อนมาก อยากจะถอดเสื้อออก ผลลัพธ์คือลู่จือสิงก็ดึงฉันให้เดินตรงไป

ไม่ง่ายเลยที่จะกลับมาถึงในบ้าน ด้านในตัวของฉันมีแต่เหงื่อ รีบเข้าไปด้านในถอดเสื้อผ้าและอาบน้ำ

ในเวลาที่ออกมาอาหารเย็นเพิ่งจะถึงพอดี นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้กินอาหารของเมืองA คิดถึงอย่างประหลาดใจ

ลู่จือสิงไม่ให้ฉันเล่นโทรศัพท์มือถือนาน กินข้าวเสร็จพักผ่อนหนึ่งชั่วโมง มองดูฉันกินยาก็รีบให้ฉันไปเข้านอนแล้ว

ฉันมองดูเวลา ยังไม่ถึงสี่ทุ่ม แต่ฉันก็ต่อต้านไม่ได้ ทำได้แค่เชื่อฟังและไปเข้านอน

กินยาแล้ว หลังจากที่ฉันนอนหลับไปก็รู้สึกหิวน้ำ ตีหนึ่งกว่าก็ตื่นขึ้นมาหาน้ำดื่ม แต่พบว่าลู่จือสิงไม่ได้อยู่ในห้องนอน

ฉันอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้น เวลาที่ออกไปดื่มน้ำจึงจะพบว่าในห้องหนังสือมีแสงไฟ

ประตูไม่ได้ปิดสนิท ฉันก้าวเท้าเดินเข้าไป ลู่จือสิงนอนฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะหนังสือ คอมพิวเตอร์ก็ยังสว่าง เห็นได้ชัดว่าเพิ่งจะหลับไปไม่นาน

ฉันมองดู ก็คือตารางรูปแบบโครงการ

ฉันมองดูลู่จือสิงที่ฟุบอยู่บนโต๊ะหนังสือ ก็รู้สึกว่าเจ็บปวดมาก

คาดเดาว่าเป็นเพราะว่าฉันป่วยฉับพลัน เขาต้องปฏิเสธงานเพื่อมาดูแลฉัน ตอนนี้กลับมาแล้ว มีเรื่องงานที่กองสุมอยู่ให้เขาต้องไปจัดการ

ฉันยื่นมือไปผลักเขาเบาเบา “ลู่จือสิง?”

เขาลืมตาขึ้นมา มองฉันอยู่ชั่วครู่หนึ่งจึงจะตอบสนองกลับมา “คุณเข้ามาได้อย่างไร?”

“ฉันลุกขึ้นมาดื่มน้ำ คุณอย่าดูอีกเลย รีบกลับห้องไปนอนเถอะ!”

เขายกมือขึ้นนวดขมับ สายตาหยุดอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ เพียงแต่โชคดีที่ สุดท้ายเขาก็ออกมาจากห้องหนังสือกับฉัน

ฉันคิดขึ้นได้ตัวเองอยากจะดื่มน้ำ รีบเข้าไปดื่มน้ำหนึ่งแก้ว

ในเวลาที่กลับมาถึงห้องนอน ลู่จือสิงก็นอนหลับอยู่บนเตียงแล้ว

หลายวันมานี้เขาเหนื่อยมาก ฉันยกมือขึ้นไปดึงผ้าห่ม ขยับไปหลายครั้ง เขาก็ยังไม่ตื่นขึ้นมา

เพราะว่าฉันไม่ได้ไข้ขึ้น แต่ว่าอาการเป็นหวัดก็ยังเห็นได้ชัดเจน ลู่จือสิงทำเรื่องลาหยุดงานวันอังคารให้ฉันแล้ว

ฉันก็จนปัญญา ทำได้เพียงนอนหลับอยู่ที่บ้านหนึ่งวัน

เวลาตอนเย็นฉันอยากจะไปหาเป้ยเปย ลู่จือสิงพูดว่าฉันยังไม่หายดี เป้ยเปยยังเล็ก ภูมิคุ้มกันโรคไม่ดี

ฉันก็ไม่อยากให้เป้ยเปยได้รับไข้หวัดจากฉัน สุดท้ายทำได้เพียงรักษาตัวให้หายดีแล้วจึงจะไปรับเป้ยเปย

ลู่จือสิงพูดว่าตอนเย็นเขาต้องทำโอที ให้ฉันกินข้าวเย็นคนเดียว ฉันขี้เกียจทำอาหาร จึงสั่งอาหารผ่านแอพพลิเคชัน

ฉันนึกว่าลู่จือสิงจะได้กลับมาสองทุ่มสามทุ่ม ผลลัพธ์คือเขาเพิ่งจะกลับมาตอนตีหนึ่ง

เพราะว่าวันพุธฉันต้องกลับไปเข้าทำงานรายงานตัวเมื่อการลางานสิ้นสุด ดังนั้นฉันก็นอนหลับเร็ว ช่วงเวลาครึ่งหลับครึ่งตื่นก็ได้ยินเสียงลู่จือสิงดังขึ้น ฉันอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้น “คุณกลับมาแล้ว?”

“เสียงดังจนทำให้คุณตื่น?”

ฉันขยี้ตา เขาเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ เส้นผมยังไม่แห้ง ตอนนี้ฉันมีสติขึ้นมาเยอะแล้ว “ผมของคุณยังไม่แห้ง เป่าผมให้แห้งก่อนค่อยมานอน！”

ฉันกำลังจะลุกขึ้น เขาก็กดฉันเอาไว้ “ผมไปเป่าผม คุณนอนหลับต่อเถอะ”

พูดพลาง เขาก็หยิบเครื่องเป่าผมและเดินออกไป คาดเดาว่ากลัวจะเสียงดังทำให้ฉันตื่น เดินไปเป่าผมในห้องรับแขก

ฉันก็มีสติขึ้นมามากแล้ว ลุกขึ้นนั่งรอลู่จือสิงกลับมา

เขาผลักประตูเข้ามาเห็นฉันอยู่บนเตียง ประหลาดใจเล็กน้อย “ทำไมไม่นอนหลับต่อ?”

พูดพลาง เขาก็ก้าวเท้าเดินเข้ามา ฉันยื่นมือออกไปกอดเขาไว้ แนบชิดอยู่ในอ้อมอกของเขา “ลำบากคุณแล้ว ประธานลู่”