หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 287

ความหน้าไม่อายของลู่จือสิง ฉันรับไม่ได้จริงๆ เลยหลับตาแกล้งว่าหลับเสียเลย

สรุปคือเขาก็ไม่สงบ จับมือฉันไปบีบคลึง พิงศีรษะอยู่บนไหล่ของฉัน ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ทำอะไร แล้วก็ไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าลมหายใจนั้นอยู่ข้างหูของฉัน แล้วก็ผมที่เพิ่งตัดไม่นาน ก็ทิ่มแทง ทำให้ฉันจั๊กจี้

ฉันทนเขาไม่ไหวแล้วจริงๆ อดไม่ได้ที่จะดึงมือตัวเองกลับมา ผลักเขาเล็กน้อย : "คุณสงบเสงี่ยมหน่อยได้ไหม?"

เขามองฉัน รู้สึกน้อยใจมาก : "ฉันไม่สงบตรงไหน? ฉันไม่ได้ทำอะไรคุณเลย!"

ฉันมองเขา เถียงสู้ไม่ได้ ทำได้เพียงนยกมือผลักเขาออกไป : "คุณนั่งดีๆ อย่ามาโดนฉัน ฉะนจะนอน!"

"กินข้าวเย็นก่อนค่อยนอน!"

ลู่จือสิงเพิ่งจะพูดจบ แอร์ก็เข็นรถเสบียงอาหารเข้ามา

ฉันไม่หิวจริงๆ แต่ว่าเห็นใบหน้าที่แข็งกร้าวของลู่จือสิง ก็ยังคงกินแล้วค่อยนอน

เมื่อตื่นขึ้นมา เครื่องบินเจอกับกระแสอากาศแรง การสั่นสะเทือนรุนแรงเล็กน้อย

ฉันเรียกลู่จือสิงโดยจิตใต้สำนึก : "ลู่จือสิง!"

น้ำเสียงของฉันเพิ่งจะหยุดลง บนมือก็แน่นขึ้น เป็นเพราะลู่จือสิงจับมือฉันไว้

"ไม่ต้องกลัว กระแสลมแรงก็เท่านั้น"

ฉันพยักหน้า ก็ตื่นขึ้นมา นึกถึงว่าเพราะตนเองกลัวกระแสลมแรงจึงเรียกเขา ก็อดที่จะหน้าแดงไม่ได้

โชคดีที่ลู่จือสิงไม่เห็นความผิดปกติของฉัน หลังจากเครื่องบินสั่นสะเทือนอยู่สามสิบกว่าวินาที ในที่สุดก็ปกติลงมา

ฉันโล่งใจ แม้จะรู้ว่าเป็นเรื่องปกติที่จะต้องเจอกับกระแสลมแรง แต่พอเจอกับตัวก็กลัวเสมอ

กลับกันลู่จือสิง เขาใจเย็นมาก มือหนึ่งจับมือฉัน อีกมือหนึ่งพลิกดูนิตยสาร

เมื่อเครื่องบินลงจอดก็เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่า เมื่อฉันเห็นภาษาอังกฤษในสนามบิน ก็ตื่นเต้นจนไม่น่าเชื่อ เอื้อมมือไปจับมือของลู่จือสิง : "คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยากมาที่นี่?"

ฉันอยากจะมามานานแล้ว ชายหาดที่นี่สวยงามเป็นพิเศษ มองลงไปในทะเลจะสามารถมองเห็นได้หลายสิบเมตร

ก่อนที่จะจบมหาวิทยาลัยฉันอยากจะมา เพียงแต่เมื่อก่อนเป็นเพราะเรื่องของคุณยาย ฉันไม่มีเงิน แล้วก็ไม่ได้มีเวลา

ต่อมาได้เจอกับลู่ตือสิงยิ่งไม่ต้องบอก เรื่องราวเกิดขึ้นหลายสิ่งหลายอย่างขนาดนั้น ฉันยังมีเวลาคิดเรื่องเที่ยวซะที่ไหน

ตลอดจนถึงวันนี้ ฉันคิดว่าอาจต้องรอจนกว่าเป้ยเปยจะไปโรงเรียน ฉันจึงจะมาได้ คาดไม่ถึงว่าลู่จือสิงจะพาฉันมาก่อน

อีกทั้งคาดไม่ถึงว่าเขาจะรู้ว่าฉันอยากมาที่นี่มาก่อน นี่ทำให้ฉันประหลาดใจที่สุด

เขาเหลือบมองเธอ เลิกคิ้วอย่างพอใจ : "คุณเป็นภรรยาของฉัน แน่นอนฉันรู้ว่าคุณอยากมที่นี่"

คำตอบที่ไม่ได้ใส่ใจนิดๆนี้ แต่เขารู้ได้ว่า ฉันมีความสุขมาก ถ้าเขาไม่สนใจทำไมถึงรู้ล่ะ

ตอนที่ฉันเพิ่งจบจากมหาวิทยาลัย ภาษาอังกฤษไม่ได้แย่ แต่หลายปีนี้ สำเนืองภาษาอังกฤษงั้นๆไม่ค่อยจะดีเลย

ฉันสามารถฟังเข้าใจได้ แต่ให้ฉันพูดฉันแสดงออกก็จะลำบากนิดหน่อย

ภาษาอังกฤษของลู่จือสิงดีมาก สำเนียงลอนดอนแท้ๆ ฉันยืนอยู่ข้างๆเขา ฉันไม่ต้องพูดอะไรเลย

เขาจองโรงแรมไว้แล้ว มีรถไปรับเราจากสนามบินโดยตรง

เรานั่งเครื่องบินประมาณสิบชั่วโมง เหนื่อยล้ามากจริงๆ

ห้องที่ลู่จือสิงจองมีหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน จากหน้าต่างด้านในมองออกไป สามารถเห็นวิวทิวทัศน์ตอนกลางคืนของเมืองนี้ได้กว้าง

"ไปอาบน้ำก่อน"

ฉันอยู่อยู่หน้าหน้าต่าง ตอนนี้ไม่อยากจะเชื่อ ว่าตนเองจะมาแล้วจริงๆ ลู่จือสิงดึงๆฉันเล็กน้อย เอาชุดนอนส่งให้ฉัน