หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 3

ฉันลาหยุดเพียงแค่สามวัน บริษัทจะไล่ฉันออก!

ฉันยอมรับคำตัดสินนี้ไม่ได้ ดังนั้นฉันจึงวางสายและตรงไปยังบริษัทเพื่อขอความยุติธรรม

ทันทีที่ฉันมาถึงบริษัท ฉันได้ยินเพื่อนร่วมงานพูดถึงฉัน มีเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งที่สนิทกันบอกฉันว่าเป็นเพราะว่าเมื่อวานมีภาพถ่ายของฉันและลู่จือสิงปรากฏบนอินเทอร์เน็ตซึ่งเป็นผลกระทบต่อชื่อเสียงบริษัทเป็นอย่างมาก

ฉันไม่รู้เรื่องราวนี้เลย เมื่อฉันหยิบโทรศัพท์ออกมา ฉันก็พบว่ารูปภาพนั้นถูกลบไปแล้ว ทุกอย่างเกี่ยวกับลู่จือสิงและฉันถูกลบออกไปจากโลกออนไลน์หมดแล้ว

ฉันขอบคุณเพื่อนร่วมงานและเดินเข้าไปหาผู้จัดการเพื่อพูดคุยกับเขาเรื่องที่จะไล่ฉันออก

ผู้จัดการเหลือบมองฉันและยื่นแบบฟอร์มการลาออกให้ฉัน "ซูยุ่น เรื่องต่างๆบนอินเทอร์เน็ตได้สร้างความเสียหายให้กับชื่อเสียงบริษัทเป็นอย่างมาก เธอกรอกใบลาออกนี้เถอะ"

ฉันไม่เต็มใจและพูดขอความยุติธรรมแก่ตัวเอง "ผู้จัดการ ในเรื่องนี้นั้นฉันเองก็ตกเป็นเหยื่อ!"

“พอเถอะ ไม่ต้องพูดแล้ว คืนวันนั้นเสี่ยวหลินบอกว่าเห็นเธอออกไปกับประธานลู่”

เมื่อได้ยินผู้จัดการพูดเช่นนี้ฉันเองก็หน้าซีด ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถโต้แย้งได้อีกต่อไปจึงยื่นมือออกไปและกรอกแบบฟอร์มนั้่น

ทันทีที่ฉันกรอกเสร็จ ผู้จัดการก็ขอให้ฉันเก็บของและออกไป

ฉันไม่คาดคิดว่าภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งเดือน ชีวิตของฉันก็พลิกจากหน้ามือเป็นหลังเท้าได้เช่นนี้

ฉันกำลังยืนถือของที่ขนออกมาจากบริษัท รออยู่ข้างถนนเตรียมจะเรียกแท็กซี่เพื่อที่จะกลับบ้าน แต่คาดไม่ถึงว่าจู่ๆจะมีรถคันหนึ่งหยุดลงต่อหน้าฉันอย่างกะทันหัน

"ขอโทษด้วย ไม่ทราบว่าใช่คุณซูยุ่นหรือเปล่า?"

ผู้ชายใส่แว่นเดินออกมาจากรถแล้วถามฉัน

ฉันพยักหน้า “ฉันเอง แล้วคุณคือใคร?”

"ผมชื่อหลี่จื้อ เป็นผู้ช่วยของประธานลู่ ประธานลู่อยากพูดคุยกับคุณเกี่ยวกับเรื่องรูปภาพนั้น รบกวนคุณซูไปกับผมด้วย"

ฉันเองก็อยากถามลู่จือสิงเกี่ยวกับรูปภาพนั้นอยู่พอดี ฉันจึงไม่ปฏิเสธและเดินตามเขาไปขึ้นรถ