หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 30

เป็นเวลากว่าสามเดือนแล้วที่ฉันย้ายออกไปจากที่นี่ แต่เมื่อย้อนกลับมาอีกครั้งความทรงจำที่มีเมื่อตอนใช้ชีวิตอยู่เกือบหนึ่งเดือนกลับยังคงชัดเจน

ลู่จือสิงเปิดประตูออกมาทันที่ฉันเคาะเรียก “เข้ามาสิ”

ฉันเม้มริมฝีปากแน่น กระชับกระเป๋าในมือแล้วเดินตามเขาเข้าไป

ลู่จือสิงที่อยู่ในชุดลำลองนั่งลงบนโซฟาและเงยหน้ามองฉันด้วยใบหน้าที่เฉยชา “ซูยุ่น เธอตั้งใจให้ท่าผมตั้งแต่ต้นแล้วใช่ไหม”

ฉันไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆ เขาถึงถามแบบนี้ แต่เพราะตอนนั้นฉันเป็นที่อย่างเขาว่าจริงๆ จึงไม่ได้ปฏิเสธ “ฉันบอกคุณไปตั้งแต่แรกแล้วนี่ ว่าตอนนั้นฉันตั้งใจให้ท่าคุณจริงๆ”

เขาทำเสียงเยาะและแสดงสีหน้าดูถูกถากถาง “แปลว่าคุณไม่เคยคิดจะแต่งงานกับผมเลยใช่ไหม”

ฉันพยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมอารมณ์ของตัวเองแม้ว่าท่าทีของเขาจะทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก “ฉันอยากแต่งงานกับคุณ

“ใช่เหรอ?”

จู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นและเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันพลางโน้มสายตาลงมา “งั้นบอกผมทีว่านี่คืออะไร ซูยุ่น”

เขายื่นมือออกมาให้ฉันดูกระปุกวิตามินสำหรับหญิงตั้งครรภ์

ฉันขมวดคิ้วมองเขาอย่างไม่เข้าใจ “นี่มันวิตามินบำรุงร่างกายของฉัน”

“บำรุงร่างกาย?”

ปัง!

เขาโยนขวดยาทิ้งและเอื้อมมือมาบีบคอฉันไว้ สีหน้านั้นเต็มไปด้วยความดุร้าย “เธอบอกว่ามันเป็นยาบำรุงร่างกายเหรอ? มันคือยาทำแท้ง! ถ้าไม่ใช่เพราะฉันให้คนไปตรวจสอบ ฉันก็คงไม่มีทางรู้ไปตลอดชีวิต”

“คุณพูดอะไร? ฉันไม่เข้าใจ! ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้จริงๆ! ยาบำรุงนั่นหมอเป็นคนให้ฉันมาตอนที่ไปตรวจ...”