หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 7

ตั้งแต่ที่ฉันรู้ว่าฉันนั้นเข้าใจลู่จือสิงผิดไป ฉันนอนไม่หลับอยู่หลายวัน ซึ่งส่งผลให้การทำงานของฉันเกิดข้อผิดพลาดมากมาย หากไม่ใช่เพราะว่าเจ้านายของฉันนั้นใจกว้าง ฉันอาจจะต้องหางานใหม่ไปแล้วก็ได้

ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ฉันและลู่จือสิงนั้นไม่ควรจะมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องอะไรกัน เขาเป็นเหมือนเทพบุตรบนฝากฟ้า ส่วนฉันเป็นเหมือนดินในโคลนตม

หลายวันมานี้ฉันวุ่นวายเพราะงานนิทรรศการ ฉันทำงานล่วงเวลามาหลายวันแล้ว กินไม่อิ่มนอนก็ไม่เพียงพอ

วันนี้ในขณะที่อยู่ในงาน จู่ๆฉันก็อาเจียนออกมา

เพื่อนร่วมงานของฉันก็ได้ถามฉันว่าฉันท้องหรือเปล่า ตัวฉันแข็งทื่อในทันใด และจำได้ว่าประจำเดือนในเดือนนี้นั้นยังไม่มา...

เมื่อคิดเช่นนี้ ฉันก็รู้สึกว้าวุ่นใจ แต่พรุ่งนี้เป็นวันที่จัดงานนิทรรศการ ฉันจึงทำได้เพียงแค่ระมัดระวังสังเกตุตัวเองให้ดี หลังเลิกงาน ฉันได้ฝากเพื่อนร่วมงานเช็คและตรวจสอบงานให้ดีอีกครั้งและตัวฉันเองนั้นก็รีบไปยังร้านขายยาเพื่อซื้อที่ตรวจครรภ์

"ซูยุ่น"

คาดไม่ถึงว่าฉันจะเจอกับประธานลู่ที่นี่ เมื่อได้ยินเสียงของเขา ตัวฉันก็สั่นสะท้าน กระเป๋าในมือของฉันก็หล่นลงไปและเผยให้เห็นอุปกรณ์ตรวจการตั้งครรภ์ คำว่า "ตรวจการตั้งครรภ์" นั้นแสดงให้เห็นอย่างชัดเจน

"ประธานลู่ บังเอิญจริงๆ"

ในขณะที่ฉันพูดฉันก็ก้มลงไปหยิบกระเป๋า แต่กลับคิดไม่ถึงว่าการเคลื่อนไหวของลู่จือสิงนั้นจะรวดเร็วกว่าฉัน เขาหยิบกระเป๋า จากนั้นก็คว้าที่ตรวจครรภ์เอาไว้ในมือของเขาพร้อมกับมองมาที่ฉันอย่างครุ่นคิด "เธอท้องเหรอ?"

ดวงตาสีดำคู่นั้นของเขามองมาที่ฉัน สายตาของเขายากเกินจะคาดเดาได้ ฉันรู้สึกร้อนรนขึ้นมาเล็กน้อยที่ถูกเขาจ้องมอง แต่ฉันก็ยังคงกัดฟันพูดโกหกออกไป "ไม่ใช่ฉัน ของเพื่อนฉัน"

"เพื่อนเหรอ?"

เขามองลงไปที่เครื่องตรวจครรภ์อีกครั้ง ท่าทางที่เต็มไปด้วยการครุ่นคิดของเขาทำให้ฉันลุกลี้ลุกลนมากขึ้น ฉันกลัวว่าเขาจะถามต่อ ฉันเลยแกล้งทำเป็นโกรธแล้วคว้าเครื่องตรวจครรภ์และกระเป๋าในขณะที่เขาไม่ทันระวัง "ขอโทษด้วยประธานลู่ นี่คือเรื่องส่วนตัวของฉัน ฉันยังมีธุระต่อ ขอตัวก่อน!"

แต่ลู่จือสิงไม่ยอมปล่อยฉันไป ฉันยังไม่ทันจะได้ก้าวไปไหน เขาก็คว้ามือฉันเอาไว้ "ผมอนุญาติให้คุณไปแล้วเหรอซูยุ่น? ผมเคยพูดไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่ามาปรากฎตัวต่อหน้าผมอีก?"