หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 8

ฉันไม่รู้ว่าฉันมาถึงโรงพยาบาลได้อย่างไร ตอนนี้ฉันยืนอยู่นอกห้องผ่าตัดรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว

ญาติของฉันในโลกนี้เหลือเพียงยายและพี่ชายของฉัน ยายเลี้ยงเรามาตั้งแต่เล็กจนโต ฉันยังไม่ได้ทดแทนคุณทำให้ยายได้สุขสบายเลย หากว่าเธอเจอกับอุบัติเหตุที่คาดคิดไม่ถึง....

ฉันไม่อยากจะคิดอีกต่อไป ในเวลานี้ไฟในห้องผ่าตัดหรี่ลง ฉันรีบวิ่งไปหาหมอและถามหมอ "หมอคะ ฉันเป็นญาติของคนไข้ ยายของฉันเป็นอย่างไรบ้าง?"

หมอถอดหน้ากากและมองฉัน "คุณยายของคุณได้รับการช่วยเหลือแล้ว แต่คราวนี้เธอเป็นลมและหมอได้พบว่าเธอเป็นโรคเส้นเลือดในสมองตีบ จำเป็นที่จะต้องผ่าตัด!"

ฉันตกตะลึงและรีบถามหมอ "งั้นหมอรีบช่วยวางแผนผ่าตัดยายให้หน่อย ค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดประมาณเท่าไหร่ ฉันจะพยายามรวบรวมเงิน!"

"อาการอาจรุนแรงขึ้น ฉันแนะนำให้คุณเตรียมเงินไว้สามแสนขึ้นไป อย่างไรก็ตามคุณยายของคุณอายุมากแล้ว ภายหลังอาจจะต้องใช้เวลาในการฟื้นตัว"

เมื่อได้ยินคำว่า สามแสน ตัวฉันแข็งทื่อราวกับคนโง่

ฉันเรียนจบได้เพียงสามปี เงินเก็บเพียงก้อนเดียวฉันก็ได้ใช้ไปกับการซื้อห้องหอกับถันฮ่าวอวี่ไปแล้ว ตอนนี้ไม่ต้องพูดเงินถึงสามแสนเลย เพียงแค่สามหมื่นก็หาไม่ได้

"ซูยุ่น?"

จู่ๆลู่จือสิงที่อยู่ด้านข้างก็เรียกฉัน ฉันก็หันหน้าไปมองเขา ฉันพยายามเก็บอารมณ์ของตัวเองให้คงที่ "ประธานลู่มีอะไรหรือเปล่า?"

"รับไปสิ"

ฉันมองไปที่เช็คที่เขายื่นให้ฉัน ฉันรู้สึกอัดอึดใจอย่างบอกไม่ถูก ฉันมองไปยังใบหน้าที่แสนจะเย็นชาของเขา "ไม่ต้องรบกวนประธานลู่หรอก ฉันสามารถแก้ไขมันได้ด้วยตัวฉันเอง หากว่าประธานลู่ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว รบกวนประธานลู่กลับไปเถอะ"

เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้นสีหน้าของเขาก็หม่นหมองลงในทันที "นี่คุณกำลังไล่ให้ผมไป?"

"ประธานลู่เข้าใจผิดแล้ว โรงพยาบาลไม่ใช่บ้านของฉัน คุณอยากจะอยู่ก็อยู่เถอะ ฉันจะไปเฝ้ายายของฉัน"

พูดจบฉันก็ไม่ได้สนใจประธานลู่อีกต่อไป ฉันหมุนตัวและเดินตามเจ้าหน้าที่ออกมา

ฉันรู้ว่าฉันควรรับเช็คจากลู่จือสิง แต่ทันทีที่ฉันเห็นเช็ค ฉันก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงวันที่เขายื่นเช็คหนึ่งแสนให้กับฉัน