หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 76

พวกเราไม่มีใครคาดคิดว่าจู่ๆจ้าวหงเจ๋อจะพูดประโยคแบบนี้ และเมื่อเขาพูดเช่นนี้ สายตาของเขาที่จ้องมองฉันนั้นก็ดูมีเล่ห์นัยอย่างเห็นได้ชัด

ทันใดนั้นใบหน้าของฉันก็เย็นลง แต่เพื่อสถานการณ์โดยรอบฉันก็ยังคงนิ่งเงียบไม่กล่าวอะไร

ใบหน้าของลู่จือสิงที่อยู่ข้างๆฉันนั้นน่าเกลียดน่ากลัวมากกว่าฉันเสียอีก เขามองไปยังจ้าวหงเจ๋อและกล่าวเน้นย้ำทีละคำ "ประธานจ้าว นี่คือภรรยาของผม"

“ภรรยา? ฉันเข้าใจแล้ว ประธานลู่!” ในช่วงแรกจ้าวหงเจ๋อไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใดๆและตบไหล่ของลู่จือสิง

เมื่อเห็นว่าลู่จือสิงกำลังจะโกรธ ฉันจึงรีบเอื้อมมือไปใต้โต๊ะและคว้าเขาเอาไว้

เขาเหลือบมองมาที่ฉัน ใบหน้าของเขานั้นดุร้าย

โชคดีที่ในเวลานี้ผู้จัดการของจ้าวหงเจ๋อนั้นตอบสนองและรีบแก้สถานการณ์ "ที่แท้เลขาซูก็คือคุณหญิงลู่! เลขาซูเป็นผู้ช่วยที่ดีมากจริงๆ!"

ในเวลานี้จ้าวหงเจ๋อก็มีปฏิกิริยาเช่นกัน เขาไม่ได้มีอาการกระอักกระอ่วนเลยแม้แต่น้อย เขามองมาที่ฉันและยิ้ม "โอ้ ที่แท้ก็คือภรรยาของประธานลู่ ประธานลู่ช่างโชคดีเสียจริง!"

มื้ออาหารครั้งนี้นั้น บรรยากาศไม่เป็นที่พอใจ

ในช่วงเวลาที่กลับ ไม่มีใครกล้ากล่าวคำพูดอะไร เพราะสีหน้าของลู่จือสิงนั้นมืดมนและอึมครึมมาตลอดทาง

หลังจากลงจากรถ ลู่จือสิงก็เรียกฉันเอาไว้ "ซูยุ่น มากับฉัน"

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้หากลู่จือสิงเรียกฉันไปที่ห้องแบบนี้ ฉันจะไม่ไปอย่างแน่นอน แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้คือ ...

ฉันเหลือบมองหยางหมิงหมิง ส่งสัญญาณถึงเธอว่าฉันจะไปกับลู่จือสิง

ห้องของลู่จือสิงอยู่ชั้นบนจากห้องของฉันกับหยางหมิงหมิง หยางหมิงหมิงและหลี่อีหมิงนั้นรู้ดีว่าลู่จือสิงอารมณ์ไม่ดีและทั้งคู่ไม่กล้าขึ้นลิฟต์ไปกับเรา

ภายในลิฟต์จึงมีเพียงฉันและลู่จือสิง ลู่จือสิงไม่กล่าวอะไรเลย ฉันกำลังคิดว่าจะปลอบประโลมเขาอย่างไรและประตูลิฟต์ก็เปิดออก

เขาก้าวเท้าและเดินออกไป ขายาวๆของเขาก้าวเท้าไวมากจนฉันต้องวิ่งเหยาะๆตามเขาไป

"ลู่จือสิง..."

ฉันไล่ตามเขาและในตอนนั้นเขาได้ใช้คีย์การ์ดเปิดประตู ฉันคว้าไว้เพียงความว่างเปล่าและเดินตามเขาเข้าห้องไป

"ลู่จือสิง!"

ฉันเรียกเขาอีกครั้ง ในครั้งนี้เขาหันมามองฉัน "เขาสัมผัสคุณหรือเปล่า?"

ฉันส่ายหน้า "ไม่เลย ในตอนนั้นคุณเองก็อยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ?"

ฉันนั่งข้างๆลู่จือสิงและจ้าวหงเจ๋อนั่งอยู่ข้างๆลู่จือสิงมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะสัมผัสฉัน

เขากล่าวอย่างเย็นชาและเรียกฉันไปหาเขา "มาช่วยฉันถอดเนกไทออก"

ฉันเหลือบมองเขา เขาอาจจะเห็นว่าฉันไม่ขยับเขาจึงเรียกอีกครั้ง "ซูยุ่น?"

ฉันจึงรีบเข้าไปช่วยเขาปลดเนกไท

"คุณอย่าคิดมาก มีคนมากมายจับตามองดู เขาไม่ได้ทำอะไรฉัน"

เขาไม่กล่าวอะไร แต่เอื้อมมือมาฉันเข้าไปไว้ในอ้อมแขนเขา

ฉันเองก็ไม่ได้กล่าวอะไร เพราะรู้ว่าเรื่องแบบนี้ทำให้ผู้ชายรู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก

ผ่านไปหลายนาทีฉันยกมือขึ้นแล้วลูบเขา "ไปอาบน้ำเถอะ"

พรุ่งนี้จะเป็นไฮไลท์ของการมาทำงานนอกสถานที่ในครั้งนี้ ฉันไม่ต้องการให้เรื่องราวของคืนนี้ที่ผ่านไปแล้วมากระทบอารมณ์ของลู่จือสิง

อีกอย่าง ก็แค่ถูกจ้าวหงเจ๋อมองเพียงสองสามครั้ง ไม่ได้มีเรื่องราวใดๆมากระทบ

"คืนนี้อยู่ที่นี่ไหม?"