หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 77

ฉันไม่พอใจเล็กน้อยกับคำพูดของลู่จือสิงและอดไม่ได้ที่จะตีเขา แต่เขาแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจที่ฉันแสดงออก "ทำไม คุณไม่ชอบรองประธานซวี่เหรอ? ไม่ใช่ว่าคุณเป็นเพื่อนกับรองประธานซวี่หรือไง?"

ลู่จือสิงมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้ม แต่มีบางอย่างในคำพูดที่ทำให้ผู้คนรู้สึกอึดอัดใจมาก

ฉันมองไปยังซวี่ชิงหนาน ซวี่ชิงหนานเองก็ไม่ได้สนใจอะไร เขามองมาที่ฉันและลู่จือสิงด้วยรอยยิ้ม "ในตอนบ่ายฉันต้องกลับเมืองAแล้ว ประธานลู่ ซูยุ่น ขอให้พวกคุณสนุก"

ในเวลานี้เพื่อนร่วมงานของซวี่ชิงหนานก็ได้เรียกตัวเขา

ซวี่ชิงหนานหันหน้าไปตอบเพื่อนร่วมงานของเขาแล้วบอกเราว่าเขาต้องขอตัวก่อน

เมื่อนึกถึงความนึกคิดของลู่จือสิงในตอนนี้แล้วนั้น ฉันก็อยากไปซวี่ชิงหนานไปตั้งแต่ตอนนี้ มิฉะนั้นมันจะยิ่งอึดอัดไปมากกว่านี้

"งั้นคุณไปเถอะ ไว้ค่อยคุยกัน"

ลู่จือสิงสบถในลำคอ ฉันจึงเตะเขาเบาๆ

โชคดีที่ซวี่ชิงหนานได้หมุนตัวและเดินจากไปแล้ว เสียงของลู่จือสิงนั้นไม่ได้ดังมากนักฉันคิดว่าเขาอาจไม่ได้ยิน

ทันทีที่ซวี่ชิงหนานจากไป คำพูดที่แดกดันก็ดังมาจากลู่จือสิงในทันที "ไว้ค่อยคุยกัน ซูยุ่น ความสัมพันธ์ของคุณกับรองประธานซวี่ดูเข้ากันดีมากนะ"

เมื่อฉันได้ยินคำพูดที่แปลกๆออกจากปากลู่จือสิงจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง "เวลาก็ยังไม่สาย สู้ไปหาร้านอาหารดีๆสักมื้อไหม?"

ด้วยคำพูดนั้น ฉันขยิบตาให้หยางหมิงหมิงและให้เธอช่วยชีวิตฉัน

หยางหมิงหมิงยังคงเห็นแก่เรื่องที่บาร์เมื่อวันก่อนของเราเธอจึงตกลงตอบรับในทันที "ใช่ใช่ สองวันที่ผ่านมาประธานลู่และผู้จัดการหลี่เครียดมาก ตอนนี้โปรเจ็กต์ได้เสร็จสิ้นแล้ว พวกเราควรไปทานอาหารดีๆสักมื้อ"

ฉันรีบตอบอย่างรวดเร็ว "เดี๋ยวฉันจะค้นหาก่อน บริเวณนี้ร้านอาหารอร่อยๆมีมากมาย"

เมื่อลู่จือสิงเห็นฉันและหยางหมิงหมิงคุยกันอย่างมีความสุขเขาก็เหลือบมองฉันและไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก

ในที่สุดลู่จือสิงก็วางคดีไป ตอนเที่ยงเราไปทานบุฟเฟ่ต์อาหารทะเลระดับไฮเอนด์

ในตอนบ่ายลู่จือสิงและหลี่อีหมิงนั้นมีเรื่องจะคุยกัน ฉันและหยางหมิงหมิงจึงเดินเล่นแถวนั้น

หลังจากรับประทานอาหารค่ำแล้ว พวกเราก็ได้ไปฉลองกันที่บาร์ วันนี้ทุกคนอารมณ์ดีมาก ฉันเองก็ดื่มไวน์ไปไม่น้อย

ในครั้งนี้หยางหมิงหมิงก็เมาอีกเช่นนั้น หลี่อีหมิงก็ดื่มไปไม่น้อย แต่เขาโชคดีมากที่เขาดื่มเหล้าเก่ง

ฉันรู้ว่าระดับแอลกอฮอล์ของฉันนั้นไม่ค่อยดีนัก ฉันจึงไม่ได้ดื่มมาก แต่หน้าฉันแดง

ใบหน้าของลู่จือสิงไม่เปลี่ยนไปและใบหน้าของเขาก็ไม่เปลี่ยนเป็นสีแดง

เมื่อฉันกลับมาที่โรงแรมก็เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว หยางหมิงหมิงไม่ได้อาเจียนในครั้งนี้

ทันทีที่ฉันช่วยเธอห่มผ้าห่ม เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

ฉันคิดไว้ว่าเป็นลู่จือสิง หลังจากที่คิดแล้วฉันก็ไปเปิดประตู

เขาลากฉันออกไปทันทีที่ฉันเปิดประตูฉันกลัวคนเห็นและผลักเขาออก "คุณทำอะไร!"

"คืนนี้ได้หรือเปล่า?"

ฉันเข้าใจในความหมายของเขา คืนนี้ทุกคนดื่มไวน์เยอะมากและเมื่อคืนมีเรื่องเกิดขึ้น ไม่สำคัญหรอกว่าฉันจะนอนห้องเดียวกับเขาหรือไม่อย่างไร

วันนี้ฉันก็มีความสุขเช่นกัน ไม่อยากจะกวนใจเขา ฉันจึงยิ้มและพยักหน้า

วินาทีต่อมา ลู่จือสิงก็อุ้มฉันไว้

ฉันถูกคว้าไว้โดยไม่ทันตั้งตัว อดไม่ได้ที่จะตะโกนร้อง "อ๊า ลู่จือสิง!"

เขาก้มหน้ามองฉัน ในสายตาเขามีแต่รอยยิ้ม ฉันรู้สึกได้ว่าเขามีความสุขมาก

ฉันเองก็ยังมีความสุขมากที่ได้อยู่กับเขาในเวลานี้

ทั้งสองคนอารมณ์ดีมากควบคู่ไปกับการดื่มแอลกอฮอล์ คืนนี้นั้นฉันและลู่จือสิงรู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมาก

เมื่อฉันตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นฉันรู้สึกปวดหลังมาก

เป็นเรื่องยากที่ลู่จือสิงจะตื่นขึ้น ดวงอาทิตย์ตกบนใบหน้าของเขา ในเวลานี้ลู่จือสิงเสียความเฉยเมยไปเยอะมาก ใบหน้าของเขานั้นดูเด็กลงเล็กน้อย

ฉันอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นและไล่ตามคิ้วของเขา ฉันแค่คิดว่าสิ่งต่างๆในโลกนี้ช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าฉันจะมีความสัมพันธ์กับลู่จือสิง

ทันใดนั้นข้อมือก็กระชับขึ้นและลู่จือสิงก็ได้ลืมตาขึ้น