มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 320

พูดพลางหลิวต้าเลี่ยงหันไปด้านข้างแล้วพูดต่อ “แน่นอนว่าถ้านายเลือกข้อสอง ต่อไปอย่าออกมาเดินตอนกลางคืนเด็ดขาด ไม่ใช่สิ รีบกลับไปแอบที่ห้องเถอะ ไม่งั้นตอนเที่ยงคืนอาจตกลงไปในทะเลกลายเป็นอาหารปลาแล้วจะซวย”

หลิวต้าเลี่ยงหัวเราะเสียงดัง เสียงดังก้องน่ารำคาญอยู่ในห้อง มู่เซิ่งได้ยินแล้วขมวดคิ้วเบาๆ อดไม่ได้ที่จะทำให้เขาหุบปาก

หลังจากนั้นมู่เซิ่งก็ทำอย่างนั้น

“พลั่ก!”

มู่เซิ่งเคลื่อนตัวมาด้านหน้า เหมือนนักมวยที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี เอียงตัวอ้อมมาข้างตัวหลิวต้าเลี่ยงแล้วสับศอกใส่ กระแทกตรงคางหลิวต้าเลี่ยงอย่างแม่นยำ หลิวต้าเลี่ยงที่กำลังหัวเราะไม่หยุดชะงักไปทันที กรามโดนโจมตีอย่างแรง เขาหงายหลังล้มลงไป ฟันและเลือดลอยอยู่กลางอากาศ

เดิมทีคางเป็นจุดเปราะบางที่สุดของร่างกายมนุษย์ แม้มู่เซิ่งใช้แรงไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์ แต่โจมตีตรงนี้ตอนหลิวต้าเลี่ยงกำลังหัวเราะอยู่ ก็เพียงพอที่จะทำให้ฟันแตกได้แล้ว!

พวกนักเลงพากันงงไปหมด

พวกเขาคิดไม่ถึงว่าจู่ๆ มู่เซิ่งจะทำร้ายหลิวต้าเลี่ยงในเวลาแบบนี้ รนหาที่ตายหรือไง

“โครม”

เมื่อซัดหมัดออกไป ชายร่างกายกำยำที่น้ำหนักเกือบร้อยโล โดนหมัดของมู่เซิ่งต่อยจนปลิว ร่างกายกำยำลอยอยู่กลางอากาศ จากนั้นกระแทกลงบนพื้นอย่างแรง แม้แต่พื้นยังสั่นสะเทือนอย่างแรง

หลังจากนั้นเสียงร้องโหยหวนเหมือนหมูโดนเชือดดังขึ้นในห้อง

“ให้ตายเถอะ พวกนายจะยืนอยู่ทำไม ไปสู้สิ เอาให้ตายเลย ถ้าตายฉันรับผิดชอบเอง!” หลิวต้าเลี่ยงชี้มู่เซิ่งแล้วแผดเสียงตะโกนออกมาสุดชีวิต

เมื่อพูดคำนี้ออกมา นักเลงคนที่อยู่ใกล้มู่เซิ่งที่สุดรีบพุ่งเข้าไปหามู่เซิ่ง เขากำหมัดซัดเข้าไปที่หน้ามู่เซิ่ง

“ไอ้หนุ่ม นายกล้าทำร้ายพี่เลี่ยงของเรา ครั้งนี้นายแต่แน่!”

นักเลงแผดเสียงโมโหออกมา ความเร็วหมัดไม่ลดลง ใช้แรงซัดหมัดออกไป

ทันใดนั้น

ปัก!

หมัดยังไม่ทันโดนหน้ามู่เซิ่ง ก็โดนฝ่ามือใหญ่จับเอาไว้ นักเลงหรี่ตามองไปทางชายคนนั้น เป็นเหยาเผิงที่อยู่กับมู่เซิ่งตลอดเวลา

ลูกพี่โดนล้อมโจมตี ถึงรู้ว่ามู่เซิ่งสามารถเอาตัวรอดออกมาได้อย่างง่ายดาย แต่เหยาเผิงจะไม่ออกมาช่วยได้ยังไง มู่เซิ่งสามารถจัดการปัญหาตรงหน้าได้ แต่ถ้าเขานิ่งดูดาย นั่นจะเป็นปัญหาทางด้านมารยาท

“เมื่ออยู่ต่อหน้าพี่มู่ พี่เลี่ยงของนายไม่มีค่าอะไรเลย!” เหยาเผิงแสยะยิ้มไม่หยุด

“ไปให้พ้น ไอ้อ้วน นายก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่เหมือนกันใช่ไหม ฉันจะสนองให้นายเอง!” นักเลงคนนั้นตวาดอย่างโมโห ถอยไปด้านหลังสองก้าว ตวาดอย่างโมโหแล้วเหวี่ยงหมัดเสยใส่เหยาเผิง

เหยาเผิงเอียงตัวไปทางข้างหลบหมัดอันดุดันได้ เหมือนคนอ้วนที่คล่องแคล่วว่องไว หลังจากนั้นเขาเตะไปที่ท้องของนักเลงจนนักเลงคนนั้นถอยไปด้านหลังไม่หยุดแล้วกระแทกเข้ากับกำแพง

เหยาเผิงเตะนักเลงคนนั้นจนกลิ้ง สีหน้าเขาได้ใจทันที “ฮ่าๆๆ พวกสวะ วันนี้จะให้พวกนายได้เห็นหมัดสิงอี้ของฉัน!”

“หมัดสิงอี้งั้นเหรอ”

มู่เซิ่งเลิกคิ้วขึ้น เขาเคยเห็นวิชานี้ในตำราทองตำนานเสวียน แต่เพราะพลานุภาพไม่มากพอ เขาจึงไม่ได้เรียน คิดไม่ถึงว่าเหยาเผิงจะรู้วิชาหมัดนี้ด้วย

“ถุย ฉันไม่กลัวหมัดบ้าบออะไรของนายหรอก!”

นักเลงคนนั้นเด้งตัวลุกขึ้นจากพื้น มองนักเลงที่ยืนอยู่ด้านข้าง จากนั้นตบโต๊ะแล้วก่นด่าเสียงดังว่า “เรามีกันหลายคน เข้าไปพร้อมกัน จัดการไอ้อ้วนนี่ให้ตาย”