หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 102

เวนดี้รู้ว่าตัวเองจบเห่ตั้งแต่ที่ฉันเดินเข้าไปในคฤหาสน์แล้ว เธอถึงรีบยัดโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋าของเจนนิเฟอร์

โชคไม่ดีที่เธอหนีจากความผิดนี้ไปได้

“ไม่เป็นไร อย่างน้อยเป้าหมายที่วางไว้ก็สำเร็จลุล่วงได้ด้วยดี”

ท่าทางที่ดูใจเย็นของฉันทำให้ชัคประหลาดใจ พลางถาม “คุณสงสัยเวนดี้มาโดยตลอดเลยเหรอครับ?”

“ประมาณนั้น แต่ฉันไม่มีหลักฐานน่ะสิ”

เราคุยกันไม่นานก่อนจะวางสาย หลังจากนั้นฉันจึงหันกลับมาให้ความสนใจกับเอกสารตรงหน้าแทน ดูจากชื่อแคโรไลน์ ชอว์ ที่อยู่บนปกแฟ้มแล้วก็รู้ได้ทันทีเลยว่าเจ้าของเป็นใคร

ข้างในแฟ้มมีรูปเด็กทารกคนหนึ่งที่เขียนกำกับปีเกิดไว้เมื่อปีหนึ่งเก้าเก้าห้า

แต่ฉันเกิดปีหนึ่งเก้าเก้าหก และกำลังจะอายุยี่สิบสามในปีนี้

ทว่าแคโรไลน์ ชอว์ ที่อยู่ในเอกสารควรจะอายุยี่สิบสี่

ความรู้สึกอึดอัดบางอย่างกำลังคืบคลานเข้ามาในใจของฉัน

ทันใดนั้น ฉันก็เข้าใจสิ่งที่เกวนต้องการจะทำได้ในทันที!

แคโรรีบส่งข้อความหาเลขาให้ลบข้อมูลส่วนตัวของตัวเองออกทั้งหมด ชัคไม่ซักไซร้อะไรกลับ เขาเพียงแค่รับคำสั่งและทำตามทันที แต่ลึก ๆ แล้วฉันกลับยังรู้สึกแย่

ฉันรู้ว่าวิธีนี้ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา

ฉันรู้สึกว่าตัวเองคือแคโรไลน์ ชอว์ ตัวปลอม

เพราะแคโรไลน์ ชอว์ ตัวจริงควรจะมีอายุยี่สิบสี่ในปีนี้

ถ้านี่เป็นเรื่องจริง แสดงว่าคุณพ่อคุณแม่ของฉันก็เป็นแค่ครอบครัวปลอม ๆ งั้นเหรอ?

ฉันยอมรับไม่ได้ แต่ตระกูลชอว์ตอนนี้ไม่มีทายาทหรือผู้สูงอายุที่พอจะรู้เรื่องนี้เลยซักคน

ทว่า มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถช่วยเธอได้ตอนนี้ นั่นคือ แอนดรู ชอว์

ฉันพยายามค้นหาเบอร์ติดต่อของแอนดรู ที่ไม่ได้ติดต่อหากันเลยหลายปี

เบอร์ล่าสุดที่มีอยู่ตอนนี้ก็ไม่แน่ใจด้วยซ้ำส่าเขายังจะใช้เบอร์นี้อยู่หรือเปล่า แคโรลังเลเล็กน้อยก่อนจะกดโทรออก

มือเรียวยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูระหว่างรอสัณญาณ พลันเสียงแปร่ง ๆ ก็ดังขึ้นจากปลายสาย “แคโรไลน์ เธอโทรมาหาฉันทำไมเนี่ย? คิดว่าเราสนิทกันหรือไง?”

ตั้งแต่เด็กแล้วที่เขามักจะแสดงท่าทีเย็นชาใส่ฉันเสมอ แอนดรูไม่ได้มีเจนตนาจะทะเลาะกับฉัน แต่มันคงกลายเป็นคาแรคเตอร์ของเขาไปแล้ว

ฉันเมินเฉยต่อคำพูดของเขา ก่อนจะถาม “ช่วงนี้นายเป็นยังไงบ้าง? มีเงินพอใช้หรือเปล่า?”

“อย่ายุ่งน่า ถึงไม่เงินฉันก็ไม่ขอเธอหรอก”

ฉันเลือกที่จะไม่โต้เถียงอะไรออกไป

แอนดรูเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิด เขาไม่เคยสนใจเรื่องเงิน ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ออกจากบ้านไปโดยไม่ติดต่ออะไรกลับมาเป็นชาติแบบนี้

หรือเพราะกลัวว่ากลับมาจะเจอแต่เรื่องเงินทองไม่จบไม่สิ้นก็ไม่รู้

ทว่าสำหรับฉันแล้ว ยังไงเขาก็เป็นคนของตระกูลชอว์ไม่เปลี่ยนแปลง

ถ้าเขาต้องการเงิน ฉันก็สามารถยกเงินจำนวนนับไม่ถ้วนให้เขาใช้เลี้ยงตัวเองได้จนตาย แต่เขากลับไม่ต้องการมันและเลือกที่จะออกไปใช้ชีวิตข้างถนนแทน

จนถึงตอนนี้ ฉันก็ยังไม่เข้าใจการกระทำของเขาอยู่ดี

“แอนดรู ฉันอยากคุยกับนาย” ฉันพูด

แอนดรูส่งเสียงฮึดฮัดพลางตอบ “แล้วเราจะคุยเรื่องอะไรอีก?”

คำพูดของยังเต็มไปด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

ฉันขมวดคิ้วก่อนเอ่ยถาม “นายเกลียดตระกูลชอว์มากเลยหรือไง?”

แอนดรูไม่ตอบแต่ถามฉันกลับ “เธอคิดว่าฉันว่างเหรอ?”

“แอนดรู ฉันคิดว่าฉันไม่ใช่แคโรไลน์ ชอว์”

ปลายสายเงียบลงทันทีเมื่อฉันพูดแบบนั้นออกไป

เขาคงจะรู้สินะว่าฉันหมายถึงเรื่องอะไร

ฉันจึงถามต่อ “เรามาเจอกันได้ไหม?”

“ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยว่าง ไว้ว่างแล้วฉันจะบอกแล้วกัน”

แอนดรูวางสายไปทันทีหลังพูดจบ คนที่รู้เรื่องนี้คงทีแค่ฉันกับแอนดรูเท่านั้น ฉันกล้าที่จะบอกเขา ไม่ใช่เพราะเขาคือคนที่น่าไว้ใจที่สุด

แต่เพราะไม่ใช่คนโลภ เขาจะไม่ทำตัวเหมือนเกวน ที่พยายามทำลายฉันทุกวิถีทางด้วยข้อมูลบ้า ๆ พวกนี้

แคโรสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะผ่อนออกมาเพื่อลดความตึงเครียด ฉันควรจะหยุดคิดแล้วกินยาซะ ทว่ากลางดึกคืนนั้น ฉันกลับได้รับสายจากลอเรน น้ำเสียงของเธอที่ส่งมานั้นเจือความเจ็บปวด “พี่แคโรไลน์ ฉันอยากเจอพี่”

แต่ฉันไม่คิดว่าเราจะสนิทกันจนถึงขั้นที่ฉันต้องออกไปหาเธอดึกดื่นแบบนี้

ฉันอยากจะปฏิเสธ แต่พอคิดว่าเธอเป็นน้องสาวของดิกสัน มันคงแย่มากถ้าฉันเพิกเฉยใส่เธอ ร่างเล็กถอนหายใจพลางเอ่ย “เธออยู่ไหน? เดี๋ยวฉันจะออกไปหา”

“ฉันอยู่ที่ชายหาด รอก่อน ฉันจะส่งโลเคชั่นไปให้นะ”

ฉันฟังเสียงของเธอ ก่อนจะเบยสายตาไปยังทิวทัศน์นอกหน้าต่าง ดูเหมือนว่าคืนนี้ฝนกำลังจะตกในเมืองอู๋อีกแล้ว

การไปนั่งที่หาดตอนนี้ไม่ใช่ตัวเลือกที่ดูฉลาดซักเท่าไหร่ ทว่าเมื่อฉันตกลงจะไปแล้ว ฉันก็ต้องไป มือเรียวคว้ากุญแจรถพร้อมปรับแผนที่หน้าจอให้ตรงกับที่ลอเรนส่งมา ฝนเริ่มตกปรอย ๆ เมื่อฉันขับรถออกมา

เมื่อถึงที่หมายก็พบกับลอเรนที่ยืนเปียกโชกไปทั้งตัว ฉันรีบกดปลดล็อกประตูรถเพื่อให้เธอขึ้นมา ลอเรนรีบถอดแจ็คเก็ตออกพลันเอ่ยอย่างดีใจ “ขอบคุณนะคะพี่แคโร”

ทว่าฉันยังคงสงสัย “เธอออกมาทำอะไรที่นี่คนเดียว?”

“ฉันรู้สึกเศร้ามาก ๆ เลยอยากออกมาเจอพี่”

แม่ของเธอกำลังจะเข้ารับการผ่าตัดภายในสองวันนี้ อันที่จริงแล้วลอเรนควรจะอยู่ที่หนานจิงเพื่อคอยดูแลคุณแม่ของเธอ ทว่าตอนนี้เธอกลับอยู่ที่เมืองอู๋ ต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ เธอถึงหนีมาที่นี่

แต่นอกจากแลนซ์แล้ว คงไม่มีอะไรที่ทำให้เธอเศร้าแบบนี้ได้อีก

แคโรใช้เวลาคิดอยู่นาน ก่อนจะถามออกไป “เป็นเพราะเรื่องความสัมพันธ์หรือเปล่า?”