หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 103

ฉันไม่ได้ถามลอเรน กรีน ว่าสาเหตุนั้นมาจากแลนซ์ เกร็ก หรือเปล่า

เพราะลอเรนยังคงคิดเสมอว่าความรู้สึกของเธอที่มีต่อแลนซ์นั่นล้วนเป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถบอกออกไปได้ และในขณะเดียวกันเธอก็รู้ว่าตอนนั้นแลนซ์ก็มีใจให้ฉัน

ตามหลักแล้วก็ไม่แปลกที่เจอจะมองว่าฉันเป็นศัตรู

ฉันบอกไม่ได้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกอย่างไร หรือคิดอย่างไรกับฉัน รวมทั้งไม่เข้าใจด้วยว่าเธอโทรหาฉันเพื่อขอเจอทำไม

ลอเรนพยักหน้ายอมรับโดยตรง “ใช่ค่ะ มันเกี่ยวกับความสัมพันธ์นั้นแหละ หรืออาจจะเรียกว่ารักที่ไม่สมหวังก็ได้”

ถ้าเป็นแต่ก่อนฉันอาจจะถามเธอว่าผู้ชายที่เธอรักเป็นคนแบบไหน ทว่าเมื่อฉันรู้ว่าคนคนนั้นคือแลนซ์ ทำให้ฉันไม่อยากจะถามอะไรอีก

แคโรถอนหายใจก่อนเอ่ย “ความรักก็เป็นเรื่องยากเหมือนกันนะ ฉันไม่รู้ว่าจะปลอบเธอยังไงดี แต่หยิบผ้าห่มด้านหลังมาห่มไว้ให้ตัวอุ่นก่อนเถอะ”

เมื่อลอเรนสัมผัสได้ว่าฉันพยายามเว้นระยะห่างกับเธอ อีกฝ่ายก็เม้มริมฝีปากแน่นพลันเงียบลงทันตา แขนเรียวไม่แม้แต่จะเอื้อมไปหยิบผ้าห่มด้านหลัง

หากมองตามความสัมพันธ์ของฉันกับดิกสัน เกร็ก ไม่ว่ายังไงฉันก็ยังเป็นพี่สะใภ้ของเธออยู่วันยังค่ำ ยากที่จะอธิบายว่าฉันก็รู้สึกไม่ดีที่เห็นเธอเศร้า แต่ฉันก็ช่วยอะไรเธอไปมากกว่านี้ไม่ได้เหมือนกัน

แค่พูดให้เธอรู้สึกดีขึ้นยังทำไม่ได้เลย

สภาพของเธอตอนนี้ทำให้ฉันเหนื่อยใจ

แคโรตัดสินใจเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มด้านหลัง พลางยื่นมันไปให้หญิงสาวข้างตัว เมื่อเห็นฉันยื่นให้ ลอเรนก็คว้าหมับเอาผ้าห่มเข้าไปห่มคลุมทันที พลันเอ่ยออกมาแผ่วเบา “แคโรไลน์ ฉันอิจฉาเธอชะมัด”

ดูเหมือนว่าที่เธอเรียกฉันออกมาคงเป็นเพราะอยากจะคุยเรื่องแลนซ์สินะ

มือเรียวกดปุ่มสตาร์ทรถพร้อมถาม “เธอหมายความว่ายังไง? ดูสภาพฉันสิ ป่วยออดแอด มีลูกก็ไม่ได้ เธอไม่รู้หรอกว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนลอเรน”

“ยังไงฉันก็ยังอิจฉาเธออยู่ดี”

เธออิจฉาเพียงเพราะแลนซ์ชอบฉันเหรอ?

ฉันเลือกจะแกล้งโง่พลันตอบ “ฉันก็อิจฉาเธอเหมือนกัน”

ฝนเริ่มตกหนักขึ้นและทำให้ทัศนวิสัยในการมองเห็นแย่ลง แคโรจำเป็นต้องจอดรถไว้ข้างทางพลางใส่เบรกมือ

“รอให้ฝนซาก่อนก็แล้วกัน” ฉันบอก

ลอเรนพยักหน้าตอบกลับแล้วไม่พูดอะไรอีก บรรยากาศน่าอึดอักเกิดขึ้นในรถโดยปราศจากคำพูดใดใด ฉันไม่สบายใจที่ต้องอยู่แบบนี้กับเธอ

ปรายนิ้วสวยไล่ไปตามพวงมาลัยรถ พลันเหลือบสายตาไปยังเม็ดฝนด้านหน้าที่กำลังไหลลงตามแรงโน้มถ่วง ทว่าไม่นานเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ทำลายความเงียบระหว่างเรา

ดิกสันโทรมา

ฉันกดรับทั้ง ๆ ที่ลอเรนมองอยู่ เสียงเข้มเล็ดลอดออกมาด้านนอก “แคโร คุณอยู่ที่ไหน?”

“ฉันอยู่กับลอเรน” ฉันตอบ “ฝนตกหนักมากทำให้ต้องจอดรถชั่วคราว เดี๋ยวซักพักฉันจะกลับไป”

“โอเค ขับรถระวังด้วย”

ฉันกดวางสาย ก่อนที่ลอเรนจะยอมพูดออกมาในที่สุด “ฉันอิจฉาที่พี่ชายทั้งสองชอบเธอมากขนาดนี้ พวกเขาเป็นห่วงเธอ อย่างกับว่าจะรักเธอจนวันตายอย่างนั้นแหละ”

ฉันยิ้มฝืด “ฉันรู้แล้วว่าเธอเป็นอะไร แต่มันไม่ได้มีอะไรระหว่างฉันกับแลนซ์เลย…”

ฉันเคยตามแลนซ์เพียงไม่กี่เดือนในช่วงเก้าปีที่ผ่านมา มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากนั้นเลย ที่ฉันไม่อยากพูดถึงเขาเพราะยังสับสนเกี่ยวกับความรู้สึกของตัวเองกับความทางจำในตอนนั้น ซึ่งไม่เกี่ยวกับความรักที่เกิดขึ้นในตอนนี้

ฉันเลือกดิกสัน เกร็ก และจะสื่อสัตย์ต่อชายคนนี้คนเดียวแม้ว่าตัวเองจะอยู่ได้อีกไม่นาน

“ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้เลือกแลนซ์ แต่เขายังคงคิดเรื่องของเธออยู่ตลอดเวลา” ดวงตาของลอเรนแดงก่ำและรื่นน้ำตา “ฉันคิดภาพผู้ชายเย็นยาแบบเขาตอนตกหลุมรักไม่ออกเลย เพราะฉันไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้น ฉันทุ่มเทให้เขามาตลอดสิบปี แต่เขาไม่เคยคิดจริงจังเลยซักครั้ง”