หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 121

ฉันไม่เคยหวังว่าแลนซ์จะโทรมาตอนนี้ และไม่คิดด้วยว่าเขาจะถามว่าฉันอยู่ที่ไหน...

หรือเขารู้ว่าฉันทะเลาะกับดิกสัน?

มือเรียวยกขึ้นเช็ดน้ำตาพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง ทว่าก่อนที่จะได้ตอบคำถาม อีกฝ่ายก็พูดอธิบายออกมาเสียก่อน “ดิกสันบอกลอเรนแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น และเมื่อกี้ลอเรนก็บอกผม...”

แลนซ์เงียบไปซักพักเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของฉัน พลางถาม “คุณร้องไห้เหรอ?”

ฉันกดตัดสายทันทีที่เขาพูด ก่อนจะรีบลุกขึ้นเดินกลับไปที่รถของตัวเอง ตอนแรกตั้งใจว่าจะกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลชอว์ แต่ตอนนี้ที่นั่นยังเต็มไปด้วยความทรงจำระหว่างแลนซ์กับฉันเมื่อสองวันก่อน

ฉันรู้สึกแย่มาก ๆ พลันเสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นอีก

มันมาจากแลนซ์

ในตอนที่ฉันต้องการเขามากที่สุด แม้ว่าจะโดนตัดสาย เขาก็ยังโทรเข้ามาเรื่อย ๆ

ความอบอุ่นแบบนี้ รวมทั้งความมีไมตรีจิตแบบนี้คือสิ่งที่ขาดหายและรอการเติมเต็ม แม้ว่าฉันอยากจะตอบรับความรู้สึกที่เขาส่งมอบให้ขนาดไหน ทว่าในใจลึก ๆ แล้วกลับรู้ว่าไม่ควรข้องเกี่ยวกันอีก

เพราะฉันทำให้เขาเป็นเหมือนตัวสำรอง

นอกจากนี้ ลอเรนยัง...

ฉันเข้าใจถึงขอบเขตของเราทุกคนดี

แคโรไม่ได้กดรับสาย ร่างเล็กเอนตัวไปกับพวงมาลัยรถอย่างอ่อนแรง และรู้สึกว่าการไม่รับสายของแลนซ์นั้นเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว

ฉันถอยใจอย่างคิดขัด เมื่อรู้ว่าร่างกายกำลังแย่จึงรีบหยิบยาต้านมะเร็งขึ้นมากินทันที ใช้เวลาพักใหญ่กว่าจะดีขึ้น

นัยน์ตาบอบช้ำค่อย ๆ ปิดลงเพื่อรวบรวมสมาธิ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานมากแค่ไหน จนกระทั่งมีแสงสว่างส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างของรถ กว่าจะตั้งสติได้ก็เมื่อเห็นแสงอาทิตย์ของเช้าวันใหม่สาดส่องเข้ามาเต็ม ๆ ตัวรถ

ฉันกดเลื่อนกระจกรถลง ก่อนจะชักงักนิ่งค้างไปทั้งตัวเมื่อเห็นชายที่ยื่นอยู่ตรงแยกด้านหน้า

แม้ว่าเขาจะหน้าตาเหมือนดิกสัน แต่ฉันแยกความแตกต่างระหว่างสองพี่น้องนี้ออก นั่นเพราะว่าถึงแลนซ์จะดูเย็นชาแต่มีออร่าความอบอุ่นแผ่ออกมามากกว่า ทำให้คนรอบตัวรู้สึกสบายใจเมื่ออยู่ใกล้

แต่เขามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?

นอกจากนี้ยังจ้องมองมาตลอดเวลาอีกต่างหาก

แคโรยังคงนั่งนิ่งไม่รู้จะทำตัวอย่างไร ทว่าแลนซ์กลับเดินเข้ามาใกล้รถมากขึ้นก่อนเอ่ยถาม “คุณหิวไหม?”

ฉันเม้มปากแน่น “นิดหน่อย”

พูดตรง ๆ เลยว่าฉันไม่ได้อ่อยเขา

เพราะฉันตัดสินใจเลือกดิกสันแล้วเมื่อไม่กี่วันก่อน

ดังนั้นฉันถึงพยายามอยู่ห่างจากแลนซ์ให้ได้มากที่สุด

แต่กลับไม่รู้เลยว่าคนที่ควรห่างที่สุดกลับเป็นคนที่หาฉันเจอและควรลอบมองสังเกตอยู่ห่าง ๆ จากตัวด้านนอกตัวรถ

ถ้าจะบอกว่าไม่หวั่นไหวก็คงจะโกหกเกินไป

เพราะการมีอยู่ของเขาคือเรื่องที่พิเศษสำหรับฉันมาโดยตลอด

หญิงสาวก้าวเท้าออกมาจากรถ พลันถาม “คุณมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ตั้งแต่เมื่อคืน หลังจากที่คุณฟุบหลับไป”

แย่ที่สุด นั่นมันนานมากหลังจากที่หลับไปจนตื่นขึ้นมาเจอแสงแรกของเมืองอู๋ในตอนเช้า

“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่?”

พลันในตาของร่างสูงก็วาววับขึ้นจนฉันเห็นเงาสะท้อนของตัวเองในดวงตาคู่นั้น แคโรเบนสายตาหลบ ก่อนที่เสียงทุ้มจะพูดออกมา “ผมใช้ข้อมูลนิดหน่อย และมันก็ง่ายมาในการตามหาใครบสงคน... แคโร ผมไม่ใช่พวกอ่อนแออย่างที่คุณคิดหรอกนะ”

“คุณ...”

“และก็ไม่ใช่คนที่ดีแต่เล่นเปียโนไปวัน ๆ ด้วย”