หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 122

“แลนซ์ หลายปีที่ผ่านมาคุณไปทำอะไรมากันแน่?”

ฉันพยายามควบคุมเสียงของตัวเองให้ปกติ พยายามถามเกี่ยวกับเรื่องอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ดิกสัน ราวกับว่าเมื่อวานนี้ไม่มีอะไรเกิด และโชคดีที่คนตรงหน้าก็ไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนเหมือนกัน

ฉันรู้ว่าเขาพยายามเข้าใจความรู้สึกของฉัน

“ก็เที่ยวรอบโลก ทำความรู้จักกับคนรวย ชื่อเสียง และอำนาจ”

และนี่คือคำตอบของแลนซ์

ขาเรียวสาวเท้าเดินเข้าไปหยุดยืนตรงหน้าชายหนุ่ม เขาหันข้างเป็นเชิงเปิดทางให้ฉันได้เดินผ่านไป ฉันเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนถาม “คุณอยากทานอะไร? เดี๋ยวฉันเลี้ยงคุณเอง”

เราสองคนกลับมาอยู่ในสถานการณ์แบบเดียวกันกับเมื่อวานอีกครั้ง

คนแปลกหน้าที่คุณเคย

แต่ยังคงไว้ซึ่งระยะห่างเสมอ

แลนซ์เดินนำไปยังร้านอาหารใกล้ ๆ ร่างสูงหันไปสั่งโจ๊กให้ฉัน และในระหว่างที่รอพ่อครัวทำโจ๊กให้เรา ฉันก็ถามเขาอีกครั้ง “อาการของแม่คุณเป็นยังไงบ้าง? เมื่อวานฉันเห็นพ่อคุณเดินทางไปที่หนานจิง”

เสียงเนือย ๆ นั่นตอบกลับ “ยังไงดี แม่พึ่งผ่าตัดไปเมื่อคืน ตอนก็ทำได้แค่รอดูการฟื้นตัว แต่คิดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไร”

“แล้วทำไมคุณถึงไม่กลับไปหนานจิง?”

ถามออกไปอย่างไม่รู้จะถามอะไร

แลนซ์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบออกมาอย่างไม่จริงจังนัก “ผมกับพ่อไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ ตั้งแต่เด็กแล้วที่เป็นแบบนี้ ทำให้เราไม่ค่อยสนิทกัน ครั้งนี้ผมเลยไม่กลับไปหนานจิงเพราะไม่อยสกทำให้แม่รู้สึกกระอักกระอ่วน”

ฉันมุ่นคิ้วสงสัย “แม่คุณจะรู้สึกแบบนั้นทำไม? หรือว่าคุณมักจะทะเลาะเวลาอยู่กับพ่อสองคน?”

แลนซ์ส่ายหัวเบา ๆ “คิดว่าผมเป็นพวกชอบมีเรื่องเหรอ?”

คนตรงหน้าเลิกคิ้วขึ้นพลางเอ่ย “พ่อไม่ชอบผม ไม่ว่าอะไรก็จะโยนให้เป็นความผิดผมตลอด ทางทีดีคือเราไม่ควรเจอกันดีกว่า”

แต่ฉันว่าท่านประธานเกร็กไม่น่าจะเป็นคนที่มีนิสัยเด็กโทษลูกชายตัวเองแบบนั้นหรอก จริงไหม?