หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 122

“แลนซ์ หลายปีที่ผ่านมาคุณไปทำอะไรมากันแน่?”

ฉันพยายามควบคุมเสียงของตัวเองให้ปกติ พยายามถามเกี่ยวกับเรื่องอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ดิกสัน ราวกับว่าเมื่อวานนี้ไม่มีอะไรเกิด และโชคดีที่คนตรงหน้าก็ไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนเหมือนกัน

ฉันรู้ว่าเขาพยายามเข้าใจความรู้สึกของฉัน

“ก็เที่ยวรอบโลก ทำความรู้จักกับคนรวย ชื่อเสียง และอำนาจ”

และนี่คือคำตอบของแลนซ์

ขาเรียวสาวเท้าเดินเข้าไปหยุดยืนตรงหน้าชายหนุ่ม เขาหันข้างเป็นเชิงเปิดทางให้ฉันได้เดินผ่านไป ฉันเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนถาม “คุณอยากทานอะไร? เดี๋ยวฉันเลี้ยงคุณเอง”

เราสองคนกลับมาอยู่ในสถานการณ์แบบเดียวกันกับเมื่อวานอีกครั้ง

คนแปลกหน้าที่คุณเคย

แต่ยังคงไว้ซึ่งระยะห่างเสมอ

แลนซ์เดินนำไปยังร้านอาหารใกล้ ๆ ร่างสูงหันไปสั่งโจ๊กให้ฉัน และในระหว่างที่รอพ่อครัวทำโจ๊กให้เรา ฉันก็ถามเขาอีกครั้ง “อาการของแม่คุณเป็นยังไงบ้าง? เมื่อวานฉันเห็นพ่อคุณเดินทางไปที่หนานจิง”

เสียงเนือย ๆ นั่นตอบกลับ “ยังไงดี แม่พึ่งผ่าตัดไปเมื่อคืน ตอนก็ทำได้แค่รอดูการฟื้นตัว แต่คิดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไร”

“แล้วทำไมคุณถึงไม่กลับไปหนานจิง?”

ถามออกไปอย่างไม่รู้จะถามอะไร

แลนซ์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบออกมาอย่างไม่จริงจังนัก “ผมกับพ่อไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ ตั้งแต่เด็กแล้วที่เป็นแบบนี้ ทำให้เราไม่ค่อยสนิทกัน ครั้งนี้ผมเลยไม่กลับไปหนานจิงเพราะไม่อยสกทำให้แม่รู้สึกกระอักกระอ่วน”

ฉันมุ่นคิ้วสงสัย “แม่คุณจะรู้สึกแบบนั้นทำไม? หรือว่าคุณมักจะทะเลาะเวลาอยู่กับพ่อสองคน?”

แลนซ์ส่ายหัวเบา ๆ “คิดว่าผมเป็นพวกชอบมีเรื่องเหรอ?”

คนตรงหน้าเลิกคิ้วขึ้นพลางเอ่ย “พ่อไม่ชอบผม ไม่ว่าอะไรก็จะโยนให้เป็นความผิดผมตลอด ทางทีดีคือเราไม่ควรเจอกันดีกว่า”

แต่ฉันว่าท่านประธานเกร็กไม่น่าจะเป็นคนที่มีนิสัยเด็กโทษลูกชายตัวเองแบบนั้นหรอก จริงไหม?

แต่ถึงจะคิดแบบนั้น ฉันก็ไม่มีสิทธิ์ตัดสินเหตุการณ์หรือความสัมพันธ์ของพวกเขาอยู่ดี

แต่ความจริงแล้ว ฉันรู้ว่าเขาปกปิดเรื่องที่เมื่อคืนตัวเองกลับไปที่หนานจริงแล้วยืนรออยู่ด้านนอกห้องผ่าตัดของคนเป็นแม่ เขารีบกลับไปทันทีเมื่อได้รับสายจากลอเรน

เราทั้งคู่ต่างเป็นพวกเก็บความลับเก่ง แคโรไม่รู้จะชวนอีกฝ่ายคุยเรื่องอะไรต่อ ทว่าโชคดีที่อาหารที่สั่งไปมาเสริฟ์พอดี ทำให้บทสนทนาของเราจบลงเพียงเท่านั้น

แลนซ์ทานเร็วมาก มือหนาวางตะเกียบลงหลังจากทานไปได้ไม่กี่คำ

ฉันถามสงสัย “คุณอิ่มแล้วเหรอ?”

เขายิ้มตอบ “ผมไม่ค่อยหิวเท่าไหร่”

“อ่อ” ฉันตอบปัดพลันก้มหนาทานมื้อเช้าต่อ ทว่าจู่ ๆ คนตรงหน้ากลับถามขึ้น “แคโรไลน์ คุณไม่มีความสุขกับเขาใช่ไหม?”

เขารู้ว่าฉันไม่มีความสุข...

แคโรเงยหน้าจากชามโจ๊กพลางสบตากลับ “มีใครบอกอะไรกับคุณหรือไง?”

แลนซ์ส่ายหน้าอีกครั้ง “เปล่า”

ฉันเม้มปากและไม่พูดอะไร แลนซ์เอื้อมมือมาทำท่าจะคว้ามือของฉันไปจับ แต่พอเขาเห็นว่าฉันรู้ตัวและขยับมือหนี มือหนาข้างนั่นจึงหยุดการกระทำลง

มือขาว ๆ ยังคงลอยค้างกลางอากาศ ทว่าท้ายที่สุดเขาก็ดึงมันกลับไปวางไปข้างตัว แลนซ์เข้าใจขอบเขตของเราดี และไม่อยากจะทำให้ฉันลำบากใจ เขาไม่ทำให้ตัวเองเป็นคนเห็นแก่ได้

ร่างสูงเอ่ย “ตอนที่คุณยังเด็ก คุณเป็นเด็กผู้หญิงที่มีความอดทนพร้อมรับมือกับสิ่งต่าง ๆ ในปีที่เราเจอกัน คุณน่าจะราว ๆ สิบสี่ได้ ใช่ไหม? ตอนนั้นคุณยังเด็ก และชอบตามติดผมแจ ผมรู้ว่าคุณคิดอะไร...และไม่ได้ห้ามคุณด้วย ที่ผมไม่กล้าห้ามคุณนั่นเป็นเพราะผมคิดว่าเด็กคนนี้กำลังเสียใจ เธอคงจะสูญเสียสิ่งล้ำค่าทางจิตใจไปแน่ ๆ จนกระทั่ง...”

แลนซ์ชะงักไปนิด ก่อนที่เสียงทุ้มนุ่มราวกับฝนในเดือนสามจะดังขึ้นอีกครั้ง “จนกระทั่งคุณขอให้ผมเล่นเพลงถนนแห่งสายลมให้ฟัง”

ฉันไม่เคยได้ยินแลนซ์พูดเยอะขนาดนี้มาก่อน และไม่เคยได้ยินเขาอธิบายรายละเอียดของเรื่องในอดีตให้ฟังเลยซักครั้ง

ฉันคิดว่าเขาจะลืมมันไปแล้ว ทว่าตอนนี้...

มือเรียวกำตะเกียบไว้แน่น รอยกรีดลึกที่อยู่ในใจเริ่มแผ่ลึกลงไปอีก ความเจ็บปวดที่เคยปิดตายเริ่มถูกกระตุ้นขึ้นมา

“เพลงนั้นเป็นเพลงที่เศร้ามาก และนั่นทำให้ผมเดาความรู้สึกของคุณได้ วันต่อมาผมถึงเล่นเพลงนั้น” แลนซ์เลิกคิ้วขึ้นพลางต้องมาเข้ามาในตาของฉัน “ถนนแห่งสายลม อันที่จริงแล้ว ลมมันก็แค่พัดผ่านมา พัดผ่านซักพักก็หายไป แต่มันพัดเอาใบไม้ที่ล่วงหล่นไปกับมันด้วย มันเปรียบเสมือนหัวใจที่แคร์ความรู้สึกของเด็กสาวคนหนึ่ง... แคโรไลน์ คนที่ไม่อยากเห็นคุณเสียใจมากที่สุด คือผม”