สรุปเนื้อหา บทที่ 125 – หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ โดย ถงเก่อ
บท บทที่ 125 ของ หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ ในหมวดนิยายโรแมนติก เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย ถงเก่อ อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
แคโรขมวดคิ้ว “คุณจะออกทางหน้าต่างเหรอ?”
ร่างสูงเงียบก่อนจะหันกลับมามองหน้าฉัน
“แผลเป็นนั่นโคตรน่าเกลียดเลย”
ฉันอึ้งกับคำพูดของเขา
ฉันลบเครื่องสำอางออกตั้งแต่ตอนที่มาถึงเกสเฮ้าส์ ฉันรู้ว่าแผลเป็นนี่น่าเกลียดขนาดไหน แต่ไม่คิดว่าประโยคนี้จะตรงมาจากคนแปลกหน้าที่ตัวเองพึ่งช่วยชีวิตไปเมื่อครู่
ริมฝีปากบางเม้มแน่นปนครุ่นคิด
ทว่าอีกฝ่ายกลับถามขัดเสียก่อน “เธอชื่ออะไร?”
เสียงนั่นยังคงทุ้มต่ำและแหบพร่า
ถึงเราจะคุณกันได้ปกติ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉันควรจะบอกถึงชื่อเสียงเรียงนามของตัวเอง แต่ในเมื่อเขาถามออกมาแบบนี้ ฉันก็ควรจะพูดอะไรซักอย่างเพื่อลดความอึดอัด “แคลลี่ ชอว์” ฉันโกหก
เขาขมวดคิ้วเชิงสงสัยแต่ไม่ได้พูดอะไร
เราสองคนเบนสายตาไปยังแม่น้ำที่ไหลเอื่อย ๆ ด้านนอกนั่น พลางคิดว่าเขาต้องโง่มากแน่ ๆ ถ้าคิดจะโดดหน้าต่างลงน้ำเพื่อหนี พลันเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
ร่างสูงก้าวขาปีนขึ้นขอบหน้าต่างด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด “ถ้าเธอไม่หนี พวกมันฆ่าเธอแน่”
ฉันถามกลับอย่างไม่เข้าใจ “ใครนะ?”
เสียงเข้มย้ำกลับทันควัน “ก็คนที่อยากฆ่าฉันไง”
“คุณจะบอกว่าคนเคาะเมื่อกี้เป็นหนึ่งในพวกมันงั้นเหรอ?”
“ใช่ พวกมันรู้แล้วว่าฉันอยู่ที่นี่”
‘แล้วการที่เขาโดนตามล่ามันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ?’
ฉันบอกปัด “ฉันไม่หนีไปกับคุณหรอก”
ทว่าทันทีที่พูดจบ กลับมีใครบางคนพังประตูเข้ามา พร้อมถือมีดพุ่งเข้าใส่เราทั้งคู่อย่างรวดเร็ว!
แคโรทำอะไรไม่ถูก เธอไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เลยนะ
ร่างสูงดึงแขนฉันให้กระโดดลงมาจากหน้าพร้อมกัน ทว่าก็ไม่พ้นรัศมีของคมมีดที่กวัดแกว่งมา หัวไหล่ของฉันโดนบาดเป็นแผล
ฉันกลั้นความเจ็บปวดไว้ในขณะที่หล่นลงไปในแม่น้ำ
เพราะการดึงทึ่ไม่ทันได้ตั้งตัวของเขาทำให้ฉันลืมกลั้นหายจนสำลักน้ำ สายน้ำที่เอื่อยแต่ไหลตลอดนั้นทำให้ยากต่อการดำผุด ฉันพยายามเงยหน้าขึ้นเหนือน้ำเพื่อรับอากาศ แต่กลับโดนแรงฉุดดึงลงไปใต้น้ำอีกครั้ง
อากาศที่เริ่มน้อยนิดทำให้รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะตาย แต่ใบหน้าของคนที่ลอยเข้ามาในจิตใต้สำนึกก็ยังคงเป็นชายคนนั้น ดิกสัน เกร็ก คนเดิม
ถ้าฉันรอดไปได้ สัญญาเลยว่าไม่ยอมกลับไปเจอคนแบบนั้นอีกแล้ว
และก็จะไม่ยกโทษให้อีกเป็นครั้งที่สอง
ร่างกายของฉันเริ่มคลายตัวเองและค่อย ๆ จมลงไปในแม่น้ำ พลันรอบเอวกลับถูกรั้งไว้ด้วยมือหนาของใครบางคน รวมทั้งริมฝีปากที่ถูกทาบทับลงมา
สัมผัสนั้นเต็มไปด้วยความเยือกเย็น
ทว่ามันช่วยให้ฉันรอดตาย
ไม่นานศีรษะก็โผล่พ้นน้ำขึ้นมา
ฉันหอยหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่ม
ร่างบางพิงศรีษะของตัวเองไว้บนไหล่แกร่งของอีกฝ่ายก่อนพึงพำ “คุณเป็นใครกันแน่?”
สติที่หลงเหลืออยู่น้อยนิดค่อย ๆ เลือนลางลงจนภาพตรงหน้ามืดดับไป
เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งกลับพบว่าตัวเองอยู่บนเตียงในห้องนอนที่ไหนซักแห่ง
มือเรียวเลิกผ้านวมผืนหนาออกพลางมองดูเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ที่อยู่บนร่างกายตน
ดูก็รู้ว่านี้มันไซส์ผู้ชายชัด ๆ
ฉันลุกขึ้นก่อนจะเดินเท้าเปล่าไปเปิดประตูกระจกบานใหญ่ออก ขาเรียวก้าวไปยังระเบียงด้านนอก และพิจารณาคฤหาสน์หลังใหญ่นี้
เรียวตาเพ่งมองไปยังชายคนหนึ่งที่นั่งเล่นอยู่บริเวณสนามหญ้าด้านล่าง
และแน่นอนว่าเขาคือคนเดียวกันกับชายเลือดอาบหน้าเมื่อคืน
เขาดูแตกต่างจากผู้ชายคนอื่นที่ฉันเคยเจอ บรรยากาศรอบตัวคนหน้าโหดนั่นเต็มไปด้วยความอึมครึม ดูเศร้าหมองแปลก ๆ
และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะสังเกตเห็นฉันแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนที่เราจะจ้องตากันอยู่แบบนั้นพักใหญ่
ฉันสงสัย “ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน?”
เราเคยเจอกันครั้งหนึ่งตอนที่ฉันไปหาฌอนเมื่อสองสามปีก่อน ครั้งนั้นเธอสาดแก้วไวน์แดงใส่หน้าฌอนเต็มๆ พร้อมสบทด่า “ไอ้ชั่วกับนังร่าน”
ฉันไม่อยากจะมีปากเสียงกับเธอจึงรีบก้าวเท้ายาว ๆ เพื่อให้พ้นจากสถานการณ์ตรงนี้ไปโดยเร็ว แต่เธอจำฉันได้ พลางยื่นมามาจับรั้งแขนฉันไว้ “โอ้ ฉันก็ว่าแล้วทำไมหน้าคุ้น ๆ เธอนี่เองนังตัวดี เป็นไงบ้างล่ะ? โดนฌอนเฉดหัวทิ้งหรือยัง? เพราะหน้าเธอมันอุบาทว์ใช่ไหม?”
ฉันได้แต่เงียบนิ่ง
ฉันพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ เพื่อไม่ให้เกิดการทะเลาะวิวาทกับเธอ
โดยเฉพาะเมื่อเห็นว่าร่างสูงของใครบางคนกำลังเดินมาจากทางด้านหลังของเธอ
เขาคือคนที่ฉันเอ่ยลาไปเมื่อเช้า
ทำไมโลกมันแคบแบบนี้นะ
แคบจนเจอแต่คนที่ไม่อยากเจอตลอด
เธอด่ากราดอีกครั้งเมื่อเห็นว่าฉันไม่โต้ตอบ “คิดว่าฌอนชอบแกมากรึไง? เขามีผู้หญิงอีกเป็นร้อยเป็นพัน หรือเธออาจจะโง่จนคิดว่าเขารักเธอจริง”
ประโยคนั้นดังจนคนด้านหลังได้ยิน ฉันขมวดคิ้วก่อนโต้กลับ “ฌอนกับฉันแค่แกล้งเล่นกัน เธอคิดว่าฉันเป็นแบบเธอเหรอ? ที่ต้องคอยจับผู้ชายเพื่อประทังชีวิตแบบนั้น?”
ฉันยื่นมือออกไปตบที่ไหล่เธอเบา ๆ พลางยิ้มบาง “คนสวย โลกนี้ช่างกว้างใหญ่นัก และเธอก็เป็นคนสวย ถ้าเธอเบื่อก็ออกไปท่องโลกกว้างซะ แล้วเธอจะเจออะไรอีกเยอะ”
ใบหน้าสวยของหล่อนบึ้งตึงด้วยความโกรธ ชายหนุ่มด้านหลังชะงักไปเมื่อได้ยินคำพูดของฉัน ก่อนที่เขาสาวเท้าเดินผ่านเข้าไปในโรงพยาบาลราวกับไม่รู้จักกัน
แต่ก็นะ ฉันก็ไม่ได้แคร์
แคโรเบื่อที่จะต้องยืนเถียงกับหญิงสาวตรงหน้า มือเรียวกำถุงยาไว้แน่นก่อนจะรีบเดินออกมาจากที่นั้นทันที ทว่าผ่านไปไม่นานกลับมีเสียงเรียกเข้าจากฌอนเสียอย่างนั้น
“แฟนเก่าผมบอกว่าคุณโวยวายใส่เธอเมื่อครู่”
ฉันเนี่ยนะ?!
ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย คำหยาบซักคำยังไม่มีเลยด้วย
“อาจจะมั้ง” ฉันตอบเนื่อย
ฌอนถามอีกครั้ง “คุณอยู่ในเมืองถงเหรอ?”
“ใช่” ฉันตอบ
“เรามาเจอกันหน่อยไหม?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ