หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 127

ตั้งแต่รู้จักกันมา ฌอนไม่เคยมีทีท่าหวาดระแวงให้เห็น ทว่าครั้งนี้เขากลับเอ่ยเตือนฉัน “แคโร แซคคารี่ ชิค เป็นคนที่มีอิทธิพลมากและไม่สนใจอะไรทั้ง ความโหดร้าย ความน่ากลัวรวมทั้งการเมินเฉยไม่แยแส่ต่อสิ่งใดของเขา แม้แต่ฉันก็ยังไม่เคยเจอคนแบบนี้! ทางที่ดีคุณควรจะอยู่ห่าง ๆ เขาไว้ ไม่งั้นอาจจะเกิดเรื่องแน่เกิดขึ้นในอนาคตก็ได้”

ฌอนพูดอย่างกับว่าแซคคารี่สามารถทำให้คนคนหนึ่งทุรนทุรายไปทั้งขีวิตได้อย่างนั้นแหละ

ฉันกัดริมฝีปากแน่น “คุณไปรู้อะไรมา?”

แม้ว่าแซคคารี่ที่ฉันรู้จักจะมีท่าทางเย็นชาก็จริง แต่เขาก็ไม่ได้แย่อย่างที่ฌอนพูด ทว่าหากพูดตามความจริง ฉันก็ยังไม่ได้รู้จักเขาดีพอ

“ผมไม่ได้รู้จักกับตระกูลชิคเป็นการส่วนตัว แต่สิ่งที่ผมรู้มาจากคุณพ่อของผม ท่านบอกว่าตระกูลชิคเป็นพวกโหดร้าย ในอดีตครอบครัวนี้มีลูกชายอยู่หลายคนทว่าเหลือเพียงแค่แซคคารี่เท่านั้นที่ยังมีชีวิตอยู่ เห็นว่าหากแพ้ก็จะโดนกำจัดออกไป ผมก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนตระกูลนั้นกันแน่”

“เกิดการหักหลังในครอบครัวเหรอ?” ฉันถาม

อีกฝั่งปฏิเสธ “ไม่ ตระกูลชิคไม่เคยมีข่าวเกี่ยบกับการต่อต้านกันเองในครอบครัว แต่ผมก็ไม่รู้ว่าสถานการณ์มันเป็นแบบไหน แต่คุณควรอยู่หากจากแซคคารี่ ไม่งั้นคุณอาจจะลำบากได้นะแคโร! ผู้ชายแบบนั้น คนที่ได้ในสิ่งที่ต้องการเสมอ ผมกลัวคนแบบเขา... แฟนเก่าผมบอกว่าเมื่อคืนก่อนเขาช่วยคุณไว้”

“ใช่แล้ว คนที่ช่วยฉันจากเรื่องเมื่อคืนก็คือเขานั่นแหละ”

แคโรตอบไปตามตรง และนั่นทำให้ฌอนถึงกับถอนหายใจ “เขาไม่ใช่คนใจดีอย่างที่คุณคิด หากอิงตามความคิดของคนที่นี่ แซคคารี่คือชายที่โหดเหี้ยม แต่ถ้าเขาช่วยคุณ นั่นหมายความว่าเขามีใจให้คุณ ผมกลัวว่าคุณจะไม่สามารถหนีออกมาจากการควบคุมของเขาได้”

ฟังจากที่ฌอนพูด ดูเหมือนว่าแซคคารี่ที่เขารู้จัก กับแซคคารี่ที่ฉันรู้จักจะเป็นคนละคนแล้วล่ะมั้งเนี่ย ดูจากที่ฉันเดินเข้าออกคฤหาสน์ตระกูลชิคได้ตามอำเภอใจแล้ว เขาไม่น่าเป็นคนแบบนั้น

นอกจากนี้ตอนที่ฉันอยู่ที่นั่น เขาก็ไม่เห็นจะคุยอะไรกับฉันซักคำ

ร่างบางไม่ได้เอ่ยบอกเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับแซคคารี่ หากฌอนรู้ว่าฉันเรียกเขาว่าพี่รองแล้วล่ะก็ เขาคงจะคลั่งตายแน่ ๆ ดังนั้นฉันเลือกที่จะเก็บมันเป็นความลับไว้ดีกว่า

ฉันได้แต่รับปากไปส่ง ๆ ว่าจะไปยุ่งกับแซคคารี่อีก ทว่าพอวางสายก็ปล่อยวางเรื่องที่เกิดขึ้นพร้อมนั่งเครื่องกลับไปที่เมืองอู๋ทันที

กว่าจะถึงเมืองอู๋ก็เย็นแล้ว นิ้วเรียวกดส่งข้อความบอกเลขาคนเก่งทันควัน

ฉันนั่งรถมายังบ้านพักที่ชัคหาไว้ให้ ก่อนจะเห็นเขามายืนคอยอยู่หน้าประตูทางเข้า

ชัคยืนกุญแจมาให้ฉันพร้อมอธิบาย “นี่เป็นอพาร์ตเมนต์ภายใต้ชื่อของตระกูลชอว์ ผมเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์กับตกแต่งเล็ก ๆ น้อย ด้านในให้เมื่อสองวันก่อน”

ฉันรับกุญแจมากจากเขา “รบกวนนายอีกแล้ว”

อีกฝ่ายส่ายหน้าปฏิเสธ “ประธานชอว์ ช่วงนี้ประธานเกร็กมาตามหาคุณที่ออฟฟิศอยู่บ่อย ๆ และผมเจอที่อยู่ของควินซี่แล้ว เธอกำลังจะมาที่เมืองอู๋”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ความเจ็บปวดเล็ก ๆ ก็เกิดขึ้นในใจของฉัน

สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะกลับมาที่เมืองอู๋ใช่ไหม?

ในใจของเธอยังคงเกลียดตระกูลชอว์อยู่หรือเปล่า?

แคโรสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วฟังเลขาพูดต่อ “ประธานชอว์ เธอไม่เคยใช้เงินที่ส่งไปให้เลยนะครับ”

“เธอยังคงเกลียดตระกูลชอว์อยู่”

ฉันเปิดประตูเข้าเดินเข้าอพาร์ตเมนต์ของตัวเองไปด้วยจิตใจที่เลื่อนลอย ร่างเล็กทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างคิดไม่ตก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์กดโทรหาแอนดรู

ฉันคิดจะบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องของควินซี่ทว่าปลายสายกลับเอ่ยขัดเสียก่อน “ควินซี่บอกผมมา เธอบอกว่าเธอจะกลับมาที่นี่”

ฉันนิ่งอึ้งไปพักใหญ่

นึกถึงสองสามวันก่อนที่แอนดรูโทรมาแต่ฉันไม่ได้รับสาย และพอโทรกลับอีกฝ่ายก็ปิดเครื่องไปแล้ว

ฉันไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรออกไป พลางอึกอักถามแอนดรูกลับ “แอนดรู นายว่าควินซี่จะโทษฉันไหม?”

“แคโรไลน์ ควินซี่ก็ไม่เหตุผลที่จะเกลียดเธอ”

ฉันพูดเสียงสั่น “แต่คนที่ทำคือพ่อแม่ของฉัน และมันก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว... ฉันไม่ได้อยากจะทะเลาะนะ แต่ฉันรู้สึกแย่มาก ๆ”

“แคโรไลน์ มีบางอย่างที่ฉันไม่เคยบอกเธอ”

พลันเสียงของเขาก็จริงจังขึ้น มือที่จับมือถืออยู่เริ่มสั่น ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำจะพูดขึ้น “ตอนนั้น แม่เธอไม่ได้หมายหัวแค่ควินซี่นะ แต่แคโรไลน์ รวมถึงเธอด้วยเหมือนกัน”

“แคโรไลน์ รวมถึงเธอด้วยเหมือนกัน”

ประโยคนี้หลอกหลอนฉันอย่างกับฝันร้าย

นัยน์ตาเริ่มแดงก่ำ พลางเอ่ยเสียงสั่น “ฉันขอโทษ”

ฉันไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้น และถึงฉันจะรู้...ฉันก็ไม่ได้มีพลังมากพอจะยับยั้งเรื่องทั้งหมดได้

และคนที่ล้มป่วยก็คือแม่ของฉัน ถ้าไม่ได้ไตจากควินซี่ คุณแม่คง... ท้ายที่สุดแล้ว ฉันมันก็คนเห็นแก่ตัวดี ๆ นี่เอง

แม้ว่าการเห็นแต่ตัวจะเป็นสันดานติดตัวของมนุษย์ แต่ฉันก็แยกแยะได้ว่าอะไรควรไม่ควร อะไรถูกหรือผิด สุดท้ายมันก็เป็นความผิดของตระกูลชอว์ของฉัน ตระกูลชอว์ที่เป็นหนี้ชีวิตเด็กสาวคนหนึ่ง

แอนดรูถอนหายใจออกมาเบา ๆ “แคโรไลน์ ฉันโคตรเกลียดตระกูลชอว์ของเธอ แต่ฉันก็ไม่อยากจะเห็นเผชิญกับปัญหาคนเดียว”

คำพูดนั่นแผงความนัยบางอย่าง

ฉันลังเลพลันถาม “เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?”

“ฉันเกรงว่าการกลับมาของเธอในครั้งนี้จะไม่ใช่เรื่องดี”

ฉันถามกลับเสียงเบา “เธอต้องการตกลงอะไรกับฉันใช่ไหม?”

เกวนรู้จักควินซี่ หล่อนเคยไปค้นหาประวัติของฉันที่โรงพยาบาลมาแล้ว เดาไม่อยากเลย ทุกสิ่งที่ควินซี่รู้ล้วนมาจากเกวน

“แคโรไลน์ ควินซี่โทรหาฉัน เธอบอกว่าตอนนี้ร่างกายของเธอกำลังแย่ การมีไตข้างเดียวไม่สามารถยื้อชีวิตเธอได้นาน มีแต่อวัยวะของเธอแคโร ที่เข้ากันกับของควินซี่ได้ ฝั่งนั้นถึงกลับมาที่เมืองอู๋เพื่อมาเจอเธอ”

แสดงว่าเธอต้องการไตของฉันสินะ

ฉันถามกลับ “นายคิดว่าฉันจะให้เธอไหม?”

แอนดรูเงียบไปพักใหญ่พลางถอนหายใจออกมา “ฉันเข้าใจเธอ เธอเป็นคนใจดี แต่เธอคงทนกับเรื่องแบบนี้ แม้ว่าเธอจะเสียใจกับเรื่องของควินซี่ แต่มันก็ไม่พอที่จะต้องยกไตตัวเองให้แบบนั้น เธอไม่ให้ยับนั่นหรอก”

ฉันหัวเราะ “ฉันมันเลือดเย็นใช่ไหม?”

ฉันไม่สามารถเสียสละไตของตัวเองให้ควินซี่ได้ในตอนนี้ หากฉันทำ ฉันก็ตาย

“แคโรไลน์ คนที่ทำผิดคือพ่อแม่ของเธอ”

แอนดรูเป็นผู้ชายที่พูดอะไรตรง ๆ และไม่คิดซับซ้อนให้มากความ

ฉันถามเชิงแปลกใจ “นายไม่โทษฉันเหรอ?”