หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 128

“ไม่ต้องใส่ใจหรอกว่าฉันจะคิดยังไง ตอนนี้เธอควรตั้งสมาธิกับเรื่องของควินซี่ก่อน... ยัยนั่นไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปง่าย ๆ แน่”

เสียงเครียดของแอนดรูทำให้ฉันเอะใจ “ควินซี่โทรมาพูดอะไรอีกหรือเปล่า?”

“ตอนนี้ยัยนั่นคือหมอที่กำอาวุธไว้และพร้อมทำร้ายเธอได้ทุกเวลา” เขาอธิบาย “นั่นคือสิ่งที่ฉันจะสื่อ”

แอนดรูวางสายไปทันทีหลังจบประโยค หัวใจยังเต้นรัวเร็วด้วยความวิตกกังวลเมื่อนึกถึงคำว่า ‘อาวุธ’ ที่อีกฝ่ายเอ่ยทิ้งไว้

ฟังอย่างกับหล่อนจะฆาตกรรมฉันอย่างใดอย่างนั้น

แคโรส่ายหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านนั่นออกไป พยายามสุดความสามารถที่จะไม่ปรักปรำหรือกล่าวโทษการกระทำของควินซี่ไปในทางลบ

ร่างบางสาวเท้าเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะเดินออกมาหยิบโทรศัพท์แบบเดียวกันกับของแซคคารี่ที่เธอโยนทิ้งไว้ที่โซฟาก่อนหน้า

อย่างกับโทรศัพท์ของพวกคู่รัก เมื่อวานเลขารอยบอกว่าโทรศัพท์เครื่องออกแบบโดยตระกูลชิค และสองเครื่องที่สามารถใช้การได้ก็อยู่ในมือของฉันกับแซคคารี่

ฉันเปิดเครื่องพลันพบกับข้อความมากมายที่ค้างอยู่ในวีแชท นิ้วเรียวกดปิดโปรแกรมอย่างไม่ใส่ใจ แล้วหยิบยาออกมากินก่อนจะเดินสำรวจรอบบ้านเล่น ๆ

ฉันเดินเตร่ไปเรื่อยจนเจอที่เงียบ ๆ อีกมุมของบ้าน พลางยกมือถือขึ้นกดเข้าไปในแอพวีแชทของตัวเองอีกครั้ง มันมีข้อความจาก ซัมเมอร์ ลอเรน แล้วก็ดิกสัน ก่อนจะตัดสินใจเลือกกดตอบข้อความของซัมเมอร์ไป

เธอส่งมาว่า “เมื่อวานก่อน ฉันกล้าที่จะจูบชาร์ลสแล้วนะ”

ซัมเมอร์เลือกให้ชาร์ลสอยู่ในลิสของการแก้แค้น

โดยทำให้เขาจะต้องตกหลุมรักเธอ

ฉันตอบกลับ “แล้วเขาทำยังไง?”

“แคโรไลน์ สัมผัสจากริมฝีปากเขาเย็นชืด”

ฉันนิ่งไปพัก

เธอตอบกลับมาเร็วกว่าที่คิด ถึงแม้ว่าซัมเมอร์จะเป็นคนติดโทรศัพท์แต่การที่เธอตอบโดยไม่ลังเลแบบนี้เริ่มทำให้ฉันคิดไม่ตก

ฉันพิมพ์กลับ “อย่าบอกนะว่าเธอชอบสัมผัสของเขา?”

ซัมเมอร์ตอบอธิบายกลับมาเป็นชุดอย่างกับพยายามแก้ต่าง

บางทีความรู้สึกของเธอคงกำลังตีกันอยู่ในใจ

ฉันคิดแบบนั้นเพราะตอนนี้ความรู้ของเธอเริ่มผูกพันเข้ากับตัวตนของชาร์ลส เธอจะต้องใช้ความมั่นใจ ยึดมั่นในความรู้สึกของตัวเองอย่างมากที่จะไม่รู้สึกอะไรไปกับเขา

และฉันไม่รู้ว่าซัมเมอร์จะอดทนต่อแบบทดสอบนี้ได้ไหม

แคโรไม่ตอบอะไรกลับไปพลางกดออกจากช่องแชทของซัมเมอร์และกดเข้าไปในข้อความของลอเรนแทน เธอส่งมาว่า “แคโรไลน์ เธออยู่ไหน? ฉันกลับมาที่เมืองอู๋แล้วนะ”

‘ฉันอยู่ที่บ้าน’

กดส่งไปพลางเปลี่ยนช่องไปตอบข้อความจากดิกสัน

เขาถาม “คุณอยู่ที่ไหน?”

ข้อความนั่นส่งมาเมื่อสองวันก่อน

เมื่อเห็นว่าฉันอ่านแล้วแต่ไม่ตอบ เขาก็ส่งข้อความมาอีก “แคโรไลน์ ผมเสียใจ ให้เวลาผมได้ไหม แล้วผมจะบอกคุณทุกอย่าง”

ไม่มีใครต้องการข้ออ้างนั่นแบบนั้นหรอก

ฉันบอกแล้วว่าจะไม่ยกโทษให้เขาอีก

เขาย่ำยีความรักที่ฉันมีให้

ฉันไม่อยากใส่ใจกับเหตุผลบ้า ๆ ของเขาอีกต่อไปแล้ว

ฉันนั่งคิดพักใหญ่ ๆ จึงตัดสินใจพิมพ์กลับไป “ถ้าวันหนึ่งคุณหาฉันไม่เจอก็ไม่ต้องเสียใจนะ แล้วก็ไม่ต้องเสียเวลาตามหาฉันด้วย ไม่ใช่ว่าฉันไม่รักคุณหรือคุณไม่รักฉัน แต่มันเป็นเพราะโชคชะตา...ดิกสัน มาทำให้มันชัดเจนกันไปเลยดีกว่า”

เขาส่งกลับมาด้วยประโยคเดิม “คุณอยู่ที่ไหน?”

ฉันไม่ตอบแต่เขายังกดส่งข้อความมาเรื่อย ๆ “แคโรไลน์ ให้เวลาผมหนึ่งอาทิตย์นะ”

ฉันไม่ตอบเหมือนเดิมจนเขาหยุดส่งไปเอง

การเลิกลาของเราเริ่มต้นขึ้นแล้ว

มือเรียวเก็บโทรศัพท์มือถือไว้ในกระเป๋าเสื้อก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในตัวบ้าน ฉันรู้สึกแย่จนอยากดื่มเบียร์หนัก ๆ และดูดบุหรี่ซักสองสามมวน ทว่าร่างกายกลับไม่เอื้ออำนวย

ฉันไม่สามารถกลับไปใช้ชีวิตอิสระตามใจอยากได้อีกแล้ว

พลันภาพคืนที่ฌอนพาฉันเข้าไปในบาร์ก็ผุดขึ้นมาในหัว มันเต็มไปด้วยความรู้แปลกใหม่แต่ดีเยี่ยมที่เข้ามาเติมเต็มชีวิตเดิม ๆ ให้ดูมีสีสัน คืนที่เป็นดั่งช่วงเวลาแห่งความสุข

ฉันเดินไปหยิบกุญแจรถทันที ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังบาร์ที่โด่งดังที่สุดในเมืองอู๋พลางหาที่นั่งเงียบ ๆ ให้ตัวเอง

บริกรเดินเข้ามาแนะนำไวน์แดงชั้นดีให้ ฉันนั่งซึมซับบรรยากาศผ่อนคลายในโซนส่วนตัวนี้ แม้ว่าตัวเองจะดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้ แต่ฉันก็อยากออกมาปลดปล่อยผ่อนคลายบ้าง ทว่าสายตากลับเหลือบไปเห็นลอเรนอยู่ไม่ไกล

เธอเดินเข้ามาภายในบาร์พร้อมกับผู้ชายกลุ่มหนึ่ง

ท่าทางที่เป็นธรรมชาติของพวกเขาบ่งบอกถึงความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิด

ร่างกายของเธอยังไม่ฟื้นตัวดีจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ แต่เธอกลับมาเที่ยว เต้น ดื่มได้อย่างไม่สะทกสะท้าน

ดูเหมือนว่าเธอจะเมา ผู้ชายพวกนั้นเริ่มเข้ามายุ้มย่ามกับร่างกายของเธออย่างหยาบโลน ฉันขมวดคิ้วก่อนจะส่งข้อความบอกแลนซ์

หลังจากกดส่งไป ฉันก็เดินตรงเข้าไปยังกลุ่มของลอเรนพลันอื่นมือออกไปกระตุกแขนเธอเบา ๆ “ลอเรน เธอก็มาด้วยเหรอ?”

ผู้ชายพวกนั้นดูตกใจและงุนงงกับการปรากฏตัวของฉันเช่นเดียวลอเรน ไม่นานเธอก็หันไปบอกพวกเขา “พี่สะใภ้ฉันเอง”

ร่างสูงเหล่านั้นผละตัวเตลิดออกคนละทิศอย่างเสียดายเมื่อรู้ว่าฉันคือหนึ่งครอบครัวของเธอ

ฉันลากลอเรนจอมขี้เมาออกมาจากบาร์นั่นพลางเอ่ยเตือน “เธอรู้จักพวกเขาเหรอ? รู้ไหมว่าพวกนั้นลวนลามเธอขนาดไหน?”

ลอเรนส่ายหน้า “ไม่รู้จัก”

เธอกำลังเมาได้ที่แถมสติยังเริ่มเลื่อนลางแล้ว ฉันถอนหายใจก่อนจะพยุงเธอไปที่รถ “เดี๋ยวพี่ชายของเธอจะมารับ”

คนเมาพูดละเมอถาม “พี่ชายเหรอ?”