หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 129

ฉันอยากจะตอบกลับไปว่า ‘ก็คนที่เธอชอบไง’ แต่ฉันกลืนคำพูดนั้นไว้ได้ก่อน และตอบไปเพียงว่า “แลนซ์จะเป็นคนมารับเธอ”

ลอเรนกรึ่มจากน้ำเมาพร้อมนั่งนิ่งไม่ตอบอะไร อาการมึนทำให้สติของเธอไม่พร้อมที่จะรับสารใดใด และไม่นานเธอก็หลับไป

แลนซ์มาถึงหน้าบาร์บริเวณที่รดฉันจอดอยู่ ร่างสูงเดินลงมาจากรถก่อนะขมวดคิ้วมองน้องสาวของตัวเอง มือหน้าอุ้มเธอขึ้นพลางกันมาพูด “ขอโทษที่รบกวนคุณนะแคโรไลน์ แต่ช่วยอะไรผมหน่อยได้ไหม?”

ให้ช่วยคุณพาลอเรนกลับไปที่บ้านตระกูลเกร็กเหรอ…

คงไม่เป็นไร ดิกสันไม่ค่อยเข้าไปที่นั่นอยู่แล้ว

ไม่อย่างนั้นการที่ฉันนั่งรถไปกับแลนซ์แบบนี้คงเป็นภาพที่ไม่ดีเท่าไหร่

ฉันคิดพลางตอบ “ได้สิ”

แคโรก้าวเข้าไปนั่งด้านหลังรถและคอยดูอาการของรอเลนอยู่ตลอดเวลา เผื่อเธออ้วกหรือมีอาการอื่นในระหว่างที่แลนซ์ขับรถ

เมื่อถึงบ้านตระกูลเกร็ก แลนซ์ก็พยุงลอเรนออกมาจากรถทว่าไม่ได้อุ้มเธอเข้าไปในบ้าน เขาตะโกนเรียกให้คนออกมาช่วยพยุงเธอแทน

พ่อบ้านรีบวิ่งหน้าตั้งออกมาพลางเรียกสาวรับใช้อีกสองคนให้ออกมาช่วยกันพยุงร่างของหญิงสาวเข้าไป หล่อนหันมาพูดกับแลนซ์อย่างสุภาพ “นายน้อยเกร็กคะ คุณต้องการจะพักที่นี่ด้วยหรือเปล่า?”

เสียงทุ้มปฏิเสธ “ไม่ล่ะ”

เขาสตาร์ทรถอีกครั้งก่อนจะสบตาเป็นนัยให้กับพ่อบ้านที่ยืนโค้งลาอยู่ พลันขับรถออกมา ความเป็นไปได้ที่พ่อบ้านคนนั้นจะรายงานว่าฉันมากับแลนซ์เริ่มทำให้ฉันใจสั่น

ฉันไม่ได้กลัวดิกสัน

แต่แค่ไม่อยากมีปากเสียงกับอีกฝ่ายเรื่องนี้อีกแล้ว

แลนซ์พาฉันมาส่งที่คฤหาสน์ตระกูลชอว์ เพราะฉันไม่ได้บอกเขาว่าย้ายไปอยู่ที่พักแห่งใหม่แล้ว คงต้องปล่อยเลยตามเลยแล้วค่อยขับรถกลับอพาร์ทเม้นต์เอาทีหลัง

เขาหยุดรถไว้ตรงทางเข้าหน้าแมนชั่น ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “ขอบคุณที่ติดต่อผมมา ถ้าไม่ได้คุณลอเรนคงแย่”

ฉันตอบกลับอย่างสุภาพ “ยินดีค่ะ”

แลนซ์ถามอีกครั้ง “ทำไมคุณถึงไปอยู่ที่นั่น?”

ฉันตอบเสียงเรียบ “แค่ไปหาอะไรสนุก ๆ ทำน่ะ”

“เด็กน้อย ทำไมคุณถึงหนีไปวันนั้น?”

ช่างเป็นคำถามที่ยากจะตอบ

คำถามที่พุ่งตรงออกมาแบบนั้น

ทำให้ยากจะหลบหลีก

คืนนี้ดวงจันทร์ช่างสวยงามกว่าปกติ แสงสว่างที่สาดส่องลงมากระทบตัวชายหนุ่มตรงหน้าทำให้เขาดูเปร่งประกาย แคโรจ้องเข้าไปในดวงตาคู่นั่นด้วยความมั่นคงเด็ดเดี่ยว “แลนซ์ ฉันเลือกคุณไม่ได้”

เสียงเข้มโพล่งกลับทันควัน “บอกได้ไหมเพราะอะไร?”

มีเหตุผลตั้งร้อยแปดพันอย่างที่เราไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้

พลันตอบเสียงเรียบ “เพราะฉันเป็นภรรยาเก่าน้องชายคุณ”

“ยัยเด็กบ๊อง ฉันไม่สนใจหรอกน่า”

ร่างสูงตอบเชิงไม่ใส่ใจ นี่เขาไม่คิดจะให้ฉันหลุดพ้นจากชีวิตเฮงซวยนี่เลยหรือไงกัน?!

ทว่าท่าทีของเขากลับดูเงียบสงบราวกับคนที่ละทางโลกเสียอย่างนั้น ความชอบพอที่เขามีให้ฉัน…

ฉันคิดมาตลอดว่าช่างน่าเสียดาย

ความชอบพอของเขาไม่ได้ดูสื่อตรงมากพออย่างที่เขาคิดว่าตัวเองเป็น ที่ผ่านมาคนตรงนี้เพียงเวทนาเธอเท่านั้น

ฉันเรียกเขา “แลนซ์”

เสียงทุ้มเจือความอบอุ่นของเขาตอบ “ผมอยู่นี้เด็กน้อย”

ขอบตาของฉันรื่นน้ำก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างสัจจริง “เก้าปีก่อน ฉันรักคุณจากหัวใจจริง ๆ ทว่าสามปีก่อน ฉันก็แต่งงานพร้อมความรู้สึกเหล่านั้นกับชายที่คิดว่าเป็นคุณ แต่ตอนนี้ มีคนบอกว่าฉันคิดผิด! ฉันแค่ยังยึดติดกับความรู้สึกในอดีตทั้ง ๆ ที่จริงแล้วตอนนี้คนที่ใจฉันเลือกคือดิกสัน! คุณเข้าใจฉันบ้างไหม? ระหว่างพวกคุณสองคน คนที่ฉันเลือกคือดิกสัน เราอยู่ด้วยกันไม่ได้แลนซ์ เราควรใช้ชีวิตที่เหลือกับปัจจุบัน ดังนั้นได้โปรด คุณช่วยปล่อยฉันไปได้ไหม?”

ฉันเลือกดิกสันโดยที่ไม่รู้ว่าตอนนั้นความรู้สึกของตัวเองได้มอบให้ผิดคน

แต่ตอนนี้คนที่ฉันรักคือดิกสัน

ไม่ใช่แลนซ์

แลนซ์เป็นคนฉลาดและเข้าใจสิ่งที่ฉันจะสื่อได้ดี ร่างสูงหลับตาลงก่อนจะเอ่ยออกมา “โอเค ผมทำให้คุณได้หมดทุกอย่าง”

เขาเงียบไปซักพักและพูดต่อ “อย่างที่คุณต้องการ เด็กน้อย ผมรู้ว่าคุณลำบากใจกับการตอแยของผมขนาดไหน และผมไม่ควรจะตามตื้อคุณอีก นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย โทรหาผมเมื่อคุณต้องการ ครั้งนี้ผมจะเป็นคนปกป้องถนนแห่งสายลมเอง”

ถนนแห่งสายลมสินะ…