หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 129

ฉันอยากจะตอบกลับไปว่า ‘ก็คนที่เธอชอบไง’ แต่ฉันกลืนคำพูดนั้นไว้ได้ก่อน และตอบไปเพียงว่า “แลนซ์จะเป็นคนมารับเธอ”

ลอเรนกรึ่มจากน้ำเมาพร้อมนั่งนิ่งไม่ตอบอะไร อาการมึนทำให้สติของเธอไม่พร้อมที่จะรับสารใดใด และไม่นานเธอก็หลับไป

แลนซ์มาถึงหน้าบาร์บริเวณที่รดฉันจอดอยู่ ร่างสูงเดินลงมาจากรถก่อนะขมวดคิ้วมองน้องสาวของตัวเอง มือหน้าอุ้มเธอขึ้นพลางกันมาพูด “ขอโทษที่รบกวนคุณนะแคโรไลน์ แต่ช่วยอะไรผมหน่อยได้ไหม?”

ให้ช่วยคุณพาลอเรนกลับไปที่บ้านตระกูลเกร็กเหรอ…

คงไม่เป็นไร ดิกสันไม่ค่อยเข้าไปที่นั่นอยู่แล้ว

ไม่อย่างนั้นการที่ฉันนั่งรถไปกับแลนซ์แบบนี้คงเป็นภาพที่ไม่ดีเท่าไหร่

ฉันคิดพลางตอบ “ได้สิ”

แคโรก้าวเข้าไปนั่งด้านหลังรถและคอยดูอาการของรอเลนอยู่ตลอดเวลา เผื่อเธออ้วกหรือมีอาการอื่นในระหว่างที่แลนซ์ขับรถ

เมื่อถึงบ้านตระกูลเกร็ก แลนซ์ก็พยุงลอเรนออกมาจากรถทว่าไม่ได้อุ้มเธอเข้าไปในบ้าน เขาตะโกนเรียกให้คนออกมาช่วยพยุงเธอแทน

พ่อบ้านรีบวิ่งหน้าตั้งออกมาพลางเรียกสาวรับใช้อีกสองคนให้ออกมาช่วยกันพยุงร่างของหญิงสาวเข้าไป หล่อนหันมาพูดกับแลนซ์อย่างสุภาพ “นายน้อยเกร็กคะ คุณต้องการจะพักที่นี่ด้วยหรือเปล่า?”

เสียงทุ้มปฏิเสธ “ไม่ล่ะ”

เขาสตาร์ทรถอีกครั้งก่อนจะสบตาเป็นนัยให้กับพ่อบ้านที่ยืนโค้งลาอยู่ พลันขับรถออกมา ความเป็นไปได้ที่พ่อบ้านคนนั้นจะรายงานว่าฉันมากับแลนซ์เริ่มทำให้ฉันใจสั่น

ฉันไม่ได้กลัวดิกสัน

แต่แค่ไม่อยากมีปากเสียงกับอีกฝ่ายเรื่องนี้อีกแล้ว

แลนซ์พาฉันมาส่งที่คฤหาสน์ตระกูลชอว์ เพราะฉันไม่ได้บอกเขาว่าย้ายไปอยู่ที่พักแห่งใหม่แล้ว คงต้องปล่อยเลยตามเลยแล้วค่อยขับรถกลับอพาร์ทเม้นต์เอาทีหลัง

เขาหยุดรถไว้ตรงทางเข้าหน้าแมนชั่น ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “ขอบคุณที่ติดต่อผมมา ถ้าไม่ได้คุณลอเรนคงแย่”

ฉันตอบกลับอย่างสุภาพ “ยินดีค่ะ”

แลนซ์ถามอีกครั้ง “ทำไมคุณถึงไปอยู่ที่นั่น?”

ฉันตอบเสียงเรียบ “แค่ไปหาอะไรสนุก ๆ ทำน่ะ”

“เด็กน้อย ทำไมคุณถึงหนีไปวันนั้น?”