หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 151

แซคคารี่ทำฉันตกใจแทบลมจับ ริมฝีปางบางยกยิ้มฝืดเมื่อสบเข้ากับแววตาคมคู่ ก่อนจะอธิบายเสียงเบา “ฉันหลับต่อไม่ได้และพระอาทิตย์ก็กำลังขึ้นแล้ว ดะ เดี๋ยวฉันลงไปเตรียมอาหารเช้าก่อนนะ”

ร่างเล็กผุดลุกจากเตียงพลันวิ่งลงบันไดไปทันที

มือเรียวจับลูบแก้มที่ร้อนเห่อของตัวเองพลางคิดว่าคืนนี้ควรจะนอนที่โซฟาเสียดีกว่า

ฉันนั่งสงบสติอารมณ์อยู่บนโซฟาซักพัก เมื่อจิตใจเริ่มสงบนิ่งก็ตัดสินใจเดินเข้าไปทำอาหารเช้า แต่ฉันเป็นคนทำอาหารไม่เก่งและทำได้เพียงเมนูง่าย ๆ มื้อเช้าวันนี้คงต้องทนกินโจ๊กกันไปก่อน

เมื่อปรุงทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ฉันก็พาตัวเองกลับมานั่งที่โซฟาตัวเดิม ไม่นานแซคคารี่ก็เดินลงมาในชุดสูทสีดำตัวเก่ง

เราทานอาหารเช้าด้วยกันเงียบ ๆ ทว่าเมื่อทานเสร็จร่างสูงกลับมานั่งใช้เวลาในช่วงเช้าที่ห้องนั่งเล่น พลางอ่านหนังสือราวกับว่าวันนี้เป็นวันหยุดของเขา พอเข็มสั้นและเข็มยาวชี้เลขสิบสอง ร่างสูงก็ลุกเดินเข้าครัวไปเตรียมอาหารเที่ยง

สาวใช้คนเดิมไม่ได้มาทำงานในวันนี้ ทำให้ฉันต้องทานอาหารเที่ยงฝีมือแซคคารี่แทน

โชคดีที่ช่วงบ่ายคนตรงหน้าจำต้องเข้าห้องเรียนของตัวเอง ทำให้บรรยากาศน่าอึดอัดทำตัวไม่ถูกนี่จบลง เมื่อตะวันตกดิน ฉันถือวิสาสะเปิดประตูห้องทำงานของเขาแล้วเอ่ยถาม “คุณจะทานอะไรเป็นอาหารเย็น?”

ตอนนี้แซคคารี่กำลังหมกมุ่นอยู่กับงานศิลป์อักษรของเขา กระดาษข่าวแผ่นใหญ่ตรงหน้าเต็มไปด้วยรอยผู้กันที่ถูกตวัดลงเป็นตัวอักษรเรียงรายสวยงาม เมื่อได้ยินคำถามของฉัน มือหนาก็วางพู่กันลงพลันหันมาถาม “แล้วเธออยากกินอะไร?”

แต่ฉันทำเป็นแค่พวกเส้น ๆ ต้ม ๆ นี่สิ

ร่างเล็กนิ่งคิดพลางเอ่ย “ฉันยังไม่หิว”

แคโรตอบไปแบบนั้นเพราะไม่ต้องให้แซคคารี่เสียเวลาลุกมาทำอาหารให้เธอ

ตอนนี้อากาศเย็นขึ้นเนื่องจากฝนที่ตกลงมาปรอย ๆ ฉันเดินเข้าไปในห้องเรียนของเขาแล้วหยุดยืนตรงโต๊ะทำงาน สายตากวาดมองไปยังร่างสูงที่กำลังคัดลอกผลงานของ เฉิน ฉงเวิ๋น ที่มีชื่อว่า “ท่องเที่ยวไปในหูหนาน”

ลายมือของแซคคารี่สวยงามและมีการตวัดลงปรายผู้กันเช่นเดียวกับผลงานชิ้นอื่น ๆ ที่ถูกแขวนไว้บนผนัง

อย่าบอกนะว่าเขาเป็นคนเขียนพวกมันทั้งหมดในห้องนี้?

“ตัวอักษรของคุณสวยมากเลย น้ำหนักของการตวัดปากพู่กันของคุณมีทั้งความแข็งแรงและอ่อนนุ่มในคราวเดียวกัน คุณนี่อย่างกับปรมาจารย์เลยนะ” ฉันชมออกไปตรง ๆ

ร่างสูงเลิกคิ้วเชิงถาม “เธอเขียนเป็นไหม?”

เมื่อก่อนตอนเป็นเด็ก คุณพ่อของฉันเขียนอักษรแบบนี้ได้ดีมาก ๆ เขาเคยสอนฉันแต่น่าเสียดายที่ฉันไม่มีพรสวรรค์ทางด้านนี้เลย สิ่งที่ได้มีเพียงเส้นยึกยือเท่านั้น

สุดท้ายท่านก็ยอมแพ้ไม่สอนต่อ

แคโรยกยิ้มอาย ๆ “ฉันเคยเขียนตอนเป็นเด็กแต่มันออกมาแย่มาก แต่ฉันชอบที่จะดูพวกมันนะ แถมยังรู้ด้วยว่าคุณนี่เป็นปรมาจารย์ด้านการเขียนผู้กันของแท้!”

แซคคารี่ไม่สนใจท่าทีโอเวอร์ของฉัน เขาลุกขึ้นจากที่นั่งพลางหันมาส่งสัญญาณ “มานี่แล้วเขียนดู”

ฉันอยากจะบอกปฏิเสธทว่าเมื่อสบเข้ากับนัยน์ตาสีเข้มดุคู่นั้นก็ทำได้เพียงเงียบปากสนิท

ร่างบางเดินไปยืนข้าง ๆ อย่างเชื่อฟังพร้อมรับพู่กันมาถือไว้ มือบางจรดมันลงที่ด้านบนขวาของกระดาษขาวพลัดชะงักไป

เสียงทุ้มเอ่ยถาม “ทำไมไม่เขียนล่ะ?”

ริมฝีปางบางเม้มแน่นพลางขยับปลายพู่กันลงไปเพื่อเขียนชื่อ

นี่มันฝีมือเด็กกะโปโลชัด ๆ

อย่างกับตัวอักษรขีด ๆ ยึกยือในหนังผี

แซคคารี่ไม่ได้พูดอะไร ทว่าอีกฝ่ายกลับคว้าหมับเข้าที่มือของฉันก่อนจะบังคับมันให้ตวัดเขียนไปในทางที่ดีกว่าเดิม

ลมหายใจที่เป่ารดอยู่ริมกกหูทำให้หัวใจเต้นรัว การมีอยู่ของเขาอย่างใกล้ชิดทำให้เลือดในร่างกายสูบฉีด

ฉันอยากจะผละออกแต่ดูเหมือนร่างกายจะไม่ยินยอม