หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 152

แต่ก่อนจะไปก็ขอแต่งหน้าแต่งตากันสักนิด

มือเรียวลงรองพื้นบาง ๆ และเขียนคิ้วสีน้ำตาลอ่อนให้ดูเป็นสาวหวาน พร้อมดัดผมให้เป็นลอนเล็กสวยก่อนจะเปลี่ยนชุดลำลองให้เป็นชุดเดรสตัวยาว

พอแต่งองค์ทรงเครื่องเรียบร้อยก็เดินลงมาชั้นล่างเพื่อเตรียมตัวเดินทาง ฉันเห็นแซคคารี่ยังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟาตัวเดิม ขาเรียวก้าวไปยังประตูก่อนเอ่ยปางบอกเขา “ฉันจะกลับไปที่เมืองอู๋แล้วนะ”

นัยน์ตาคู่คมตวัดสายตามามองพลันเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นฉันในสภาพที่ดูดีอยู่ในชุดสวยต่างจากเมื่อวาน ร่างสูงกระพริบตาพลางเอ่ย “เดินทางปลอดภัย”

ใบหน้าสวยพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเหลือบไปเห็นรอยฟันจาง ๆ ที่อยู่บริเวณอุ้งมือของอีกฝ่าย ครั้งนี้ฉันเป็นฝ่ายชะงักเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ครั้งตัวเองเผลอกัดร่างสูงไป ไม่คิดว่ามันจะแรงจนฝากร่องรอยไว้ให้กับเขาแบบนี้

ฉันหมุนตัวเดินออกมาจากบ้านของแซคคารี่แล้วกวักมือเรียกแท็กซี่เพื่อไปหาฌอน

ฌอนมีท่าทีประหลาดใจเมื่อรู้ว่าฉันอยู่ที่เมืองถง เขารีบถามฉันเกี่ยวกับวิดีโอบางอย่างที่ในนั้นมีภาพของฉันอยู่ คิ้วเรียวมุ่นเข้าหากันและถามด้วยความสงสัย “นายหมายถึงวิดีโออะไร?”

เขารีบค้นหาในอินเตอร์เน็ตแล้วยื่นโทรศัพท์มาให้ดู

มันเป็นวิดีโอที่ถูกถ่ายในวันที่ฉันอยู่ในโบสถ์ ร่างของผู้หญิงคนหนึ่งที่เนื้อตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำฝนและกำลังอ้อนวอนผู้ชายที่เธอรักให้หันกลับมามองใช่แล้ว สองคนนั้นคือฉันกับดิกสัน ภาพนั้นถ่ายให้เห็นฉันที่กำลังคุกเข่าร้องไห้กอดขาของเขาไว้แน่นอย่างเว้าวอน แต่ร่างสูงกลับสะบัดขาแล้วปฏิเสธอย่างเลือดเย็น “แคโรไลน์ ไม่ช้าก็เร็ว ผมก็ต้องแต่งงานแล้วมีลูก ผมไม่อยากเสียเวลาไปกับคนแบบคุณอีกแล้ว! คุณก็รู้ดีว่าตัวเองมีลูกให้ผมไม่ได้!”

ดิกสันพูดถูก ฉันรู้ดีว่าตัวเองมีลูกไม่ได้อีกต่อไป

มือเรียวกดปิดคลิปวีดีโอพลางยื่นมือถือกลับคืนเจ้าของ “นายตาบอดหรือไง?”

ภาพมันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าผู้หญิงคนนั้นคือฉัน!

นี่เขาถามเพื่อยั่วโมโหฉันใช่ไหม!

ฌอนถอนหายใจแล้วถามอีกครั้ง “แล้วหลังจากนั้นคุณไปอยู่ที่ไหนมา? ผมโทรหาคุณอยู่หลายครั้งแต่ก็โทรไม่ติดซักที”

ฉันรู้ว่ามีหลายคนที่พยายามจะติดต่อหาแต่ฉันก็เลือกที่จะตัดขาดทุกการติดต่อจากคนรอบข้าง ฉันต้องการเวลาให้ตัวเอง

เลขารอยเองก็เห็นด้วย และมันก็ดีต่อการฟื้นฟูสภาพร่างกายและจิตใจของฉัน

แคโรได้แต่เอ่ยปลง ๆ “ฉันยังโอเคดี ไม่นานก็จะกลับไปอยู่ที่เมืองอู๋เหมือนเดิม แล้วโรลส์ รอยซ์ของฉันล่ะ? นายเอากุญแจมาด้วยเหรอเปล่า?”

ฌอนขมวดคิ้ว “ทำไมคุณต้องรีบกลับด้วย?”

ฉันยิ้มพลางพูดติดตลก “อยากให้ฉันนั่งรอแฟนเก่านายมาตบก่อนเหรอ?”

อีกฝ่ายสลดลงทันที

การจราจรติดขัดตลอดทางที่กลับไปเมืองอู๋ มือบางวางพักบนพวกมาลัยอย่างเบื่อหน่ายพลันคิดถึงเรื่องวิดีโอที่ฌอนเอาให้ดู

ภาพที่ตัวเองนั่งกอดขาเว้าวอนอีกฝ่ายช่างเป็นสิ่งที่น่าอาย และรู้สึกเสียศักดิ์ศรีทุกครั้งเมื่อได้ยินคำนั้นของดิกสัน คำว่า “คุณมีลูกให้ผมไม่ได้ด้วยซ้ำ!!”

ผู้หญิงที่ไม่สามารถมีลูกได้อย่างฉันกลับได้รับบทเป็นนางร้ายในงานแต่งงานของคนอื่นเนี่ยนะ โคตรน่าอับอาย ตอนนี้คนทั้งประเทศคงพูดไปไหนต่อไหนแล้ว!

หัวใจเจ็บแปล๊บขึ้นทุกครั้งที่คิดถึงมัน ราวกับโดนทุบด้วยค้อนปูนครั้งแล้วครั้งเล่า

ฉันรู้ว่าไม่มีทางหนีหรือเพิกเฉยต่อผลที่จะตาม

และก็รู้ว่ายังไงซักวันหนึ่งก็ต้องเผชิญหน้ามันอยู่ดี

แต่แซคคารี่ไม่เคยถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

รวมทั้งไม่ได้ใส่ใจถึงอดีตของฉัน

ถึงแม้ว่าฉันจะเก็บเรื่องของเราไว้เป็นความลับเพื่อรักษาผลประโยชน์ของตัวเอง แต่เขาก็ไม่เคยโทษฉันเลยซักครั้ง เสียงทุ้มยังคงเรียกฉันว่า “แคลลี่” ไม่เปลี่ยนแปลง

ไม่ว่าด้านนอกนั้นจะเกิดสงครามนองเลือดหรือเรื่องที่เลวร้ายแค่ไหน แซคคารี่ยังคงวางตัวอย่างมั่นคงอยู่ในตำแหน่งของเขาและรอให้ฉันกลับไปอย่างเงียบ ๆ

เขาไม่เคยถามถึงอดีตหรือหาข้อแค่ตัวจากฉัน

ความผิดพลาด การบาดเจ็บหรือแม้กระทั่งเรื่องคนรักของฉันไม่ได้สำคัญอะไรกับเขาก็จริง แต่อีกฝ่ายจะคอยอยู่ตรงนั้นเพื่อช่วยเหลือฉันเสมอ!

แซคคารี่สามารถให้ความหวังในการมีชีวิตอยู่กับฉันได้อีกครั้ง!

ท่าทีที่เขาปฏิบัติต่อฉันย่อมทำให้ใครหลายคนเข้าใจผิด และคิดว่าเขาชอบฉัน

แม้แต่ฉันเองก็เคยคิดแบบนั้น!

ทว่าเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยประโยคนั้น “แคลลี่ ฉันไม่ใช่คนที่เธอควรคิดแบบนั้นด้วย” มันกระแทกใจฉันเต็ม ๆ แล้วทำให้รู้ว่าตัวเองควรเจียมตัวลงบ้าง

“ฉันไม่ใช่คนที่เธอควรคิดแบบนั้นด้วย” ถ้าให้พูดตรง ๆ ก็คงหมายความว่า “เธอไม่ควรชอบฉัน” แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นเขาจะปกป้องฉันไปทำไม?

หรือเพราะตอบแทนที่ฉันเคยช่วยเขาไว้?

แต่ตอนนั้นฉันแทบไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลยนะ

แคโรสับสนจนคิดไม่ตก ก่อนจะเลิกคิดไปในที่สุด

...

เพราะรถติดบนทางด้วนตลอดฝั่งเข้าเมืองอู๋ ทำให้กว่าจะขับมาถึงอพาร์ตเมนต์ก็ดึกมากแล้ว

ร่างบางพุ่งตัวไปยังเตียงกว้างในห้องนอนด้วยความเหนื่อยล้า ฉันนอนตัวแผ่เต็มเตียงอยู่นานก่อนจะนึกได้ว่าต้องกินยา

ก่อนหน้านี้หมอเคยว่าฉันต้องพยายามอดทนกินยาให้สม่ำเสมอหนึ่งเดือนเต็ม ถ้าทำได้เดือนต่อไปก็ไม่ต้องกินแล้ว และสามารถกลับไปใช้ชีวิตอย่างคนปกติคนอื่นได้

พอกินยาเสร็จแล้วก็เดินกลับทิ้งตัวนอนเหมือนเดิม แต่ก่อนจะหลับฉันก็ยกมือถือขึ้นมาส่งข้อความหาแซคคารี่ “พี่รอง ฉันถึงบ้านอย่างปลอดภัยนะ”

“โอเค” เขาตอบกลับมาสั้น ๆ

แต่แฝงไปด้วยความอบอุ่นในคำนั้น

ฉันอยากวางโทรศัพท์ไว้แล้วนอน แต่ในเมื่อกลับมาที่เมืองอู๋แล้วก็ควรเช็คข้อความในวีแชทเสียหน่อย

พอเปิดโปรแกรมขึ้นมาก็เจอกับข้อความมากมายที่ค้างอยู่ในแชท

แต่ไม่มีข้อความจากดิกสัน

ข้อความส่วนมากถามถึงที่อยู่ของฉันในตอนนี้

และถามเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น

ฉันไม่ได้ตอบแต่โพสข้อความบนไทม์ไลน์แทน “ฉันกลับมาที่เมืองอู๋แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันสบายดี”

สายตาเลื่อนอ่านข้อความไปเรื่อย ๆ จนไปหยุดที่ข้อความของแลนซ์

“คุณเป็นยังไงบ้างเด็กน้อย?”