หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 154

ถ้าไม่มีดิกสัน ชีวิตฉันคงสดใสมีชีวิตชีวามากกว่านี้

ควินซี่พูดถูก ฉันเป็นผู้หญิงที่มีอิทธิพลมากที่สุดในเมืองอู๋ แถมสามารถใช้ชีวิตอย่างหรูหราน่าตื้นเต้นได้ทุกวัน

แต่มันแค่เคยเป็น

ทำไมฉันต้องมาเจอดิกสันด้วยนะ?!

ทำไมฉันต้องอยู่ในจุดที่ย่ำแย่แบบนี้?

แคโรไม่เข้าใจ ทว่ายิ่งคิดหัวใจก็ยิ่งเจ็บ

ร่างบางผ่อนลมหายใจพลางปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างหมดแรง คืนนี้ ฉันอยากจะให้มันเป็นการร้องไห้ครั้งสุดท้าย และในอนาคตฉันจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายตัวเองได้อีก!

จะไม่ยอมให้ใครใช้ความรักมาทำร้ายฉันอีกต่อไปแล้ว!

เสียงแผ่วของเปียโนยังคงดังมาจากด้านบน

และมันเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ จนได้ยินชัดเจน

เพลงนี้คือ “ถนนแห่งสายลม” ที่เคยได้ฟังครั้งแล้วครั้งเล่าในอดีต

ร่างเล็กยืนขึ้นและงักเมื่อเสียงเปียโนนั้นหยุดลง

ไม่นานก็มีร่างของใครคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องด้านบน ร่างสูงยืนอยู่ตรงระเบียงก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยพร้อมเบนสายตาเศร้า ๆ นั้นมองลงมาที่ฉัน

ถึงแม้มันจะมืดแต่ร่างตรงหน้าก็ยังคงโดดเด่นเสมอ

ฉันเคยบอกไปก่อนหน้านี้ว่า ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน สายตาคมที่เย็นชานั้นก็ยังคงถูกบันทึกไว้ในความทรงจำของฉันตลอดมา

แคโรพึมพำ “แลนซ์ เกร็ก”

“คุณร้องไห้ทำไมสาวน้อย?”

บรรยากาศตอนนี้ดูคุ้น ๆ ว่าไหม

ณ สถานที่แห่งนี้ ที่ ๆ เขาเคยยืนมองลงมาจากด้านบนและฉันที่เงยหน้าขึ้นไปสบตาแบบนี้

ในวันที่เปียกปอนไปด้วยห่าฝน และเขาที่ถามว่าทำไมฉันถึงร้องไห้

ไม่ว่ายังไงผู้ชายคนนี้ก็อ่านความคิดของฉันได้ทะลุปรุโปร่ง

แลนซ์รู้จักฉันดีเลยทีเดียว

เขาเป็นคนที่ฉันเคยชอบมาตลอด

และถ้าให้พูดตามจริง ฉันเคยแม้กระทั่งยอมสละชีวิต...

ทว่าตอนนี้ ทำไมเรื่องราวถึงเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือกันล่ะ?

ไม่ว่าจะคิดอยุ่นานแค่ไหนก็คิดหาคำตอบนั่นไม่เจอ และยิ่งใช้ความคิดมากเท่าไหร่ สิ่งที่ได้กลับมาก็มีเพียงความเครียดเท่านั้น

ฉันเอ่ยปฏิเสธ “ฉันไม่ได้ร้อง”

ถึงจะพูดไปแบบนั้นทว่าน้ำตากลับไหลลงมาไม่หยุด

เธอนี่มันโกหกไม่เก่งจริง ๆ แคโรไลน์

แสงจันทร์สาดส่องลงมาตรงร่างสูงที่คิ้วยังขมวดมุ้นด้วยความไม่เข้าใจ ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงของบทเพลง “ถนนแห่งสายลม” ดังขึ้นมาแผ่วเบาในใจ

เสียงเข้มถามย้ำ “คุณกำลังเสียใจใช่ไหม?”

ร่างเล็กส่ายหน้าปฏิเสธอีกครา “ฉันไม่ได้เศร้า”

ใจของฉันกำลังกรีดร้อง

พลันร่างสูงกลับเรียกชื่อฉันออกมา “แคโรไลน์”

ฉันจ้องเขากลับ “คะ?”

นัยน์ตาคู่คมยังคงจ้องมองลงมาที่ฉันโดยไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ก่อนจะเอ่ยออกมาในที่สุด “เก้าปีก่อน ผมมาที่นี่เพื่อตามหาคุณ”

ฉันรู้อยู่แล้วล่ะ ลอเรนเคยบอกไปแล้วหนิ

ฉันยังคงยืนนิ่งฟังคนตรงหน้าทั้งน้ำตา

พลันเสียงนุ่มทุ้มของเขาก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ผมตามหาคุณไปทั่ว เหมือนกับที่คุณเคยเดินตามหาผมเมื่อก่อนเลย ผมเก็บตัวตนของคุณไว้ในใจมาตลอดเก้าปี แต่พอมีโอกาสได้เจอคุณอีกครั้ง... คุณก็มีฐานะเป็นน้องสะใภ้ของผมแล้ว เพราะคุณเข้าใจผิดว่าผมเป็นดิกสัน”

ฉันรู้ รู้ว่าในคืนที่หิมะตกหนักคืนนั้นเป็นแลนซ์ที่เดินมาใส่ผ้าพันคอให้ฉันแล้วพากลับบ้าน

และคืนนั้นก็เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รับรู้ถึงความอ่อนโยนของอีกฝ่าย

ฉันจะเก็บมันไว้ในใจตลอดไป

“และเมื่อเราพบกันอีกหน คุณก็นอนนิ่งอยู่บนเตียงหลังนั้นแล้ว ใบหน้าที่ขาวซีดของคุณบ่งบอกว่าคุณตายแล้ว แต่โชคดีที่มันไม่ใช่แบบนั้น คุณทำให้ผมรู้ว่าความรักตลอดเก้าปีที่ผ่านมาของคุณมันเป็นแค่ความผิดพลาดเล็ก ๆ —— ผิดพลาดที่คุณคิดว่ามันเป็นของดิกสัน ทั้ง ๆ ที่แท้จริงแล้วมันเป็นของผม”

พอได้ยินเขาพูดแบบนั้นแล้วใจฉันตื้อไปหมด แม้กระทั่งเค้นเสียงออกมายังดูลำบากเหลือเกิน “แลนซ์...”

“เด็กน้อย คุณรู้ไหมว่าผมอยู่ตรงนี้เพื่อรอคุณเสมอ”