หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 155

“เด็กน้อย คุณรู้ไหมว่าผมอยู่ตรงนี้เพื่อรอคุณเสมอ”

แม้ว่าจะเป็นคำคืนที่ดูหม่นหมอง แต่แววตาของเขากลับเปร่งประกายตา พลันนัยน์ตาคู่คมคู่นั้นก็ทอดมองมาที่ฉันด้วยความอ่อนโยน แคโรมั่นใจว่าหากตัวเองมีความกล้าที่เดินเข้าไป ในสายตาของเขาก็จะมีแต่เธอคนเดียวเท่านั้น

แต่ฉันทำไม่ได้

ร่างเล็กส่ายศีรษะไปมาพลางร้องไห้ “ฉันขอโทษ”

แลนซ์ถอนหายใจออกมาอีกครั้งเมื่อได้ยินคำตอบของฉัน “สองเดือนก่อน คุณก็จมอยู่กับความคิดของตัวเองแบบนี้แล้วตัดสินใจเลือกดิกสัน ผมไม่รู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่ แต่ในเมื่อคุณตัดสินใจแล้ว ผมย่อมยอมรับได้อยู่แล้ว ผมคอยภาวนาให้คุณมีสุขภาพที่ดีและพบเจอแต่ความสุขจากสิ่งที่คุณเลือก! แต่ดูคุณสิเด็กน้อย คุณไม่มีความสุขเลยซักนิด พอเป็นนี้แล้ว ทำไมคุณไม่ยอมให้โอกาสผมได้พัฒนาความรู้สึกของเราบ้าง?”

พัฒนาความรู้สึกของเราอย่างนั้นเหรอ?

ในอดีตที่ผ่านมาเราเคยได้ใช้ความรู้สึกเหล่านั้นร่วมกันเหรอ?

มันเป็นเพียงแค่ความรู้สึกของฉันฝ่ายเดียว แค่ฉันคนเดียวที่เอาแต่คอยนึกถึงเขามาตลอดเก้าปี

ร่างบางได้แต่ยืนนิ่งใต้แสงสลัวของตึกเรียน ฉันไม่รู้ว่าต้องตอบเขาออกไปแบบไหน

ฉันรู้แค่ว่า ความรู้สึกที่อยากจะอยู่เคียงข้างผู้ชายคนนี้นั้นเป็นเพียงเรื่องที่เคยหวังในอดีต

อดีตที่ฉันไม่สามารถเข้าใกล้เขาหรือกอดเขาได้ด้วยสองมือนี้

ฉันไม่สามารถยื่นแคโรไลน์ที่มีตำหนิติดตัวคนนี้ให้ร่างสูงตรงหน้าได้

แคโรเงยหน้าขึ้นมองคนด้านบนด้วยแววตาเศร้าสร้อย ไม่บ่อยนักที่จะมีโอกาสให้ฉันได้พูดความในใจออกไปทั้งหมดเหมือนตอนนี้ “ฉันเคยรักคุณมากจนมันแปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดทุกครั้งที่ฉันนึกถึงคุณ แม้กระทั่งเห็นหน้าคุณแบบนี้ ฉันก็เจ็บเหมือนหายใจไม่ออก! แต่คุณรู้ไหมแลนซ์ มันมีหลายอย่างเกิดขึ้นมากมายตลอดหลายปีที่ผ่านมา อย่างเช่น เรื่องที่ฉันแต่งงานกับดิกสัน หรือเรื่องที่เป็นมะเร็งจนมีลูกไม่ได้ แล้วไหนจะเรื่องที่ฉันกลายเป็นตัวตลกของคนทั้งประเทศแบบนี้อีก! แลนซ์ มันไม่ง่ายที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ของเราแล้วกลับไปเป็นแบบเดิมหรอกนะ”

ร่างสูงมองดูพิจารณาฉันที่กำลังสั่นเทิ้มด้วยความกลัว ก่อนจะเอ่ยปลอบ “แคโรไลน์ คุณไม่ควรใส่ใจความคิดคนอื่นขนาดนั้น ผมจะถามคุณแค่อย่างเดียว คุณอยากอยู่กับผมไหม?”

“คุณอยากอยู่กับผมไหม?”

มันเป็นคำถามที่ง่ายและกระชับ

แต่เรื่องของเรามันหวนคืนกลับไปไม่ได้แล้ว

ชะตาไม่ได้กำหนดให้เรามาเจอกันตั้งแต่ต้น

เราสองคนต่างเงียบราวกับใช้ความคิดกับเหตุผลของตัวเอง ไม่นานเสียงทุ้มอ่อนโยนก็พูดขึ้นอีกครั้ง “ผมเห็นวิดีโอแล้ว... ใจผมเจ็บที่เห็นคุณเจ็บ ผมไม่เข้าใจว่าจะมีใครกล้าทำร้ายเด็กน้อยของผมอย่างไร้เหตุผลแบบนี้”

โดนทำร้ายอย่างไร้เหตุผล...

ริมฝีปากบางเม้มแน่นพลันเอ่ย “ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองมาถึงขั้นนี้ได้ยังไง และก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงไม่ทีความกล้าที่จะเดินเข้าไปหาคุณ แต่ฉันอยากจะขอบคุณความอบอุ่นพวกนั้นที่คุณเคยมอบให้ฉันตลอดมา”

สุดท้าย ฉันก็ปฏิเสธเขาไปอีกครั้ง แม้ใบหน้าหล่อนั่นจะไม่ได้แสดงอารมณ์ใดใดออกมา แต่ก็สามารถรับรู้ถึงความรู้สึกหนักอึ้งนี้ได้

“คุณจะปล่อยผมไปใช่ไหม?” เสียงนั้นทำให้ฉันชะงัก

ฉันอึ้งเพราะไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาแบบนั้น

ฉันคิดก่อนจะตอบออกไปตามตรง “ก็อย่างที่คุณเคยพูดไป มีหลายอย่างที่คนเรามักเอ่ยขอทว่าไม่สมปรารถนาดั่งคิด มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับความต้องการของฉัน เพราะท้ายที่สุดแล้วคุณก็ต้องเดินไปตามเส้นทางของตัวเอง”

แลนซ์ควรจะได้เจอกับความสุขที่เป็นของตัวเองจริง ๆ

เขาไม่ควรยึดติดอยู่กับหญิงมีตำหนิแบบฉัน!

เขาควรมีครอบครัวและมีลูก

ฉันยอมรับว่าตัวเองค่อนข้างที่จะจมปรักอยู่กับคำพูดว่าร้ายนั่นของดิกสัน ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องตั้งครรภ์ไม่ได้ มันทรมาณจนทำให้ใจของฉันเจ็บราวกับโดนกรีดแทง

“ถ้างั้น คุณช่วยฟังผมเล่น ‘ถนนแห่งสายลม’ อีกครั้งจะได้ไหม?”

ไม่ว่าจะทะเลาะกันขนาดไหน เราต่างก็วนกลับมาที่เดิม

ฉันกับแลนซ์ในตอนนี้เปรียบเสมือนเพื่อนเก่าที่นาน ๆ ครั้งกลับมานั่งคุยกันถึงเรื่องอดีต มันคือการคุยแบบใจสื่อถึงกัน

แคโรยกยิ้มบางให้คนตรงหน้า “เป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยค่ะ”

ร่างสูงหมุนตัวกลับเข้าไปยังห้องเรียนห้องเดิม เช่นเดียวกับฉันในอดีต ที่นั่งฟังเสียงดนตรีไพรเราะนั่นจากด้านนอก หยดน้ำตาหลั่งไหลออกมาอีกครั้งไม่ขาดสาย มันตอกย้ำให้ฉันรู้ว่าตัวเองไม่มีทางหวนกลับไปหารักที่เคยมีในวันวานได้อีกแล้ว!