หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 164

”อะไรก็ได้”

แซคคารี่เปลี่ยนรองเท้า ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟารับแขก มือหนาเปิดแล็ปท็อปเพื่อทำงานอีกครั้ง ฉันจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรสั่งอาหาร

จริง ๆ แล้ว ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้วิธีทำอาหาร ตลอดสามปีที่แต่งงานกับดิกสันฉันก็ทำอาหารให้เขาทานตลอด แถมยังทำได้หลายเมนูด้วย

ทว่าในช่วงสี่เดือนหลังพักฟื้นที่เมืองเอสนั้น ฉันไม่อยากทำอาหารอีกเลย ถ้าทำก็มีแค่อาหารจำพวกเส้นหรือซุปเท่านั้น

มันยังมีปมเล็ก ๆ ในใจที่คลายไม่ได้ซักที

มือบางวางมือถือลงแล้วเดินไปนั่งข้าง ๆ ร่างสูง พลันเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังเข้าไปในเว็บไซต์เว่ยป๋อ หรือว่าเขากำลังจะช่วยแก้ปัญหาให้ฉัน?

ส่วนมากแซคคารี่ทำแต่งาน ไม่มีเวลามานั่งดูเทรนสังคมแบบนี้หรอก

เขาเลื่อนเพจลงไปเรื่อย ๆ จนเจอวิดีโอของฉันกับแลนซ์ ก่อนจะกดเล่นมันทันที “เก้าปีก่อน ผมมาที่นี่เพื่อตามหาคุณ”

ภาพในวิดีโอฉายให้เห็นว่าฉันกำลังยืนฟังเขาพูดอยู่ชั้นล่างในขณะที่แลนซ์อยู่ชั้นบน เราสองคนดูเหมือนคู่รักในละครหลังข่าวที่กำลังยืนสบตากันลึกซึ้ง

แคโรเงยหนาขึ้นพลันเห็นแซคคารี่ขมวดคิ้ว ฉันอยากจะกดปิดวิดีโอ แต่ไม่กล้าแตะต้องแล็ปท็อปของเขา ร่างเล็กถอนหายใจแล้วอธิบาย “คืนนั้นคือคืนที่ฉันกลับมาเมืองอู๋ แต่ฉันนอนไม่หลับเลยออกมาขับรถเล่นแล้วเจอเข้ากับแลนซ์โดยบังเอิญ”

แม้แต่ตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้ว่าใครที่เป็นคนถ่ายวิดีโอนี้ไว้

เสียงจากวิดีโอดังขึ้นอีก “ฉันเคยรักคุณมากจนมันแปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดทุกครั้งที่ฉันนึกถึงคุณการตายไม่ใช่เรื่องที่เจ็บปวดสำหรับฉัน แต่การได้มาเห็นหน้าคุณแบบนี้ รับรู้ถึงการมีตัวตนของคุณเสมอหากสัมผัสไม่ได้ ฉันก็เจ็บจนหายใจไม่ออก!”

มันจุกแน่นไปหมด

โจชัวร์เล่นวิดีโอนี้ไปเมื่อเช้า แล้วตอนนี้แซคคารี่ยังเปิดมันซ้ำอีก แต่โชคดีที่เขาคิดว่ามันน่าเบื่อแล้วกดปิดไป “เธอคิดว่าเราจะแก้ไขเรื่องนี้ได้ยังไง?”

ฉันสงสัย “แก้ไขอะไร?”

“แค่ใช้อำนาจของตระกูลชิคลบมันไปไม่ได้ทำให้แฟน ๆ หยุดจินตนาการของพวกเขาได้หรอกนะ เธอต้องให้คำอธิบายที่พิเศษกว่านี้”

“หาพนักงานจากตระกูลชิคซักคนมารับข้อกล่าวหานี้แทนไหม?”

คิ้วเข้มเลิกขึ้นพลางมองฉัน “หือ?”

ฉันลองอธิบายแผนการให้อีกฝ่ายฟัง “แค่พูดออกไปทำนองว่าพนักงานคนนี้เป็นคนโรแมนติกมากเกินไปจนกู่ไม่กลับ เขาอยากให้เราคบกันจนถึงขั้นลงทุนโพสต์ลงในหน้าเว่ยป๋อหลักของตระกูลชิค ทว่าตอนนี้เขาลาออกไปแล้ว”

ร่างสูงพึมพำ “อยากให้เราคบกัน?”

“จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ ฉันไม่ได้ชอบคุณซักหน่อย”

ฉันเบิกตากว้างตกใจพลันรีบเอามือปิดปากตัวเองทันที

เธอพูดตรงเกินไปนะแคโร!

แต่มันคงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกมั้ง

แซคคารี่นิ่งไปพัก ก่อนจะเอ่ยออกมา “ฉันไม่ใช่คนที่เธอควรเอื้อม”

ให้ตายสิ คำพูดของเขาเจ็บกว่าฉันเสียอีก

ใบหน้าหล่อนั่นเรียบตึง ทว่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเกี่ยวกับเรื่องนี้ แซคคารี่กดล็อกอินเข้าไปในเว็บไซต์หลักของตระกูลชิค พลางพิมพ์อะไรบางอย่าง

นิ้วของเขาเรียวยาว มันแข็งแรงและเต็มไปด้วยพลัง จัดเป็นประเภทที่นักพิมพ์ดีดชื่นชอบ

ใช่แล้ว เจ้าของมือนั่น

คือคนที่มีใบหน้าหล่อเหลาคนนี้

ฉันคิดพลันหน้าแดงอย่างอดไม่ได้

นี่ฉันปล่อยให้ตัวเองเพ้อเจ้อเกี่ยวกับแซคคารี่ขนาดนี้เลยเหรอ?

เมื่อตอนกลางวันฉันยังนึกถึงมือของเขาที่โอบเอวอยู่เลย

แคโรหมดคำพูดกับตัวเองในตอนนี้

รู้สึกว่าคงต้องเว้นระยะห่างจากเขาอีกนิดแล้วล่ะ

ร่างสูงโพสต์ข้อความลงบนหน้าเพจหลักของตระกูลชิค “ข้อความตอบกลับในเว่ยป๋อเมื่อวานเกิดจากความผิดพลาดของพนักงานของเรา และตอนนี้ทางบริษัทได้ดำเนินการกับเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว”

ก่อนจะกดลบโพสต์ของโจชัวร์ทิ้ง

แซคคารี่โพสต์เพียงข้อความสั้น ๆ ทว่าทรงพลัง เชื่อสิ เดี๋ยวพรุ่งนี้เรื่องทุกอย่างก็จบลง ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกพลางเอ่ยขอบคุณ “ขอบคุณนะคะ พี่รอง”

“ช่างมันเถอะ”

หลังจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอนไป

ผ่านไปราวสามสิบนาทีม พนักงานส่งอาหารก็มาถึงพร้อมกับดินเนอร์ที่ฉันสั่งไป ฉันเดินเข้าไปเคาะประตูเรียกแซคคารี่ อีกฝ่ายเปลี่ยนจากชุดสูททางการออกเหลือเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ยังไม่ได้ปลดเน็กไท

เมื่อทานอาหารเย็นเสร็จ ฉันก็เดินมาเอนหลังที่โซฟา คิดว่าจะรอย่อยซักหน่อยค่อยกลับคฤหาสน์

ทว่ายิ่งนอนนานเข้าก็ยิ่งเจ็บท้อง มันบีบเจ็บต้องเดินขึ้นไปล้มตัวลงบนเตียงข้าง ๆ แซคคารี่

เพราะมีเพียงเขาเท่านั้นที่ช่วยฉันได้หากเกิดเหตุอะไรขึ้น

ร่างสูงนั่งพิงหัวเตียงพลางอ่านหนังสือที่ฉันวางทิ้งไว้ข้างหมอนเงียบ ๆ ฉันมองภาพนั้นแล้วร้องเสียงเบา “ฉันเจ็บ”

แซคคารี่ถาม “เจ็บตรงไหน?”

เสียงเข้มถาม เสียงนั่นเย็นชาปราศจากความอบอุ่น ฉันไม่ใส่ใจ ก่อนจะเอื้อมไปจับมือของเขามาวางไว้บนหน้าท้องของตัวเอง

ฉันกำลังอ่อนแอ “แซคคารี่ ช่วยนวดมันหน่อยได้ไหม?”

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเรียกชื่อจริงของเขา

แต่มันเจ็บเกินกว่าที่ฉันจะมัวแต่คิดนู้นคิดนี่

แคโรรู้สึกถึงฝ่ามือหนาที่ค่อย ๆ กดนวดลงมาเบา ๆ ดวงตาคู่สวยหลับลงพร้อมผ่อนคลายร่างกายของตัวเองช้า ๆ และไม่นานก็หลับไป ฉันนอนหลับสนิทจะไม่ได้ยินเสียงนั่นเอ่ย “แคลลี่เด็กโอหัง”

เขาพูดต่อ “ไม่เคยมีใครกล้าขอร้องให้ฉันทำอะไรแบบนี้”

ร่างบางตื่นขึ้นมากลางดึก ก่อนจะพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในอพาร์ตเมนต์ ฉันพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนพลันหน้าร้อนวาบเมื่อรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป

มันทำให้ฉันมองตามมือหนาคู่นั้นอีกครั้ง

ตอนนี้แซคคารี่นอนอยู่อีกฝากของเตียง แขนขาของเขาแนบชิดไปกับลำตัวเป็นระเบียบ ท้องของฉันเริ่มปั่นป่วนอีกครั้ง ขาเรียวก้าวเท้าจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำ แล้วหยิบผ้าอนามัยออกมาเมื่อคิดว่าอาจจะเป็นช่วงของประจำเดือนก็ได้

พอเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกไปหาน้ำอุ่น ๆ ดื่มซักนิด มือเรียวถือแก้วน้ำร้อนออกมายังห้องนั่งเล่น พยายามปรับลมหายใจเพื่อลดความเจ็บปวดลง

ตอนนี้ก็เกือบจะตีสี่แล้ว ฉันดื่มด่ำกับค่ำคืนที่เงียบสงบนี่ก่อนที่สายเรียกเขาจากแอนดรูจะทำลายมันจนหมด อาจจะเป็นเรื่องสำคัญ เขาถึงโทรมาตอนนี้

ฉันรีบรับสายทันที “มีอะไรหรือเปล่า?”

“ควินซี่ป่วยหนักแล้วกำลังถูกส่งตัวไปโรงพยาบาล”

ควินซี่เหลือไตแค่ข้างเดียว นั่นทำให้ร่างกายของเธอเริ่มจะรับไม่ไหว ไตอีกข้างของเธออยู่ที่ฉัน และมันทำให้ฉันรู้สึกแย่

ร่างบางถอนหายใจ “เดี๋ยวฉันออกไป”

เมื่อฉันไปถึงโรงพยาบาล ควินซี่ก็ถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉินแล้ว เธอนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่ซีดเผือดราวกับไร้ชีวิต

ฉันอยากช่วยเธอแต่ก็อยากมีชีวิตรอดเหมือนกัน

และฉันก็ไม่สามารถคืนไตให้เธอได้ เพราะฉันก็เหลือแค่ข้างเดียว

...

เรื่องยุ่งยากมันเกิดจากไตของเธอที่อยู่ในร่างของฉัน

ฉันใช้ชีวิตอย่างเห็นแก่ตัวโดยพึ่งพาอวัยวะของคนอื่น แสนจะน่ารังเกียจ คิดไม่ออกเลยว่าทำไมเรื่องมันถึงกลายมาเป็นแบบนี้

ไม่กี่นาทีควินซี่ก็พื้น เจอจ้องมองฉันด้วยความโกรธแค้น “แคโรไลน์ ฉันอยากจะมีชีวิตรอด ฉันอยากใช้ชีวิตด้วยไตของตัวเอง”

แคโรกัดริมฝีปากแน่น

เธอพูดต่อ “พวกตระกูลชอว์มันก็แค่หัวขโมย แม้กระทั่งตอนนี้ฉันด็ยังไม่ได้อวัยวะของตัวเองคืน เธออยากให้ทรมานขนาดไหนกัน?”

ร่างของเธอผอมมาก โครงหน้านั่นก็เล็กซูบ รวมทั้งดวงตาที่บวมช้ำ พวกมันคงเป็นผลพวกมาจากอาการป่วยที่ไม่มีวันหายนี้

คำถามของเธอกระแทกใจฉันเต็ม ๆ ขาเรียวก้าวถอยหลังไปอย่างหมดแรง แอนดรูจึงเดินเข้ามาปลอบฉัน “แคโรไลน์ อย่าเพิ่งคิดมาก”

พลันหันไปพูดกับคนบนเตียง “นี่ไม่ใช่ความผิดของแคโรไลน์ เธอจะโทษยัยนี่ก็ไม่ถูกนะควินซี่”

ควินซี่เหยียดยิ้มอย่างเจ็บปวดแล้วพลิกตัวไปอีกทาง

ดูเหมือนเธอจะผิดหวังในตัวแอนดรู

แต่ก็เพราะแอนดรูยังไม่รู้ความจริง

ความจริงที่ว่ามันเป็นไตของควินซี่ที่อยู่ในตัวของฉัน และฉันก็ไม่อยากบอกเขา เรื่องมันมีแต่จะแย่ขึ้นกว่าเก่า

ทว่าฉันก็ไม่อยากให้เขาเข้าใจควินซี่ผิดหรอกนะ

แคโรทำได้เพียงหวังในทุกอย่างมีทางออกที่เหมาะสมสำหรับโลกทั้งสองใบนี้

หรือฉันอาจจะโง่เกินไป

“ฉันต่างจากพวกผู้หญิงตอแหลพวกนั่นตรงไหน?”

“ถ้ามองจากมุมมองของควินซี่ เธอไม่ผิดซักนิด”

“คนที่ผิดคือฉันต่างหากที่อยากมีชีวิตอยู่อย่างเห็นแก่ตัวแบบนี้!”

ฉันกำข้อมือของแอนดรูไว้แน่นแล้วดึงเขาออกมาจากโรงพยาบาลทั้งน้ำตา ฉันบอกความจริงเขาไปแล้ว แอนดรูร้องไห้ออกมาเช่นกัน

ไม่นานเขาก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์

ก่อนจะผลักฉันกระเด็นแล้วหันหลังเดินจากไป

ร่างบางยืนนิ่งพลางปล่อยให้น้ำตาไหลพรากอย่างกับหมาขี้แพ้ ฉันยืนสะอื้นอยู่นาน พลันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์หาเลขาส่วนตัว “หาไตให้ฉันที”

ชัคตอบกลับ “ประธานชอว์ คุณจะเอามันไปให้ใคร?”

ฉันตอบกลับไปด้วยความเจ็บปวด “ควินซี่”

“รับทราบครับ ประธานชอว์”

มือเรียวกดวางสายแล้วโยนโทรศัพท์ทิ้งลงในกระเป๋า ฉันไม่ได้กลับไปที่อพาร์ตเมนต์ แต่เลือกขับรถไปนั่งดื่มที่บาร์แทน

ฉันดื่มหนักมากจนภาพตรงหน้าเลื่อนลอย สองมือพยายามกำพวกมาลัยให้ถึงคฤหาสน์ตระกูลชอว์ ทว่าโดนดักจากตำรวจทางหลวงเสียก่อน พวกเขาพาฉันไปเป่าวัดแอลกอฮอล์

พลันเจ้าหน้าที่นายนั้นก็ตวาดขึ้น “คุณจะฆ่าตัวตายหรือไง? ขับรถทั้ง ๆ ที่เมาขนาดนี้?”