หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 166

พวกเขาคงจะไม่สามารถหาไตที่เหมาะสมในช่วงเวลาสั้น ๆ เช่นนี้ แต่มันจะง่ายกว่าถ้าครอบครัวชิคและชอว์ช่วยกันหา ฉันอยากโทรหาฌอนและเฮนรี่ แต่สุดท้ายแล้ว ก็ตัดสินใจที่จะไม่สร้างปัญหาให้พวกเขา

หลังจากวางสาย ฉันเห็นแอนดรูกลับมาที่โรงพยาบาล เมื่อเขาเห็นฉัน เขาถามว่า “ช่วงนี้เธอยังพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลอีกหรือเปล่า?”

“ไม่ ดูสิ ฉันเปลี่ยนชุดใหม่ไม่ใช่ชุดโรงพยาบาลแล้ว” ฉันตอบ

แอนดรูก้มมองลงและจ้องมาที่ฉัน จากนั้นเขาก็ทรุดตัวลงอย่างหมดแรงบนที่นั่งตรงทางเดิน ทันใดนั้นเขาก็พูดว่า “ผู้หญิงคนนั้นกลับมาที่เมืองอู๋แล้ว”

แอนดรูต้องหมายถึงผู้หญิงที่ดูเหมือนควินซี่

ฉันถามเขาว่า “นายจะกลับไปหาเธอไหม?”

แอนดรูส่ายหัวและพูดว่า “ไม่ ผมจะไม่กลับไปแล้ว”

เขาหยุดเงียบชั่วครู่และใช้โอกาสที่หาได้ยากที่จะไว้วางใจฉันแล้วพูดออกมา “ตอนที่ผมอยู่กับเธอ ผมบอกเธออย่างชัดเจนว่าผมมองเธอเป็นสิ่งทดแทนเท่านั้น เธอเป็นเพียงคนปลอบใจ ผมสามารถให้อะไรเธอได้รวมถึงชีวิตของผม แต่ผมให้ความรักเธอไม่ได้”

“เขาให้อะไรเธอก็ได้ แต่ให้ความรักเธอไม่ได้”

สิ่งที่เขาพูดมันเจ็บแสบที่สุด

ผู้หญิงคนนั้นก็เหมือนกับที่ฉันเคยเป็น เธอรักใครสักคนอย่างหมดหวังแต่ก็จบลงด้วยความว่างเปล่า

ฉันถามแอนดรูว่า “เธอพักที่ไหนในเมืองอู๋?”

แอนดรูตอบว่า “ผมไม่รู้เธอน่าจะมาจากเมืองเอส”

ฉันถามอย่างสงสัย “เธอตามนายไปที่เมืองอู๋หรือเปล่า?”

“ใช่ เธอบอกว่าเธอเต็มใจที่จะทำตามผม”

ฉันยอมรับโดยปริยายและไม่กล้าถามอะไรอีก

แอนดรูเป็นห่วงควินซี่และไม่พูดอะไรอีก เขาดูเหนื่อยมาก ฉันถามด้วยความกังวล “นายมีเงินเพียงพอหรือเปล่า?”

เขาตอบ “ไม่” ฉันคิดว่าเขาไม่อยากตอบตามตรง

“แล้ว ...”

แอนดรูขัดจังหวะฉันและพูดว่า “ไม่ต้องห่วงผม ผมตั้งใจจะขายบ้านในเมือง ผมจะอยู่ในเมืองอู๋เพื่อรักษาควินซี่”

แอนดรูรักควินซี่ แต่ฉันไม่รู้ว่าลึกซึ้งแค่ไหน

...

ฉันรออยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อให้ควินซี่ตื่นก่อนออกไป เมื่อฉันกลับไปที่บริษัท ฉันรู้สึกทุกข์ใจเพราะปัญหาของเธอ

ในตอนบ่าย จู่ๆฉันก็จำได้ว่าฉันไม่ได้ขอร้องโจชัวร์

พูดตามตรง ฉันขอร้องเขา แต่ไม่รู้ว่าแซคคารี่จะยังส่งเขาไปต่างประเทศหรือเปล่านะ โจชัวร์ไม่ได้โทรหาฉันในวันนี้

เมื่อฉันกำลังจะโทรหาเขา โจชัวร์ก็ส่งข้อความมาหาฉัน “เธอบอกพี่เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้หรือไม่?”

ฉันตอบว่า “ใช่”

“แล้วทำไมเขาถึงดูแย่ขนาดนี้เมื่อเขากลับมา? เขามีสีหน้าเย็นชาและไม่พูดอะไรเลย ผมรออยู่ที่นี่ด้วยความกังวล”